Opinie: Niets zou meer vrede in het Midden-Oosten brengen dan een einde aan het Iraanse regime
De Iraanse regering wil Israël vernietigen en valt haar eigen bevolking bruut aan. Het einde van de mullahs zou een zegen zijn voor Iraniërs en de regio.
De oorlog is begonnen. Vrijdagavond heeft de Israëlische luchtmacht diverse doelen in Iran aangevallen, waaronder nucleaire installaties, hoge functionarissen van het Iraanse regime en de machtige Revolutionaire Garde. Na een drone-aanval vanuit Iran lanceerde Israël rond het middaguur een tweede reeks aanvallen. Waarnemers vrezen een grote brand.
Voor de Israëliërs vormt het nucleaire programma van het regime, dat sinds de machtsovername in 1979 de vernietiging van Israël als staatsbeleid heeft opgeëist, een existentiële bedreiging. Zodra Iran de atoombom in handen krijgt, bestaat het reële gevaar dat deze gebruikt zal worden om de "zionistische entiteit" – zoals Israël in officieel staatsjargon heet – te vernietigen.
Israël kan dat nooit toestaan. In zijn 77-jarige geschiedenis heeft het talloze aanvallen overleefd die het had kunnen vernietigen. De Onafhankelijkheidsoorlog van 1948, waarin het zes Arabische legers trof; de Zesdaagse Oorlog van 1967, die preventief was; en de Jom Kipoeroorlog van 1973 hadden ook het potentieel om het einde van de enige Joodse staat te markeren.
Maar wat veel opmerkelijker is, is dat Israël er sindsdien in is geslaagd een stabiele vrede te sluiten met zijn voormalige vijanden, zoals Egypte, Jordanië en de Verenigde Arabische Emiraten. Dit komt doordat de Israëlische samenleving vreedzaam met haar buren wil samenleven.
Israël kan zich echter alleen verzoenen met partijen die daar een persoonlijk belang bij hebben. Diplomatie is vrijwel onmogelijk met een bruut regime dat zijn geopolitieke activiteiten volledig wijdt aan de vernietiging van Israël.
Met zijn anti-Israël-inspanningen heeft Iran het hele Midden-Oosten gedestabiliseerd. Of het nu in Jemen, Gaza of Libanon is: overal waar rampzalige oorlogen in de regio uitbreken en de humanitaire situatie van de bevolking rampzalig is, hebben Iran en zijn bondgenoten er een hand in – in de meeste gevallen dragen ze zelfs een aanzienlijke verantwoordelijkheid.
In Jemen door de opstandige Houthi-milities, wier vlag de woorden draagt "Dood aan de VS! Dood aan Israël! Vervloekt de Joden!" In Gaza door de terroristische groeperingen Hamas en de Palestijnse Islamitische Jihad. In Libanon door Hezbollah, een staat binnen een staat die voortdurend de fragiele Libanese orde verstoort.
De geheime vreugde van de oppositie: de Islamitische Republiek is niet IranHet Westen is misschien niet bekend met het preventieve en compromisloze karakter van Israëls oorlogsvoering. Maar die is gebaseerd op harde lessen die Israël uit het verleden heeft geleerd. De Joodse staat moet zijn tegenstanders anticiperen als hij wil overleven. Dit inzicht is onomstreden binnen Israël.
Maar de Islamitische Republiek is niet Iran. Heel wat oppositieleden zullen zich heimelijk verheugen wanneer de regime-slachters worden uitgeschakeld door Israëls aartsvijand. Dit was al het geval met de uitschakeling van Qasem Soleimani in 2020. Dat er vrijdag beelden uit Teheran op sociale media circuleerden, waarop tegenstanders van het regime blijkbaar leuzen scandeerden tegen staatshoofd Ali Khamenei, is een hoopvol teken.
De naam van de Israëlische operatie – "Rising Lion" – kan ook worden opgevat als een verwijzing naar de vlag van het pre-islamitische Iran. Idealiter zal deze operatie het Iraanse regime zo destabiliseren dat de democratische oppositie – die het heeft getrotseerd in herhaalde, doodtartende opstanden – het momentum kan grijpen. Een vrij, democratisch Iran zou het meest vredelievende zijn dat het Midden-Oosten zich kan voorstellen.
Heeft u feedback? Schrijf ons! briefe@berliner-zeitung.de
Berliner-zeitung
