Pixar in de ruimte: de animatiefilm "Elio"

We zijn niet alleen – de basisveronderstelling dat er andere levensvormen bestaan ​​in de uitgestrektheid van het universum is voor sommigen een beangstigend idee en voor anderen een inspirerend vooruitzicht. De elfjarige Elio voelt zich vreselijk alleen na de dood van zijn ouders. Maar hij is er vast van overtuigd dat er daarboven in de sterrenhemel een andere, betere wereld moet bestaan ​​– een wereld waar excentriekelingen en ruimtefans zoals hij zich thuis voelen.

Zijn tante Olga heeft de voogdij over hem op zich genomen. Ter wille van Elio gaf ze haar eigen droom om astronaut te worden op en werkt ze bij een afluisterstation van het Amerikaanse leger. Wanneer haar hyperactieve neefje het commandocentrum van haar werkplek binnensluipt, komt er een bericht uit de ruimte, waarop de technisch onderlegde Elio stiekem antwoordt.

Hij kan zijn geluk nauwelijks op wanneer hij korte tijd later door een ruimteschip wordt opgepikt en naar het futuristische Communiversum wordt gebracht, waar vertegenwoordigers van alle sterrenstelsels het lot van het universum beraadslagen. Het kind wordt onbedoeld geaccepteerd als "Leider van de Aarde" en gekozen om te onderhandelen met de machtsbeluste Heer Grigon, die de organisatie als enige heerser wil overnemen.

Elio raakt bevriend met de zoon van de dictator, die geen zin heeft om opgeleid te worden tot vechtmachine en in de voetsporen van zijn vader te treden. Zo komen de twee kinderen midden in een intergalactisch conflict terecht waarin Elio zijn vriendschap moet bewijzen en zijn eigen aardse identiteit moet herdefiniëren.

Na het sympathieke "Wall-E" (2008) en het nogal onbeduidende "Lightyear" (2022) begint Pixar Studios nu aan zijn derde uitstapje in het sciencefictiongenre met "Elio". Regisseurs Madeline Sharafian en Domee Shi richten zich op een kinderlijk personage dat zich vervreemd voelt van zijn eigen leven en verlangt naar acceptatie. Het nerdy aspect van het verhaal is in oogverblindende kleuren geschilderd en met veel sympathie voor de zogenaamde excentriekeling. Maar met de reis van de jongen naar de ruimte worden zijn wilde fantasieën intergalactische realiteit.

Dromen omzetten in werkelijkheid is een van de belangrijkste taken van de cinema. Het animatieteam pakt deze taak met verve aan. Het multiculturele, gemeenschappelijke universum is bevolkt met levendige kleuren, 3D en een enorm arsenaal aan aliens, waardoor de humanisering van de buitenaardse wezens grotendeels wordt vermeden.

Empathie voor de personages en visuele creativiteit zijn de kerncompetenties van Pixar sinds "Finding Nemo" (2003). In "Elio" speelt de studio echter ook in op de hyperactieve trend die steeds meer opduikt in kinderfilms. De actiedichtheid lijkt overdreven, waardoor de poëzie soms verloren gaat in de nerveuze dramaturgie.

“Elio”, geregisseerd door Madeline Sharafian, Domee Shi, 99 minuten, FSK 6