Geen doelpunten, nederlagen, degradatie: waar het Zwitserse vrouwenelftal aan vasthoudt in aanloop naar het EK voetbal

Het is goed om te weten voor het Zwitserse vrouwenvoetbal dat coach Pia Sundhage de kracht van een thuistoernooi niet onbekend is. De Zweedse leidde het Zweedse vrouwenelftal in 2013 naar het EK in eigen land, waar ze de halve finale bereikte, en is nog steeds vol lof over de sfeer op straat voor de stadions. Eind 2024 sprak ze met de krant NZZ over het omslagpunt : wat een team op de golf kan zetten die alle remmen loslaat en het toernooi tot een succes maakt.

Instorten door te hoge verwachtingen? Nee. Het thuispubliek en volle stadions kunnen de extra boost zijn die energie vrijmaakt. Niets is eenvoudiger. Vraag het maar aan Pia Sundhage.

Toen de Zwitserse vrouwen vorige week met 1-0 verloren van Noorwegen, degradeerden uit groep A van de Nations League en hun achtste zegeloze wedstrijd op rij leden (doelsaldo 4:19), bleef Sundhage kalm – langs de zijlijn en achteraf in de wedstrijd-analyse, waarin ze nog eens probeerde uit te leggen waarom er, slechts enkele weken voor het EK in eigen land, nog steeds geen beterschap in zicht is.

Het is gemakkelijk voor te stellen dat de Zweed geen gevaar loopt op emotionele onrust, zelfs als de openingswedstrijd van het EK tegen Noorwegen op 2 juli in een uitverkocht St. Jakob-Park niet volgens het Zwitserse script verloopt. Sundhage, de nuchtere, kalme en bijna relaxte, brengt in elke situatie het gevoel over dat voetbal bijzaak is en dat het leven hoe dan ook zijn loop zal hebben. Ongeacht de winst, ongeacht het verlies, ongeacht de degradatie, ongeacht de ongemakkelijke gevoelens die het uitblijven van resultaten met zich meebrengt.

Zwitserse voetbalsters zeggen dat ze zelden door iemand met meer zelfbeheersing zijn gecoacht dan Pia Sundhage. De 65-jarige droeg eerder 165 keer het shirt van het Zweedse nationale elftal en was vanaf 2008 coach van de vrouwen van de VS, Zweden en Brazilië. Ze heeft meerdere finales gespeeld, twee Olympische gouden medailles gewonnen en met de VS de WK-finale van 2011 bereikt, en met Zweden de halve finale van het EK van 2013. Sundhage heeft veel meegemaakt en zal niet overdreven nerveus zijn wanneer bijna 40.000 fans in Bazel reikhalzend uitkijken naar de wedstrijd Zwitserland-Noorwegen.

Wat verbazingwekkend is, gezien de negatieve resultaten, is het feit dat de spelers overduidelijk in een goede stemming blijven. Ze beloven na elke nederlaag beter te worden. En als dat niet gebeurt, blijven ze maar zweren. Ze verliezen liever in de Nations League tegen de fysiek sterkere Noren dan aan het begin van het EK. Ze degraderen liever als hekkensluiter uit de Nations League en steken dan in juli een EK-vuurwerkshow af.

Natuurlijk gaat deze houding gepaard met een gevoel van doelbewust optimisme. Je kunt jezelf niet echt de grond in boren, zeker niet nu het pr-offensief nog maar net op gang is gekomen. De grootbank breidt haar betrokkenheid bij de Zwitserse voetbalbond (SFV) bij het kinder- en schoolvoetbal uit, "met een specifieke focus op de promotie van meisjes". Er komt een EK-boek op de markt, samen met EK-tijdschriften en een EK-lied .

