De ballade van Sasha Sokol

In ons land zijn paradoxen aan de orde van de dag. Deze week wordt het misbruik van het juridische concept van gendergerelateerd politiek geweld door vrouwen in de politiek besproken. Het Hooggerechtshof van de Verenigde Naties zet een enorme stap voorwaarts door Sasha Sokol in het gelijk te stellen in haar rechtszaak tegen haar misbruiker: de heer Luis de Llano, met wie ze een relatie had toen ze 14 was en hij 39. Het Hof maakte duidelijk dat er in geval van seksueel misbruik van minderjarigen geen verjaringstermijn geldt voor het misdrijf vanwege de omvang van de blijvende impact op het leven van het slachtoffer.

Deze beslissing is misschien wel een van de laatste belangrijke beslissingen van dat hof zoals we dat kenden. De uitspraak is definitief en legt de lat hoog voor de volgende, die getekend is door een pijnlijke verkiezing. Bovendien besloot het aftredende hof – op voorstel van Alfredo Gutiérrez Ortiz Mena – een paar weken geleden een vrouw vrij te laten die vals beschuldigd was en bijna twintig jaar gevangen had gezeten in de zogenaamde Wallace-zaak, een zaak die net zo sinister was als de vrouw met die achternaam. Het aftredende hof legt de lat dus hoog. Het is geen toeval dat dit gebeurt in zaken die voor vrouwen van belang zijn.

De betekenis van de uitspraak in Sasha's zaak gaat verder dan een gewonnen zaak. Ze is in veel opzichten exemplarisch. Het is te danken aan de moed van het slachtoffer, die, ondanks de jaren die waren verstreken, de publieke bekendheid van zichzelf en haar misbruiker, en haar artistieke carrière, besloot de pijn van decennia te onthullen, de verschrikkelijke gevolgen van een kind te zijn geweest tegenover een gedegenereerde volwassene die tot nu toe, bijna 80 jaar oud, de grenzen nooit had gekend. Het moet voor haar niet gemakkelijk zijn geweest om de gevolgen van een gewelddadige relatie, vanuit welke hoek dan ook, te accepteren. De kwetsbaarheid van de adolescentie zou haar nooit verlaten, gezien de littekens die waren achtergelaten door op zo'n manier in haar onschuld te zijn vertrapt. De herhaaldelijke spot van de misbruiker, die het hilarisch vond om zijn volwassen perversies te vieren met een minderjarige, was wat het meisje er destijds toe bracht te reageren en gerechtigheid te eisen. Jaren verstreken, maar gerechtigheid kwam haar ten deel.

Sasha's succes in de rechtszaal moet een motivatie zijn voor slachtoffers die iets soortgelijks hebben meegemaakt (het feit dat beiden publieke figuren zijn, is in dat opzicht ook een stimulans). Het is waar dat vrouw zijn twee keer zoveel moeite kost, en slachtoffer zijn vergroot de last. Vandaar Sokols moed, want het vergt moed om een ​​geval van misbruik openbaar te maken, en het vereist een onwrikbare vastberadenheid om stand te houden, beledigingen, spot, beschuldigingen en hernieuwde slachtofferschap te doorstaan.

Met Sasha's overwinning wint iedereen. Het is een enorme stap voorwaarts tegen het normaliseren van misbruik, al is het maar omdat "het toen anders was". Natuurlijk was het anders; evolutie schuilt in het veranderen van wat er mis was. De "gekke jaren" gebruiken als rechtvaardiging voor degradatie is een vals moreel middel dat de wreedheid van het verwoesten van het leven van een veertienjarig meisje niet eens goedpraat.

In de strijd voor vrouwenkiesrecht vochten Engelse vrouwen aan het begin van de 20e eeuw ten koste van gevangenisstraf en hun leven. In 1906 publiceerde The Daily Mirror een redactioneel artikel waarin stond: " Met welke middelen anders dan geschreeuw, klappen en rellen slaagden mannen erin te winnen wat ze nu trots hun rechten noemen? " En ja: er zijn zaken en gevallen waar niet over gesproken wordt. Ze worden uit de kast gehaald zodat ze gehoord kunnen worden.

Ik hoop dat deze zaak een voorbeeld is voor degenen die lijden, maar vooral voor degenen die misbruik maken. Het heeft Sasha veel gekost om vrijuit te kunnen zingen. Nu kan ze het.