Het sprookje van Victoria Beckham: de voormalige Spice Girls-zangeres perfectioneert haar imago in een Netflix-documentaire. Zelfs kalmte bewaren is voor haar een zware opgave.

Het beste moment in de nieuwe documentaire over Victoria Beckham is een van de stilste: wanneer haar man haar buiten beeld zegt dat ze moet "ontspannen", glimlacht ze even – en doet dat vervolgens niet. De luidste en meest memorabele scène is die aan het begin, opnieuw met David Beckham.

Hij maakt een flauwe grap (een beer zonder tanden heet een "gummybeer"), en ze schudt haar hoofd. Hij wil gewoon zijn grote moment, zegt de modeontwerper tegen de camera, maar dit gaat over haar.

Victoria Adams, geboren in 1974, groeide op in Hertfordshire, in een huis met een perfect onderhouden gazon en een Rolls-Royce op de oprit. Haar vader was elektrotechnisch ingenieur, haar moeder kapster – beiden waren ambitieus. Toen Victoria naar huis wilde omdat de leraren van haar dansschool haar te dik vonden, spoorde haar vader haar aan om door te zetten.

Op haar twintigste werd Victoria Adams Posh Spice, onderdeel van de luidruchtigste meidengroep ter wereld met vijf leden. Toen kwam de doorbraak: eind jaren negentig gingen de Spice Girls uit elkaar, haar solocarrière was niet succesvol en na haar huwelijk met David Beckham werd ze gedegradeerd tot de rol van de decoratieve helft. De roddelpers maakte van haar het toonbeeld van kunstmatige vrouwelijkheid: te ambitieus, te dun, te serieus. Terwijl haar man werd gevierd als een volksheld, werd ze het mikpunt van spot – het gezicht waar de media in de jaren 2000 zo op hamerden.

Regisseur Nadia Hallgren – die eerder Michelle Obama regisseerde in "Becoming", het toonbeeld van evenwicht – begeleidt Victoria Beckham nu tijdens haar voorbereidingen op haar eerste modeshow in Parijs in 2022. Tussendoor laat Hallgren de jaren van spot en boulimia, van publieke controle en veroordeling, doorschemeren – maar ze bewaart afstand. De productie bewondert haar onderwerp en durft haar niet tegen te spreken.

Af en toe, te midden van al die gelikte scènes, flitsen er momenten voorbij waarin iets menselijks doorschijnt: als Beckham vertelt over de jaren dat ze 'Porky Posh' werd genoemd, zie je even de kwetsbaarheid – voordat de camera doorgaat naar de volgende scène met patronen en kleurstalen.

De spanning die Beckham kortstondig opbouwt met verhalen uit haar leven, wordt herhaaldelijk onderbroken door haar nauwgezette werk in de studio. Maar misschien is dat wel opzettelijk. De serie gaat immers niet over schandalen, maar over controle.

Zo wordt de documentaire een modern sprookje in een glanzend jasje, dat vertelt hoe een ogenschijnlijk oppervlakkig meisje uitgroeit tot een succesvolle ontwerpster, geflankeerd door de grote namen uit de industrie die haar eindelijk erkennen. Ontwerpers Donatella Versace en Tom Ford knikken instemmend op de retorische vragen van de regisseur, en voormalig Vogue-hoofdredacteur Anna Wintour glimlacht wanneer haar naar Beckham wordt gevraagd.

Je kunt deze driedelige productie niet bekijken zonder te denken aan "Beckham" (2023), de documentaire over haar man. David Beckham, de arbeidersjongen uit Leytonstone, schopte het tot Manchester United, werd een nationale held en vervolgens een zondebok. Na zijn rode kaart op het WK van 1998 haatte het land hem.

"Beckham" is spannend omdat de voetballer valt – omdat de roem hem als een ongeluk treft, en omdat de serie zijn pijn zichtbaar maakt. Het vertelt over verlies van controle, schaamte en terugkeer. Victoria Beckham kent geen pauzes. Ze laat zien hoe je moet volhouden, niet hoe je moet vallen. Hij mag falen en zichzelf verliezen; zij mag zichzelf alleen bewijzen en verbeteren.

Beiden delen een vergelijkbaar perfectionisme. Beiden vertegenwoordigen een tijdperk waarin het privéleven van sterren al lang publiekelijk wordt uitgevochten. Zijn serie portretteert een held op zoek naar orde – een man die de afstand tussen zijn kleerhangers meet om het gevoel te hebben dat hij grip heeft op de wereld. In haar serie: een vrouw die hetzelfde verlangen deelt, maar het op een andere manier kanaliseert. Ze geeft de controle niet uit handen; ze stileert die. Hij wil dat dingen hun rechtmatige plek krijgen; zij wil de plek die haar is ontzegd.

In de serie over hem was zij de onbezongen heldin – gevat, eerlijk, grappig. In de serie over zichzelf blijft Victoria Beckham vreemd kalm, alsof ze niet langer spontaan mag zijn nu ze de hoofdrol speelt.

Alles in de serie van Victoria Beckham is ordelijk. De scènes, het haar, de emoties. De camera beweegt over marmeren oppervlakken alsof dat al genoeg is, en de ontwerpster, die haar eigen modelabel heeft, uit algemene zinnen als: "Ik ben nog steeds ambitieus." De enige dramatische scène in de serie: een model dat over de catwalk loopt voor Beckhams collectie met een tas, terwijl ze dat eigenlijk niet had moeten doen.

De camera volgt Beckham tijdens eindeloze voorbereidende vergaderingen, montagebeslissingen en kleurdebatten. De 51-jarige Britse is de hogepriesteres van het geplande. Zelfs haar nervositeit vóór de show is perfect belicht. Tussen de parfumlijn, de kledingcollectie, de Parijse catwalk en de schoonheidsproducten vervagen het product en de persoon volledig.

Lange stukken van de serie zijn te glad, te egocentrisch, te veel gericht op het niet storen van de heldin. Toch schuilt daarin de waarheid. Het laat zien dat authenticiteit niet langer waarheid is, maar een hulpbron die verstandig beheerd moet worden.

Uiteindelijk blijft de indruk bestaan ​​dat "Victoria Beckham" minder een documentaire is dan een esthetisch manifest – een portret van een vrouw die haar schijn niet opgeeft, maar die juist cultiveert als een vorm van zelfverdediging. Wie tegenwoordig "echt" wil zijn, moet dat professioneel doen. En de Beckhams hebben dit vak tot in de puntjes geperfectioneerd.

Op Netflix.