Cadeaus voor leraren aan het einde van het schooljaar: is het zinvol om de hele klas te laten deelnemen?

De laatste dagen van het schooljaar zijn aangebroken, en daarmee komen ook cadeau -ideeën voor leerkrachten die het hele jaar les hebben gegeven. Maar wat begon als een klein gebaar, is inmiddels een vaststaand gegeven en bezorgt gezinnen behoorlijk wat hoofdbrekens.

Levendige oudergesprekken, budgetdebatten en een race tegen de klok vóór het einde van de week om het beste cadeau te kiezen en wie het gaat kopen. En gezinnen die het niet met elkaar eens zijn en zich berustend afvragen of ze de leerkrachten wel of geen eindejaarscadeau moeten geven.

Maken we de ouder-leraarrelatie tot 'commodificatie', of is het een blijk van dankbaarheid? Bestaat er een gulden middenweg tussen een mand vol eten en misschien een door de kinderen gemaakt souvenir? Dat is de mening van dr. Carmen Martínez Conde, academisch coördinator van de masteropleiding Gezinsbegeleiding aan de Internationale Universiteit van La Rioja (UNIR).

Hoe kijk je aan tegen deze steeds vaker voorkomende gewoonte om leraren aan het einde van het schooljaar cadeaus te geven? Heeft het een educatieve of symbolische waarde?

Deze gewoonte kan vanuit twee verschillende aspecten worden gewaardeerd . Het eerste is de daad van dankzeggen , iets wat ons definieert als mens. We zijn relationeel en gezinsgericht. Dit brengt ons ertoe aan anderen te denken, ons in hun schoenen te verplaatsen en het beste te geven van wat we hebben. Dankbaar zijn tegenover leraren is iets waar we allemaal over na moeten denken. De tweede richting wordt precies gedefinieerd door hoe we dankbaarheid tonen. Leven in een consumptiemaatschappij creëert gewoonten die dichter bij materialisme staan ​​dan dankbaarheid zelf, of die het in ieder geval vervormen. Het is ook logisch dat we naast het bedanken ook een stempel willen drukken. In die zin heeft de casus waarde als een "dankjewel" en de herinnering die we hopen te creëren bij leraren. Het zou echter een gelegenheid kunnen zijn om de betekenis van dankbaarheid te leren en prijzenswaardig werk als lesgeven te erkennen.

Denkt u dat deze geschenken, die begonnen als kleine gebaren van dankbaarheid, hun spontaniteit hebben verloren en een soort sociale verplichting zijn geworden?

Dankbetuigingen aan leraren worden al sinds de oudheid gedaan. In sommige samenlevingen werden salarissen ook in natura betaald. Sociale gebruiken omvatten ook spontane, liefdevolle geschenken zoals een handgeschreven brief of een bloem uit eigen tuin. Professionals in andere vakgebieden bedanken met eten of andere geschenken is diepgeworteld in onze cultuur. Velen van ons hebben het ongetwijfeld wel eens gezien of zelfs gedaan. Het is een natuurlijke reactie op iemand die een belangrijke betekenis in ons leven heeft gehad. In het geval van leraren, artsen en andere specialisten die zoveel diensten verlenen aan individuen en gezinnen, is het begrijpelijk dat de behoefte ontstaat om die zorg en steun terug te geven. Dankbaarheid en altruïsme zijn diepgeworteld in onze manier van socialiseren en relaties aangaan, en daarom erkennen we hulp en zijn we er dankbaar voor. Soms kan het lastig zijn om de grens te trekken tussen dankbaarheid en verplichting, omdat de perceptie die we hebben na het ontvangen van hulp wordt waargenomen met een zeker plichtsbesef.

In veel gevallen worden klassengesprekken een plek van druk, discussies over budgetten en het nemen van beslissingen tegen de klok. Welke impact kan dit hebben op de relaties tussen gezinnen?

