Iman Beney, Sydney Schertenleib, Leila Wandeler: Wat je moet weten over de jonge wildebras in het Zwitserse nationale team

Ze spelen gedurfd en stralen jeugdig gemak uit: de tieners van het Zwitserse nationale elftal profiteren van het EK in eigen land. Ze maken al lang indruk op de beste clubs ter wereld. Leila Wandeler sloeg de Super League over en ging rechtstreeks naar Olympique Lyon, Iman Beney speelt na het EK voor Manchester City. En Sydney Schertenleib werd via Instagram door FC Barcelona gecontracteerd.

De weg naar het doel is lang, minstens 35 meter, maar Iman Beney trekt zich er niets van aan. Ze vat moed, zoals ze in voetbaljargon zeggen. En de bal vliegt net naast het IJslandse doel, schampt zelfs het zijnet. De jonge Walliser mist een doelpunt dat ze zich nog lang, misschien wel haar hele carrière, zal herinneren. Maar de scène uit de blessuretijd in de eerste helft tegen IJsland belichaamt wat haar prestatie kenmerkt: Beney lijkt onverschrokken en ze stormt met lef en onvermoeibare vastberadenheid langs de rechterflank.

Daar heeft bondscoach Pia Sundhage haar zondagavond opnieuw ingezet, als rechtsbuiten, met de taak om de orde te handhaven in de verdediging en een bijdrage te leveren in de aanval. Een complexe taak, zeker voor een 18-jarige voetbalster die normaal gesproken aanvallend opereert. Maar Beney stormt vanavond niet alleen naar voren, ze verdedigt ook standvastig en uitdagend. Ze vindt haar evenwicht beter dan tegen Noorwegen en laat zien hoe snel ze leert.

Beney speelde haar 13e interland tegen IJsland. Maar ze had er nog een paar meer gespeeld als ze twee jaar geleden, op haar zestiende en vlak voor het WK, haar kruisband niet had gescheurd. Er volgde een moeilijke periode voor Beney, maar ze overleefde die – zoals ze al veel eerder heeft overwonnen.

Ze groeide op in Savièse, hoog boven de Rhônevallei, in een huis omringd door wijngaarden, met uitzicht op kasteel Tourbillon. Beney komt uit een voetbalfamilie. Haar vader, Nicolas, speelde zo'n 100 wedstrijden in de Super League en won twee keer de Zwitserse beker. Haar tante, Noémie, speelde 45 interlands voor haar nationale team. En haar broer, Romeo, speelt voor FC Basel en het nationale team onder 21.

In een recent interview met de krant NZZ beschreven Beney's ouders haar als een introvert persoon die graag thuis is wanneer ze in Wallis aankomt. Op slechts twaalfjarige leeftijd verhuisde Beney van daar naar Biel, naar het trainingscentrum van de Zwitserse voetbalbond (SFV). Al op jonge leeftijd besteedde ze veel tijd aan voetbal. De laatste tijd heeft haar carrière zich razendsnel ontwikkeld. Vóór het EK won ze met YB het Zwitsers kampioenschap door de beslissende penalty te scoren. Daarna voltooide ze haar eindexamens voor de commerciële opleiding. En nu maakt ze deel uit van het Zwitserse team op het EK.

Na het thuistoernooi vertrekt Beney naar Manchester City, de Engelse topclub waarvan de infrastructuur door Beney's ouders in één woord wordt omschreven: "ongelooflijk". Ze heeft daar een contract voor vier jaar getekend. Onlangs werd Beney gevraagd hoe belangrijk geld voor haar was in verband met haar verhuizing naar Engeland. "Het belangrijkste is dat ik niet meer naar school hoef," antwoordde ze. (dow.)

Als ze het hebben over het grootste talent dat ze ooit in Barcelona hebben gezien, betekent dat iets. Ondanks hun nederlaag in de Champions League-finale tegen Arsenal is Barça de absolute top van het vrouwenvoetbal. De beste speelsters ter wereld verzamelen zich daar. Onder hen Sydney Schertenleib, die zich waarschijnlijk doodschrikt van alle lofbetuigingen. Zelfs vergelijkingen met Lionel Messi en Lamine Yamal doen in Catalonië de ronde.

