INTERVIEW - Velen dromen ervan dat hun kinderen profvoetballer worden – de ouders van nationale speler Iman Beney vertellen hoe het er echt aan toegaat

Cleo en Nicolas Beney, jullie hebben een dochter en een zoon, allebei profvoetballer en beiden lid van het nationale team – dat is uniek in dit land. Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen?

Nicolas: Misschien zit het in de familie. Sport is voor iedereen heel belangrijk. Mijn vader had twee kinderen die in het nationale elftal speelden, ik zat in de jeugdopleiding en mijn zus Noémie speelde 45 keer voor het vrouwenelftal. Toen Roméo en Iman geboren werden, bepaalde voetbal de eerste jaren hun levensritme, omdat ik nog speelde. Dat heeft hen zeker beïnvloed.

Cleo: Ja, zo is het altijd geweest: voetbal bepaalt de sfeer in het leven van de familie Beney.

Wat betekent het voor een gezin als twee kinderen opgroeien tot professionals?

Cleo: Voetbal neemt veel ruimte in beslag, constant, in gesprekken, in het gezinsleven, op vakantie omdat ze moeten trainen. Het is soms ingewikkeld, soms stressvol, altijd emotioneel, maar ik ben Braziliaan, ik hou van voetbal en ik hou van ons leven. We hebben ongelooflijk veel geluk dat we dit mogen meemaken.

Nicolas: Onze kinderen gingen al vroeg naar het voetbal. Iman verhuisde op 12-jarige leeftijd naar Biel, naar het trainingscentrum van de voetbalbond. Roméo sloot zich op 16-jarige leeftijd aan bij FC Basel.

Cleo: Dat was niet makkelijk, Iman was nog een kind, bijna een baby.

Nicolas: Ja, en als we onze kinderen nu willen zien, moeten we hun wereld binnengaan, de wereld van het voetbal. Anders zien we ze niet.

Woensdag, toen Iman met het Zwitserse team tegen Noorwegen speelde op het EK, was jij in het stadion. Hoe was dat?

Nicolas: Het was prachtig, fantastisch. Zoveel mensen, dat kippenvelmoment tijdens het volkslied. Gewoonweg uniek. Helaas konden we Iman na afloop niet meer spreken omdat ze een dopingcontrole moest ondergaan.

Cleo: Het was een bijzondere dag; we hadden er lang naar uitgekeken. Ik was heel trots op Iman.

Nicolas, jij kent de wereld van voetbal en hebt ervaren hoe moeilijk het kan zijn. Hoe vind je het dat twee van je drie kinderen nu ook dit pad bewandelen?

Nicolas: Ik heb me vaak afgevraagd of ik ze moest adviseren, aanmoedigen, om voetballer te worden. Want het is niet makkelijk. Het is geen stabiel leven. Je kunt je nergens vestigen. Hier, in Savièse, zouden ze comfort hebben, naar school kunnen gaan en kunnen leven.

En toch was je antwoord: Ja, probeer het maar.

Cleo: Ja, want als je een droom hebt, moet je proberen die waar te maken. Ik wilde eigenlijk dat Iman zou dansen. Maar ze wilde altijd al voetballen. Het is haar passie en die van Roméo.

Nicolas: De manier waarop we leefden, heeft die liefde gewekt. We steunen elkaar, maar we forceren het niet. Ik heb altijd gezegd dat professional worden moeilijk is, maar ook dat het mogelijk is als je er alles aan doet. Het was belangrijk voor me om de kinderen voor te bereiden op het feit dat er tegenslagen zullen zijn. Dat het erom gaat weer op te staan. Net zoals ik keer op keer heb moeten doen.

Links: Iman Beney. Rechts: Romeo Beney.

Beiden hebben tegenslagen gekend. Roméo speelde vorig seizoen nauwelijks in Basel en werd vervolgens uitgeleend aan Stade Lausanne-Ouchy. Iman scheurde twee jaar geleden, op 16-jarige leeftijd, zijn kruisband, vlak voor deelname aan het WK.

