Man Bumping: Dit is wat er gebeurde toen ik stopte met het ontwijken van mannen op straat

Ik woon in een heel druk gebied in Hamburg. Vooral 's avonds tijdens de spits, als ik thuiskom van mijn werk of als ik naar de sportschool ga, moet ik me door kleine groepen mensen heen worstelen. Vooral als ik haast heb, is dat vervelend. Op een ochtend zag ik een man met een aktetas over het hoofd en raakte ik zachtjes zijn schouder aan.

Na de bijna-botsing (het scheelde niet veel, maar ik kreeg toch een boze blik) merkte ik dat ik vaak vooral mannen moet ontwijken, terwijl zij onverstoorbaar hun gang blijven gaan. Als ik geen omweg maak, komen ze mij tegen. De onbedoelde test heeft dat nog maar eens aangetoond. Wat zou de reden hiervoor kunnen zijn?

Opnieuw is het patriarchaat de schuldige

Eigenlijk is mijn toevallige observatie al lang bekend in de sociale wetenschappen. Uit onderzoeken uit de jaren negentig, bijvoorbeeld van Ursula Nissen ( "Childhood, Gender and Space" ) en Robert Gifford , is al gebleken dat jongens zich in de openbare ruimte veel fysieker gedragen dan meisjes. Mannen nemen vanaf hun kindertijd letterlijk meer ruimte in en zijn eraan gewend dat ze dat mogen doen. Dankzij de patriarchale structuren van onze samenleving.

Het is bijna onmogelijk om boos te zijn op mannen, met de nadruk op bijna. Haar hele leven is ze ervan overtuigd dat ze het recht heeft om op één plek te zijn. Dat zij voorrang hebben om daar te zijn. Mannen spreiden hun benen in de metro en de trein, schreeuwen door cafés en lachen luid in bars. Mannen geven zelden toe. Heel anders dan vrouwen: wij zijn niet opgevoed om ruimte in te nemen. Integendeel: vrouwen moeten meegaand en goed opgevoed zijn, niemand in de weg lopen, hun taken ijverig uitvoeren, maar niet te veel eisen. Zo werden wij gesocialiseerd. Dit zit diep in ons geworteld.

Man Bumping: Hoe je voortaan de aandacht op jezelf vestigt

Ik ben het zat om mannen te ontlopen. Maar ik wil ook niet dat mijn ellebogen of aktetassen voortdurend in mijn zij worden geramd, of dat ik voortdurend door Rimowa-koffers word geraakt. Daarom doe ik een experiment met mezelf: voortaan ga ik het ‘sterkere geslacht’ niet meer uit de weg, maar zoek ik oogcontact en ga ik, indien nodig, langzamer lopen om signalen af ​​te geven. "Hé, ik ren hier ook en ik zal mijn koers niet voor jou veranderen."

Mijn zelfexperiment staat op internet ook bekend onder de term man bumping. Dat is heel toepasselijk, want incidentele botsingen met mannelijke voorbijgangers zijn onvermijdelijk. Ze zijn er echt niet op voorbereid dat een vrouw geen ruimte voor hen maakt. Verrassend genoeg kom ik niet zo vaak mannen tegen als ik in eerste instantie dacht. De meesten van hen vinden het nogal verwarrend dat ik in de weg loop of niet opzij ga zoals zij gewend zijn. Ik blijf vriendelijk maar vastberaden. Ik onderdruk mijn eerste instinct om opzij te stappen. Soms glimlach ik en krijg ik verbaasde blikken.

Sinds ik ben begonnen met 'man bumping', bereik ik niet alleen sneller mijn doel, maar het voelt ook eerlijk gezegd goed om een ​​paar mannen op hun plek te zetten. Voor mij is hardlopen op een rechte lijn een vorm van microfeminisme die ik in mijn dagelijks leven integreer wanneer ik daar zin in heb. Want eerlijk gezegd heb ik soms gewoon geen energie voor welke confrontatie dan ook.

Brigitte

#Onderwerpen