In een reclamebijlage van een andere sponsor van de bond staan ​​vrouwelijke voetballers op de cover en worden ze zo goed mogelijk gepresenteerd. Resultaten zijn secundair. SRF-verslaggever Mona Vetsch en haar cameraploeg zijn aanwezig in het Stade de Tourbillon tijdens de wedstrijd tegen Noorwegen. Bijna 7000 mensen zijn aanwezig, waaronder veel kinderen en meisjes. Ze zien echter geen enkele Zwitserse goal.

Het lijkt erop dat de relatief grote Zwitserse EK-delegatie zich hier niet door laat afschrikken, alsof ze Sundhages motto hebben geïnternaliseerd: geen paniek, geen nervositeit, blijf in je eigen kracht geloven. Ze floreren door ervoor te zorgen dat de verwachtingen van het EK niet in sferen worden gekatapulteerd waar ze niet meer te controleren zijn. Hoe hoger de lichting, hoe groter de daling. Hoe lager de lichting, hoe kleiner de kans op teleurstelling.

Toen Sundhage begin 2024 in Zwitserland begon te werken, zei ze tegen de krant NZZ: "Iets niet proberen is de grootste fout die je kunt maken." Je moet gekke dingen doen om de speelsters te motiveren. Lang voor het EK benoemde de Zweedse Elvira Herzog tot haar eerste doelvrouw, maar gaf Livia Peng plotseling twee wedstrijden in de derde en voorlaatste wedstrijd voor het toernooi.

De coach vertrouwt op een vijfmansverdediging (5:3:2-systeem), die ze omzet in een driemansverdediging (3:5:2). Ze zet de razendsnelle jonge middenvelder Iman Beney in aan de rechterkant van de verdediging en vraagt ​​maximale flexibiliteit van de 18-jarige, die pas tien interlands heeft gespeeld.

Sundhage matigt de edge walk, laat haar hoop niet afnemen, kan die onder geen enkele (PR-)omstandigheid laten afnemen voor het Zwitserse toernooi, zoekt de mix tussen de ruim 30-jarige, ziek ogende Lia Wälti, Ana-Maria Crnogorcevic en Ramona Bachmann en 18-jarige talenten als Iman Beney, Sydney Schertenleib en Noemi Ivelj.

Ook de officials van de SFV proberen zich gedeisd te houden. Maar ze worstelen nog steeds met hun innerlijke onrust. De 4-0 nederlaag in Frankrijk, die overigens nog relatief mild was, was te wreed. Het was in ieder geval geen 6-0 of 7-0. De 1-0 nederlaag tegen hun openingstegenstander op het EK, Noorwegen, in combinatie met hun degradatie naar de B-divisie van de Nations League, is te bitter.

De 26-jarige Géraldine Reuteler doet mee aan haar vierde toernooi. Ze zegt dat de resultaten in de eerdere voorbereidingen ook niet best waren. Vóór het WK van 2023: 5 gelijke spelen, 1 verlies. Zwitserland bereikte de achtste finales tegen Spanje in Nieuw-Zeeland (1:5). Vóór het EK van 2022: 1 gelijkspel, 4 verliespartijen, doelpunten met een tijd van 1:16. Zwitserland haalde de groepsfase niet.

De Zwitsers begonnen hun thuistoernooi van 2008 in een niet al te beste vorm. Na nederlagen tegen Engeland en Duitsland bouwden ze hun voorbereiding op het EK op met overwinningen tegen Slowakije en Liechtenstein. Maar toen werd het allemaal te veel. Voor de openingswedstrijd tegen Tsjechië (0-1 verlies) vreesde bondscoach Köbi Kuhn voor het leven van zijn vrouw Alice, en aanvoerder Alex Frei moest de wedstrijd voor een uitverkocht St. Jakob-Park noodgedwongen afbreken met een zware knieblessure, te midden van een zee van tranen.

Na twee wedstrijden tegen Tsjechië en Turkije (1-2) werd Zwitserland uitgeschakeld. Niet alles is te controleren als de EK-golf in eigen land op gang komt.

Een artikel uit de « NZZ am Sonntag »