Nicolas: Het heeft me enorm geholpen dat ik deze ervaring zelf heb meegemaakt toen ik een keer de bekerfinale met Wil miste vanwege dezelfde blessure. Ik kon haar zeggen: ik weet hoe je je voelt. Daardoor kon ik haar beter steunen. Ze zeggen dat alles in het leven een reden heeft. Dankzij mijn ervaring was ik meer ontspannen. Ik zei tegen Iman: het komt goed. Heb geduld. Ik kan je niet vertellen dat je sterker terugkomt, want dat weet niemand. Maar je zult groeien.

Hoe was het voor jou, Cleo, toen Iman zijn kruisband scheurde?

Cleo: Het was het ergste wat ik ooit heb meegemaakt. De ene dag is Iman dolgelukkig; ze is geselecteerd voor het WK. De volgende dag scheurt ze haar kruisband in haar knie. Een jaar erna. Als je eigen kind zo ernstig geblesseerd raakt, als hun droom zo in duigen valt, is dat heel moeilijk.

Nicolas: Wat je het meeste pijn deed, was hoeveel Iman leed.

Cleo: Ja, en we konden haar ook niet laten merken dat we verdrietig waren, omdat ze positieve energie nodig had. Ze moest alles opnieuw leren, zelfs lopen. Ik merkte onlangs, in de aanloop naar het EK, hoe voorzichtig ik deze keer was, omdat de ervaring nog steeds impact had. Hoe we probeerden Iman te beschermen. Haar niet te overbelasten.

Je zou denken dat ouders vooral trots zijn als hun kinderen profvoetballer worden. Maar er spelen nog veel meer emoties mee.

Cleo: Ik maak me al zorgen over een blessure sinds Iman haar kruisband heeft gescheurd. Het is niet echt een trauma, maar de angst is er altijd.

Het EK vrouwenvoetbal is aan de gang in Zwitserland en zou het vrouwenvoetbal een boost kunnen geven. Heb je merkbare verschillen ervaren tussen de steun voor Iman en Roméo?

Nicolas: Ik kan niet zeggen dat Iman minder steun kreeg omdat ze een meisje was. Ze kon lang met de jongens spelen, wat heel belangrijk was voor haar ontwikkeling. Ze kreeg uitstekende steun van de vereniging in Biel, en ook van YB. Natuurlijk hangt het er ook vanaf waar je speelt en wat voor soort mensen er zijn.

Voorafgaand aan het EK werd er veel gesproken over de 1-7 nederlaag van de Zwitserse vrouwen in een vriendschappelijke wedstrijd tegen een jeugdelftal van FC Luzern.

Nicolas: Ik snap die vergelijkingen niet. Dat doe je niet bij skiwedstrijden, of bij 100 meter. De fysieke verschillen zijn op een gegeven moment gewoon te groot. Iman is een goed voorbeeld: zij kon de concurrentie makkelijk bijhouden tot de U15. Toen kwamen de jongens in de puberteit en hadden ze ineens veel meer kracht.

Iman speelde vorig seizoen voor YB en Roméo werd van FC Basel uitgeleend aan Stade Lausanne-Ouchy. Hoe zien de weekenden van de Beney-ouders eruit?

Nicolas: Cleo gaat vanaf juli voor het eerst naar het stadion, maar in september stopt ze ermee omdat ze het weer niet meer geschikt vindt.

Cleo: Nicolas is meer buiten, dus ik kijk meestal naar de wedstrijden op tv. We hebben een derde kind, Pablo, die binnenkort 15 wordt, en hij is niet geïnteresseerd in voetbal. Hij wil danser worden.