Het kan zowel de relatie tussen de gezinnen binnen de klas als binnen elk gezin beïnvloeden. Een meningsverschil over beslissingen of het moeten delen van een onverwachte uitgave kan een bron van conflict zijn. Dit komt doordat in een diverse groep bestaande uit meerdere gezinnen zeer verschillende persoonlijkheden en manieren van begrip van de wereld kunnen samenkomen. Als er geen gezamenlijke overeenstemming wordt bereikt of er een gebrek aan begrip wordt waargenomen, kan dit leiden tot verdeeldheid. Eenheid binnen een klas is erg belangrijk; een breuk van de groep kan daarom negatieve gevolgen hebben voor de omgeving. Aan de andere kant kunnen er bij interne conflicten gevoelens van onbegrip over de groep ontstaan, bezorgdheid over het niet kunnen voldoen aan een financiële uitgave, of frustratie over het niet kunnen ontwikkelen van assertieve communicatie, enzovoort.

Welke rol zouden ouders, vanuit het perspectief van de opvoedingsbegeleiding van gezinnen, moeten spelen bij dit soort initiatieven?

De rol van gezinnen is fundamenteel voor zowel kinderen als andere gezinnen. Een sociale groep kan een motor van verandering zijn en daardoor anderen positief beïnvloeden. Deze invloed kan bestaan ​​uit het aanleren en ervaren van deugden zoals onbaatzuchtigheid, een dienstverlenende instelling en de bereidheid om goed werk te leveren. Wanneer er bijvoorbeeld in een gezinsgesprek positief over een leraar wordt gesproken en kinderen erkenning krijgen voor wat de leraar voor hen als ouders heeft betekend, en voor het verschil dat hun manier van lesgeven heeft gemaakt in het leerproces van hun kinderen, geven ze een voorbeeld van erkenning en dankbaarheid. Daarom is het zo goed om thuis altijd positief over anderen te spreken. Een andere educatieve kans is om een ​​echt voorbeeld te zijn dat we in het leven goed moeten doen voor anderen, zonder er iets voor terug te verwachten. Met andere woorden, om mensen te zijn die echt weten hoe ze moeten dienen en taken met een sterk verantwoordelijkheidsgevoel moeten uitvoeren. Natuurlijk is het ook essentieel om te leren 'dankjewel' te zeggen, wat betekent dat we de inspanningen van anderen voor ons erkennen en waarderen. Soms is een goede manier om erachter te komen hoeveel iets kost, het juist te doen. Daarom kan medeverantwoordelijkheid nemen voor huishoudelijke taken een eerste manier zijn om te leren over dankbaarheid en dienstbaarheid aan anderen.

Hoe voorkomen we dat een symbolisch gebaar een bron van conflict of ongelijkheid wordt?

Om te voorkomen dat een symbolisch gebaar een bron van conflict of ongelijkheid wordt, is het noodzakelijk om te leren je meer op mensen dan op dingen te richten. Het is ook essentieel om een ​​opvoeding te bevorderen die inspanning benadrukt als een manier om iets te bereiken. Dit is vooral nodig om de waarde van geld te waarderen, aangezien het verdienen ervan een aanzienlijke investering van tijd en moeite vereist. Onbaatzuchtigheid is iets dat ook thuis moet worden bijgebracht, omdat het de basis vormt voor een werkelijk genereus leven.

Bestaat het risico dat de relatie tussen gezinnen en leerkrachten wordt "vermarkt" door het einde van het schooljaar te verworden tot een soort materiële uitwisseling? Hoe kunnen we de emotionele en educatieve band behouden zonder dat deze wordt bemiddeld door een fysiek geschenk?

