Tour de France | Bergvlo verslaat reus: Frankrijk viert feest op de Mont Ventoux

Het duurde even, maar eindelijk kon ook Frankrijk lachen om deze Tour de France . Valentin Paret-Peintre beklom de mythische Mont Ventoux – als eerste. De bergvlo, met zijn 52 kg en 1,76 meter lengte de lichtste prof in deze wedstrijd, won in een spannende ontsnapping van de Ier Ben Healy. "Ik was gewoon hongeriger dan hij", zei de wielrenner, die opgroeide in Annemasse in Oost-Frankrijk, terwijl hij de situatie beschreef met het oog op zijn rivaal, die al de zesde etappe had gewonnen en twee dagen de gele trui droeg.

Beiden vielen elkaar herhaaldelijk aan op de lange klim, met een kracht die gemakkelijk kon wedijveren met die van het steeds dichterbij komende tweetal favorieten achter hen , Jonas Vingegaard uit Denemarken en Tadej Pogačar uit Slovenië. Paret-Peintre toonde zelfs wat gokvaardigheden. "Ja, ik wist dat ze dichterbij kwamen, maar het kon me niet echt schelen. Ik dacht dat we het onderling zouden uitspelen. En als de favorieten dan komen, is dat gewoon pech," zei hij.

De magere man uit Savoye verloste daarmee de Grande Nation. Tot dan toe was er geen enkele overwinning van een lokale renner in deze Tour behaald. 380 dagen na de laatste etappezege van een Fransman telde Tourorganisator Aso de trieste aftelling af. Het had 23 jaar geduurd voordat er weer een Fransman zegevierde op de Mont Ventoux. Richard Virenque had het in 2002 gedaan – de voorganger van de bergvlo, zeg maar, maar dan eentje met een dik dopingverleden. Dit detail kon beter achterwege gelaten worden te midden van de uitbundige vieringen op dinsdag. De fans vierden feest – of het nu als presentatoren in het Franse televisiekamp aan de voet van de Mont Ventoux was, die de etappe opnieuw beleefden, of als luidruchtige toeschouwers die het tv-kamp belegerden.

En er viel nog meer te vieren: de 24-jarige Paret-Peintres won bijna precies 60 jaar nadat de eerste Fransman de leiding nam op de "Reus van de Provence". In 1965 won de lieveling van het land, Raymond Poulidor, hier. Redenen genoeg om te vieren dus. Dit veegde ook de herinnering weg aan de nogal onwillekeurige hilariteit die een andere Franse lieveling had veroorzaakt op de etappe voor de rustdag: Julian Alaphilippe gooide zijn armen in de lucht na de sprint naar de finish in Carcassonne. Hij had echter niet in de gaten dat twee andere renners, de Belgen Tim Wellens en Victor Campenaerts, al over de witte finishlijn waren gekomen en daarmee de ritzege verspeelden.

Ter verdediging van tweevoudig wereldkampioen Alaphilippe moet ook vermeld worden dat hij eerder ten val was gekomen, waarbij zijn schouder uit de kom schoot en direct weer teruggeplaatst werd, en dat de boordradio sindsdien niet meer werkte. Op de Mont Ventoux kon hij echter goed tellen. Als lid van de kopgroep onder leiding van landgenoot Paret-Peintre kwam hij als achtste over de finish – en hij merkte duidelijk dat Pogačar en Vingegaard hem voorbij waren gevlogen.