Nicolas: Ik heb flink wat kilometers in de auto gemaakt. Roméo had 's middags een wedstrijd in Lugano en Iman 's avonds in Zürich. Het was mooi weer, dus ik reed over de Nufenenpas naar Ticino en vervolgens naar Zürich. Het werd laat die avond.

En nu gaat Iman naar Engeland, naar Manchester City.

Cleo: Ja, dat is ongelooflijk.

Nicolas: We zijn twee keer met Iman naar Manchester geweest. Manchester City is als een andere planeet. De vrouwen daar gebruiken dezelfde trainingsfaciliteiten als de mannen.

Zoals bekend stroomt er veel minder geld naar het vrouwenvoetbal dan naar het mannenvoetbal. Dus wie verdient er nu eigenlijk meer: ​​dochter Iman bij wereldtopper Manchester City of zoon Roméo bij de Zwitserse grootmacht Basel?

Nicolas: Iman is nu in topconditie, sportief gezien staat ze voorop en ook Roméo zal zijn weg vinden.

Eén kind in Manchester, het andere in Bazel...

Nicolas: . . . en de derde binnenkort in Lausanne, op de dansschool.

Cleo: We hebben nu een grote vraag: waar gaan we wonen? We hebben ons gevestigd in Savièse, maar de kinderen zijn binnenkort weg en dan blijven alleen wij en de hond over. Ik wil niet weg, maar ik zal mijn kinderen ook niet meer zien. Het is ingewikkeld.

Nicolas: Voor de kinderen is dit hun thuis. Als ze naar Savièse komen, gaan ze niet veel naar buiten; ze blijven thuis, op zoek naar rust en tijd met hun familie.

Hoeveel weekenden brengt het hele gezin samen door?

Nicolas: Toen ik Cleo vertelde dat de “NZZ am Sonntag” een interview wilde doen met de hele familie, lachte ze alleen maar.

Cleo: Het is zeldzaam geworden dat we hier met z'n vijven samen zijn, vanwege het voetbal. Soms komt Roméo langs, soms Iman. Vorig jaar wilden ze met z'n tweeën in de winter met het gezin op vakantie, omdat het in de zomer voor het eerst niet lukte. We zijn hecht, een hechte groep.

Als de kinderen het huis uit gaan, is het voor de ouders niet gemakkelijk; dat begint al in de kleuterklas...

Cleo: ... ja, en het houdt nooit op. Zoals het spreekwoord luidt: kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen.

Hoe blijf je in contact, emotioneel gezien, hoe voel je de kinderen op afstand?

Nicolas: Via videogesprek, met berichten.

Cleo: Iman is erg introvert en het is soms moeilijk om in haar te komen. Toen ze geblesseerd was, vroegen we vaak: "Gaat het?" Ze zei altijd: "Ja, ja." Maar de laatste tijd is ze opener geworden.

Nicolas: Roméo was ook vaak terughoudend in moeilijke tijden. Misschien wilden ze ons ouders allebei beschermen.

Wat doe je als de kinderen om advies vragen en jij het er niet mee eens bent?

Cleo: Wij zijn het nooit eens.

Nicolas: Nee, nooit.

Cleo: Echt, we hebben onze rol gevonden. Nicolas heeft meer ervaring in de voetbalwereld, en die ervaring helpt ons om hen te begeleiden. Hij weet wat er nodig is om een ​​professional te zijn. Maar er is meer dan alleen voetbal; er is ook het leven.

Hebben Iman en Roméo de neiging om zich tot hun vader te wenden voor voetbalzaken en tot hun moeder voor levensvragen?

Nicolas: Niet altijd, maar dat is over het algemeen wel zo. Vroeger zorgde ik voor hun carrières en contracten. Nu hebben ze allebei een agent. Dat is fijn voor mij, want ik kan nu meer een vader zijn. Ze hebben me minder nodig, maar ik houd natuurlijk wel alles goed in de gaten, en als ik iets zie, deel ik het. Maar ik heb ze altijd verteld dat onze vader-kindrelatie het allerbelangrijkste is, en dat ze het me moeten vertellen als ze niet met me over voetbal willen praten.