Consumentisme is wijdverbreid in onze samenleving. Het maakt deel uit van een manier van denken, en zelfs van leven. Daarom kan het worden beschouwd als een risico op commodificatie, vooral voor diegenen die aankopen en cadeaus associëren met persoonlijk succes of erkenning. De consument wil altijd meer van wat hij krijgt, waardoor de cyclus van behoeften nooit wordt gesloten. Ook in onze tijd is de gewoonte om speciale momenten te markeren met materiële zaken wijdverbreid. Dit maakt het geven van cadeaus een geforceerde, betekenisloze traditie, of een die andere, oudere en positievere tradities, zoals het schrijven van een bedankbrief of het verrichten van dankbetuigingen, kan verdringen. Aan de andere kant verdienen leraren het hele schooljaar door dankbetuigingen. Het bewaren van uitingen van genegenheid en bewondering voor één, en laatste, dag kan leiden tot het verlies van de betekenis van wat gegeven wordt. Hierdoor kunnen materiële cadeaus slechts een laatste formaliteit aan het einde van het schooljaar worden.

Om dit te bereiken, is het noodzakelijk om thuis te werken aan aspecten zoals respect voor de leraar, het begrijpen dat een schooljaar een dagelijkse strijd is om te groeien, het waarderen van kennis en het hard werken als individuen. Bovendien is losgekoppeld van materiële zaken een manier om te voorkomen dat je alleen in materiële zaken vastloopt. Een andere beschermende factor is het creëren van een gezonde thuisomgeving waarin het normaal is om positief over anderen te spreken zonder kritiek, en een dankbare houding te tonen voor wat je van anderen ontvangt. Iets wat ook helpt om deze band te behouden, is interesse tonen in anderen, successen vieren na hun inspanningen, elkaars vaardigheden waarderen en de positieve gebeurtenissen in het dagelijks leven met vreugde delen. Dit helpt ons om blij te zijn met andermans prestaties, het kwaad van afgunst te overwinnen en te leren dankbaarheid te uiten met uitingen van genegenheid en liefde.

Wat zou volgens u een evenwichtige of gezonde aanpak zijn voor het bedanken van leraren voor hun werk aan het einde van het schooljaar, rekening houdend met de diversiteit aan gezinssituaties?

Om dit te bereiken, moeten we beginnen met het creëren van een omgeving van begrip. Om tegemoet te komen aan de diverse behoeften die een gezin kan hebben, moeten we rekening houden met ons vermogen tot empathie en onze eigen onvolkomenheden en behoeften erkennen. Kortom, het is noodzakelijk om natuurlijk te zijn en bepaalde clichés te vermijden. Er wordt vaak gezegd dat een rijk persoon niet degene is die het meeste heeft, maar degene die het minste nodig heeft. Als de overgrote meerderheid van de mensen dit gezegde in hun dagelijks leven zou toepassen, zou men begrijpen dat een succesvol persoon iemand is die anderen goed behandelt, niet iemand die het meest uitgeeft. Begrijpend dat een geschenk iets goeds is, zou men dan kunnen overwegen dat het beste geschenk niet het duurste of meest uitgebreide geschenk is, maar het geschenk dat met de meeste liefde wordt gegeven.

Welke boodschap zou u ten slotte willen meegeven aan de gezinnen die, ondanks de goede bedoelingen, elk jaar opnieuw voor dit dilemma staan ​​tussen oprechte erkenning en maatschappelijke druk?

Iedereen die een goed cadeau wil geven, begint met goede bedoelingen. Het kan nuttig zijn om de school te vragen naar het cadeaubeleid. Tegelijkertijd is het heel positief om een ​​sfeer van gezonde dankbaarheid tussen gezinnen te creëren. Wat er gebeurt, is dat, afhankelijk van het levensverhaal en de persoonlijke situatie van elk gezin, de toegang tot materiële goederen op een bepaalde manier wordt bekeken. We moeten zeer voorzichtig zijn, omdat we hiermee zowel de gezinnen die mogelijk aan het cadeau deelnemen als de leerkracht die het cadeau ontvangt, in gevaar kunnen brengen. In die zin zijn begrip, vrijgevigheid, gevoeligheid en discretie fundamentele aspecten bij het organiseren en kiezen van het cadeau. Laten we niet vergeten dat dit een van de liefdevol en bewonderenswaardig gewilde manieren is om het geweldige werk dat leerkrachten het hele schooljaar door verrichten, te erkennen.