Chelsea schakelt Benfica uit na 4 uur en 38 minuten voetbal en een onweersbui.

4 uur 38 minuten

Alles leek zo lang zo helder dat het normaal was om te denken dat alleen de hemel Benfica kon redden. Zelfs als je een hekel hebt aan clichés. En toen, slechts vijf minuten voordat Chelsea, met een 0-1 voorsprong, de kwartfinales bereikte tegen Palmeiras , greep de hemel in. En maakte plaats voor Ángel... di María. De bliksem sloeg in op minder dan 13 kilometer van het stadion van Charlotte, en de scheidsrechter legde het spel stil om te voldoen aan de veiligheidsprotocollen voor onweer. Bijna twee uur verstreken zonder dat er gespeeld werd. Toen de wedstrijd werd hervat, waren de meeste van de 25.000 toeschouwers al naar huis gegaan, ervan overtuigd dat alles beslist was in een wedstrijd die maar één kant op was gegaan. Maar nee. Chelsea kwalificeerde zich voor de kwartfinales, niet door dat simpele script te volgen, maar nadat ze de gevolgen van de storm hadden overwonnen die leidde tot verlenging waarin ze de Portugezen overrompelden.

Maar Benfica was na twee spannende uren in de kleedkamer alweer opgeleefd. Het was vooral het onuitputtelijke talent van Di María. De Argentijn nam in die cruciale minuten het heft in handen en in de blessuretijd een vrije trap die het strafschopgebied in zweefde. Na een kopbal raakte de bal Malo Gusto op zijn uitgestrekte arm, een aanraking opgemerkt door de VAR. Di María schoot de penalty natuurlijk subtiel door het midden en verlengde daarmee een van de langste wedstrijden uit de geschiedenis, de laatste van de Argentijn voor Benfica én in Europa.

De regels vereisen dat de wedstrijd een half uur wordt stilgelegd als er elektrische activiteit in de buurt van het stadion wordt gedetecteerd. Omdat er tijdens die eerste onderbreking meer blikseminslagen plaatsvonden, werd de wachttijd langer: elke geregistreerde blikseminslag dwong de aftelling van 30 minuten opnieuw. Charlotte was de zesde wedstrijd tijdens het WK voor clubteams die hierdoor werd getroffen.

De twee uur stormachtig weer gooiden roet in het eten van een al een tijdje dode wedstrijd, wat leidde tot een verlenging waarin Benfica zelfs na de rode kaart van Prestiani weer op gang kwam. Ze kregen verschillende kansen op de counter, totdat de Engelse ploeg hun logica oplegde aan een hectische middag. Nkunku, Neto en Kieran Dewsbury-Hall scoorden, en wat er al leek te gaan gebeuren sinds de wedstrijd meer dan vierenhalf uur eerder was begonnen, gebeurde.

Chelsea domineerde het tafereel vanaf het begin, Benfica kwam nauwelijks in beeld. Het Engelse team controleerde de bal zoals het hen uitkwam, met momenten van pauze en andere van versnelling. Maresca's hele structuur werkte. Ze vonden manieren om rechts te dreigen met Neto, of links met Palmer en Cucurella. De combinaties van de Engelsman waren voor Benfica het moeilijkst te doorgronden. Door het centrum met Delap, wanneer hij tussen de linies verscheen. Of rechts, met Cucurella. Als hij op die flank verscheen, maakte de aantrekkingskracht waarmee Palmer verdedigers aantrekt ruimte vrij voor de fullback, die de grootste kansen in het strafschopgebied kreeg. De eerste, die hij in de bovenhoek probeerde te vinden, werd gered door een kopbal van António. De tweede werd gepareerd door doelman Trubin, een reus die zich uitstrekte om de één-op-één met zijn rechterarm weg te werken.

De jonge Portugese centrale verdediger en de Oekraïense doelman hielden Benfica tegen, terwijl de bal als vloeistof langs hen heen gleed. Pas toen Di María verscheen, vonden ze een manier om Robert Sánchez te omsingelen zonder meteen terug te hoeven rennen. Al de rest was weerstand, wachtend tot de tijd verstreek en Chelsea's aanval zou afnemen. Of tot de hemel zou ingrijpen, natuurlijk.

Chelsea vond alleen zijn beloning in de verrassing, een actie die los stond van de aanval. Het was een vrije trap, zo'n vrije trap die altijd eindigt in een voorzet in het strafschopgebied. Maar Reece James had een ander idee. Hij zag een opening tussen de twee spelers in de muur, de paal en Trubins positie, wachtend op de kopballen. En daardoorheen schoot hij het doelpunt dat de wedstrijd definitief zou beslissen, want Benfica had slechts een paar uitbarstingen van rebellie weten te bewerkstelligen. Pure rook. Tot de bliksem insloeg. En Di María Benfica nieuw leven inblies. En Chelsea leed een paar minuten van aarzeling die ze overwonnen om uiteindelijk de kwartfinales te bereiken, vier uur en 38 minuten nadat ze begonnen te zoeken.