Cleo: Het is makkelijker voor mij. Ik ben er om ze aan het lachen te maken. Nicolas analyseert veel, en soms is dat te veel voor de kinderen.

Nicolas: Soms hebben wij ook twee gesprekken als er iets niet goed gaat in de carrière van onze kinderen.

Waarom?

Nicolas: Cleo is impulsief; ze wil dat er iets gebeurt, dat er iets verandert. Ze wil dat ik met de coach en de ploegleider praat.

Uw eerste impuls is om de kinderen te beschermen?

Cleo: Ja, heel graag.

Nicolas: En die van mij is om te analyseren. We voegen toe...

Cleo: . . . ja, we vullen elkaar goed aan.

Nicolas: We hebben niet hetzelfde karakter, maar wel dezelfde waarden: familie, respect, betrokkenheid, delen.

Cleo: We delen een leven dat één groot avontuur is, dankzij voetbal. En ik hou van avontuur.

Dat is handig als je moeder bent van twee profvoetballers en de vrouw van een voormalige keeper van de Super League. Er wordt weinig gezegd over hoeveel daarvan bij vrouwen blijft hangen.

Cleo: Ja, het is absoluut een bijzonder leven. Je woont op plekken waar je normaal gesproken niet zou wonen. We zaten in Vaduz, Wil en Aarau, en ik was vaak alleen met de kinderen, vooral in het weekend, omdat Nicolas ergens aan het voetballen was.

Nicolas, je carrière begon veelbelovend. Op je zestiende speelde je voor Yverdon in de NLB en werd je later doelman van het nationale team onder 21 op het EK van 2002 in eigen land. Je maakte ook deel uit van het team van Wil dat de bekerfinale bereikte.

Nicolas: Ja, maar toen scheurde ik mijn kruisband voor de bekerfinale, en dat was niet mijn laatste blessure. Het was daardoor altijd lastig om een ​​contract te krijgen. Toen Roméo, ons eerste kind, in 2005 werd geboren, had ik geen club.

Cleo: Een paar dagen na de geboorte ging er plotseling een deur open in Vaduz.

Nicolas: Precies. En zes maanden later zat ik weer zonder contract. We trokken bij mijn ouders in, net als een jaar later, in juli 2006, toen Iman net geboren was. Twee kinderen. Terug bij mijn ouders. Dat is niet wat je zou denken. Maar ik bleef trainen, omdat ik dacht dat ik er klaar voor moest zijn als er een kans kwam. En in 2009 stond ik met Sion in de halve finale van de beker tegen Luzern en stopte ik twee strafschoppen. Toen wist ik: het was het waard.

Heb je tijdens je voetbalcarrière financiële zorgen gehad?

Nicolas: Ja, ja. Op een gegeven moment zou ik naar de Ligue 2 gaan. Ik had mijn appartement al leeggehaald, mijn paspoort in mijn tas en mijn voetbaltas in de auto. Het ging niet door. Niet weten wat er verder zou gebeuren, was echt vermoeiend.

Cleo: Maar we vonden altijd een oplossing. Toen Nicolas in 2010 stopte, vond ik dat lastig. Opeens hadden we een huis, een routine. Dat vond ik niet leuk. Het was lastig voor iedereen, ook voor Nicolas, want als prof definieer je jezelf via het voetbal. En dan ineens heb je dat niet meer.

Wat gebeurde er daarna?

Nicolas: Ik had geen formele opleiding omdat ik al vroeg alles op voetbal had gezet, maar ik kon wel een soort stage lopen in een callcenter van een grote bank. Nu ben ik vermogensbeheerder bij een bank. Ik dacht eigenlijk dat voetbal na mijn carrière voorbij was. Het liep anders.

Een artikel uit de « NZZ am Sonntag »