Amerika: Kampioensteam of gemakswinkel?

Voor Club América, Mexico's succesvolste en meest mediagedreven instelling, is roem geen optie, maar een verplichting. Na het winnen van een historische drievoudige landstitel waren de verwachtingen van de enorme aanhang duidelijk: een dynastie opbouwen. Het team versterken met sterren, de belangrijkste spelers behouden en het continent domineren. De transfermarkt van Apertura in 2025 vertelt echter een ander verhaal, een verhaal dat minder naar een imperium ruikt en meer naar een efficiënte productielijn.

Deze rechtbank zet de Amerikaanse leiders voor het gerecht. De aanklacht: opereren met een 'kleine-winkelmentaliteit' terwijl ze hun publiek de fantasie van grenzeloze grootheid verkopen.

De feiten zijn duidelijk en zijn terug te vinden in de transfergeschiedenis. De club heeft belangrijke stappen gezet, maar de aard ervan wekt diep wantrouwen.

* Gevoelige verliezen: Het vertrek van sleutelspelers zoals de Chileen Diego Valdés naar Vélez Sarsfield en de uitleen van Javairo Dilrosun aan LAFC zijn regelrechte klappen voor de kern van het kampioensteam. Daarbij komen nog de hardnekkige geruchten dat steunpilaren zoals Álvaro Fidalgo bij Sevilla en Brian Rodríguez bij Braziliaanse clubs zouden komen.

* De berekende hoogtepunten: De steraanwinst is daarentegen Alexis Gutiérrez, een getalenteerde middenvelder voor wie Cruz Azul $ 5 miljoen betaalde. Ook namen als Rodolfo Cota en Erick Sánchez sluiten zich aan, spelers met bewezen kwaliteit, maar die niet per se de "internationale ster"-status bezitten die fans eisen.

De reacties van de fans zijn voelbaar gefrustreerd. Op sociale media en fora is er een gevoel van teleurstelling. Ze beschuldigen het bestuur ervan een gebrek aan "visie op grandeur" te hebben en het team te ontmantelen zodra het glorie bereikt. De verkoop van een speler als Valdés wordt niet gezien als een verlies, maar als verraad aan het sportieve project.

De managementstrategie van Amerika, op een nuchtere, harde manier geanalyseerd, is een zeer succesvol en duurzaam voetbalbedrijfsmodel, vergelijkbaar met dat van Europese clubs zoals Porto, Benfica en Ajax. De cyclus is duidelijk:

* Talent met potentieel detecteren en kopen (bijv. Diego Valdés, Brian Rodríguez).

* Ontwikkel het in een zeer veeleisende omgeving en win er titels mee.

* Verkoop het op het moment dat de waarde het hoogst is om een ​​flinke winst te maken.

* Een deel van de winst herinvesteren in de volgende talentcyclus (bijvoorbeeld de aankoop van Alexis Gutiérrez).

Dit model is financieel briljant. Het waarborgt de economische gezondheid van de club op lange termijn. Het probleem is dat dit 'club te koop'-model botst met de historische identiteit en merkbelofte van Club América.

Het bestuur begaat geen zakelijke fout, maar begaat een valse reclame. Het belooft zijn 'consument' (de fan) een imperiaal product, een team dat zijn sterren koestert, maar het levert een pragmatisch product, een team dat ze aan de hoogste bieder verkoopt. 'Grootheid' wordt een marketingtool, geen operationele filosofie.

Deze rechtbank acht het bestuur van Club América schuldig aan het creëren van een fundamentele kloof met haar fans door voorrang te geven aan een koop-verkoopmodel boven het opbouwen van een duurzame sportdynastie.

Ze worden niet beoordeeld op hun financiële verantwoordelijkheid; ze worden beoordeeld op hun gebrek aan transparantie over hun ware doelen. Ze verkopen een droom van eeuwige dominantie, maar opereren met een rekenmachine in de hand.

De uitspraak veroordeelt hen tot een voortdurende cyclus van feestvieren en teleurstelling. De fans zullen de titels vieren, maar ze zullen in elke transferperiode lijden, wetende dat hun helden een houdbaarheidsdatum en een verkoopprijs hebben. De zaak is gesloten.