De in Zürich geboren speler speelde voor FC Zürich en recentelijk voor Grasshopper Club toen ze iets meer dan een jaar geleden een bericht op Instagram kreeg: Barcelona was geïnteresseerd in haar. Schertenleib, toen 17 jaar oud, dacht aanvankelijk dat het nep was. Een paar weken later verhuisde ze naar La Masia, de jeugdopleiding van FC Barcelona. Ze was een vaste waarde en scoorde in maart een wondergoal in de Champions League tegen Wolfsburg, die viraal ging.

Nadat ze in de openingswedstrijd van Zwitserland als invaller in de tweede helft was ingevallen, startte Schertenleib zondag tegen IJsland. Ze presteerde niet alles, maar werkte net als haar teamgenoten hard. En in de 76e minuut gaf ze de beslissende pass die Géraldine Reuteler het beslissende doelpunt opleverde. Haar visie en techniek zijn uitmuntend; ze kan dribbelen en schieten, en is op alle posities op het middenveld inzetbaar.

Schertenleib heeft de zeldzame gave om voetbal er gemakkelijk en natuurlijk uit te laten zien. Maar zelfs deze zeer getalenteerde speelster schittert niet altijd. In een SRF-documentaire is ze huilend te zien tijdens de training – een moment waarop alles haar te veel wordt, een hartverscheurend moment. Sydney Schertenleib heeft misschien een mooie toekomst voor zich. Maar ze is ook een volkomen normale tiener. (cen.)

Het is bijna middernacht op zondag wanneer Leila Wandeler lachend voor een stel microfoons in het hart van het Wankdorfstadion in Bern staat. In het Duits met een Frans accent heeft de 19-jarige net gezegd dat het team "een beetje zal vieren" na de 2-0 overwinning. Hoe, werd haar gevraagd, waarop ze lachte. "Ik zal het je niet vertellen. Misschien dansen we wel even in de kleedkamer." Vóór het EK hadden zij en Alayah Pilgrim een ​​doelpuntendans ingestudeerd, die ze prompt op het veld uitvoerden na Pilgrims 2-0 overwinning.

Wandelers voetbal is net zo verfrissend als haar taalgebruik: brutaal, moedig en vol enthousiasme. Ze heeft net twee interlands voor de A-selectie gespeeld: de vriendschappelijke wedstrijd in Winterthur twee weken geleden en nu de wedstrijd tegen IJsland. Maar ze is nooit een uitdaging uit de weg gegaan: als vierjarige speelde ze met de oudere jongens bij FC Matran in het kanton Fribourg. Van haar zesde tot haar tiende woonde ze met haar familie in Senegal, het geboorteland van haar moeder.

Volgens de Freiburger Nachrichten was Wandeler het enige meisje tussen 100 jongens op het voetbaltrainingscentrum in de hoofdstad Dakar. Ze werd niet welkom geheten en door de anderen gepest. Wandeler bleef. En leerde zich te weren tegen fysiek sterkere tegenstanders, zelfs als lichtgewicht en nu slechts 1,62 meter lang.

Terug in Zwitserland trainde ze bij het Biel Performance Center, opnieuw met de jongens tot en met de U16. Daarna sloeg ze de volgende logische stap over: de Zwitserse Vrouwen Super League. Op haar zeventiende werd ze uitgenodigd voor een proeftraining bij Olympique Lyon, waar ze een trainingscontract tekende – en daar is ze nog steeds, samen met de recordwinnaars van de Champions League, op zoek naar haar eerste profcontract.

De selectie voor het EK kwam enigszins als een verrassing na een aantal blessures. Maar bondscoach Pia Sundhage was zeer onder de indruk van Wandelers veelzijdigheid, haar jeugdige energie en haar vastberadenheid. Het is de eerste stap die haar naar een mooie toekomst moet leiden: Wandeler wil ooit Wereldspeelster van het Jaar worden. Dat is gedurfd. Net als op het veld. (eva.)