Volg het voorbeeld! Mannenvoetbal zou opeens op vrouwen gericht moeten zijn.

Het feest is voorbij en laat een bitterzoete mix van verdriet en herinneringen achter. Het EK vrouwenvoetbal was een emotionele schok – temeer omdat we zoiets nooit meer bij ons thuis zullen meemaken. Ook het vrouwenvoetbal is de lokale omstandigheden ontgroeid en zal in de toekomst grotere stadions zoeken.

Het EK-finaleweekend viel samen met de start van het nieuwe Super League-seizoen voor mannen. Twee dagen nadat Spanje Duitsland in de halve finale in het Letzigrundstadion had verslagen, verloor FC Zürich op dezelfde locatie van Sion. Vervolgens werden bij een tramhalte afvalcontainers in brand gestoken en bij een ander incident gebruikte de politie rubberkogels tegen de supporters van FC Zürich. Het contrast met de kleurrijke EK-fanmarsen was pijnlijk en de verontwaardiging was immens.

Dat hoeft niet zo te zijn, dat willen we niet, dachten zeven vrouwelijke veiligheidsdirecteuren, onder leiding van Stephanie Eymann uit Bazel, en vele anderen. In een brief aan de Zwitserse voetbalbond en de Zwitserse voetbalbond uitten ze hun wens, nee, hun eis, dat "het mannenvoetbal in Zwitserland in de toekomst de vreugdevolle en vreedzame competitie van vrouwen moet evenaren."

Het EK heeft op fascinerende wijze laten zien hoe verschillend voetbal en de bijbehorende rituelen kunnen worden geïnterpreteerd. Het was prachtig! Het was ontroerend! Het had zo eindeloos kunnen doorgaan. Maar het idee dat Bundesliga-fans in de toekomst de EK-fans zullen imiteren, is helaas volkomen illusoir. Ze hebben ongeveer net zoveel gemeen met de supporters van het nationale elftal als operaliefhebbers met metalheads.

Is het niet een beetje vreemd? Na jarenlang terecht te hebben volgehouden dat vrouwenvoetbal niet met mannenvoetbal vergeleken moet worden, gooien ze nu vrolijk en vredig iedereen op één hoop: jonge mannelijke curvers die wekelijks hun krachten in een groep testen en daarbij grenzen verleggen. En evenementenfans die zich verkleden als kaas.

Dat is misschien overdreven, maar iedereen die ook maar een beetje verstand heeft van fancultuur weet dat supporters van nationale teams een heel andere sociale klasse vertegenwoordigen. Ook op het EK voor mannen in 2008 in Zwitserland en Oostenrijk waren er geen brandende containers.

Het EK voor vrouwen heeft de archaïsche mannelijkheidsrituelen in het clubvoetbal niet blootgelegd; we kennen ze al lang. Maar het heeft ze wel nog moeilijker te verdragen gemaakt. In de toekomst zullen deze problemen echter niet worden opgelost door smeekbeden, maar door de moeizame strijd voor verbetering, met voortdurende tegenslagen.

Laten we terugdenken aan de fanmars in Bern, laten we voor de honderdste keer kijken naar Riola Xhemaili's doelpunt tegen Finland. Laten we verdrietig zijn dat het voorbij is en blij dat het mooier was dan onze stoutste dromen. Maar flowerpower voor ultra's? Laten we het vergeten.

Een artikel uit de « NZZ am Sonntag »