Een dag van schande voor de Verenigde Staten

Sinds 1945 hebben de Verenigde Staten niet meer met Rusland gestemd over een VN-kwestie die gevolgen had voor de Europese en mondiale veiligheid. Op maandag 24 februari 2025 stemden de Verenigde Staten tegen de internationale gemeenschap en veroordeelden zij de Russische inval in Oekraïne drie jaar geleden. Hij stemde samen met Rusland en andere pariastaten zoals Noord-Korea.

Gisteren, dinsdag 25 februari, schreef Maria Anastasia O'Grady in haar column in de Wall Street Journal dat Trump bondgenoten aanvalt, terwijl hij tegelijkertijd aanpapt met autocraten, quasi-criminele staten en dictators. Zijn grappen – “kinderachtig”, zegt O’Grady – tegen Canada hebben de steun van politici in dat land rond Justin Trudeau gemobiliseerd, die onder normale omstandigheden al op weg zou zijn naar de uitgang. Ook Duitsland verstevigde zijn steun voor de christen-sociaaldemocraten met de verkiezingen van afgelopen weekend, die werden gewonnen door Friedrich Merz, Angela Merkels oude rivaal, maar een duidelijk betere keuze voor Duitsland en de wereld dan de Holocaust-apologeten van Alternative für Deutschland (AfD), een politieke partij die wordt gesteund door niemand minder dan Elon Musk en JD Vance, respectievelijk de macht achter de troon van Trump en de onderdanige, kruiperige vicepresident.

De Verenigde Staten zijn geen betrouwbare partner meer, althans niet zolang de MAGA-Republikeinen aan de macht zijn. Het is geen goede partner voor Canada, het is geen goede partner voor Europa en het is al helemaal geen goede partner voor Mexico. Afgelopen weekend liet econoom Patricia Armendáriz, die nauwe banden heeft met de Mexicaanse regering, via haar virtuele stem op het X-platform weten dat we moeten diversifiëren, waarschijnlijk in de richting van het Pacifisch gebied.

Ik heb geen idee hoe we dat snel en met weinig wrijving kunnen doen, maar ik weet niet zeker of de beste bestemming de Pacific is. Wat gaan we aan de Chinezen verkopen? We zouden de markt voor goederen en investeringen in Mexico voor hen moeten openstellen, wat de woede van Agent Orange en zijn handlangers zou losmaken. Ik denk dat er betere opties zijn in Europa, het Verenigd Koninkrijk en de leden van het Britse Gemenebest. Latijns-Amerika en het Caribisch gebied zouden haalbare opties zijn als alternatieve markten, als ze qua economische waarde geen marginale landen zouden zijn.

De waarheid is dat Sheinbaum in een dilemma zit, maar ze heeft ook reden om blij te zijn. De regering van haar voorganger leek nauwe banden met de Russen te hebben, en als Trump zich op zijn gemak voelt in Moskou, dan zal de dokter wel een punt van overeenstemming met de Oranje vinden, buiten haar campagne tegen fentanyl, waar de New Yorker onlangs vanuit de zonnebank nog lovend over sprak.

De onderhandelings-, politieke en emotionele instabiliteit van de MAGA-Republikeinen, onder leiding van Trump, brengt veel onzekerheid met zich mee voor de Mexicaanse economie, en dat hebben we niet nodig. Maar we zijn niet de enigen (dit is een dwaze troost, ik weet het). Wij moeten samenwerken met anderen die door MAGA zijn getroffen in de internationale gemeenschap om, voor zover mogelijk, de instellingen van na 1945 te behouden die de huidige Amerikaanse regering zo vastberaden en vastberaden probeert te ondermijnen.

Maandagavond zat Dr. Eduardo Suárez, kleinzoon van Eduardo Suárez, die minister van Financiën was voor Lázaro Cárdenas en Miguel Alemán, bij mijn les Mexicaanse economie aan de UDLAP. Eduardo's grootvader onderhandelde over de Mexicaanse schuld die al 25 jaar niet was betaald. Hij was een van de architecten van het Mexicaanse wonder van de jaren 40. Hij was medevoorzitter van het Bretton Woods Committee in 1944-45, samen met Keynes en Morgenthau. Zijn kleinzoon, een zeer capabele financier en econoom, betreurde in zijn toespraak dat de Verenigde Staten zo gefocust zijn op het vernietigen van de wereldorde die onze grootouders hebben opgebouwd. De geschiedenis herhaalt zich niet, maar rijmt en valt samen met fascisme, totalitarisme en ongebreidelde oorlogszuchtigheid. Het verhaal dat Eduardo Suárez Nieto vertelt over de onteigening van olie in 1938 verschilt sterk van het gebruikelijke verhaal: het ging om de bijdrage van Mexico aan de oorlogsinspanning, en Roosevelt stond dit toe en moedigde dit aan omdat hij de macht van Standard Oil en Rockefeller in toom moest houden. Musk lijkt erg op Rockefeller en op de slechtste van de Amerikaanse elite. Hopelijk is er geen oorlog nodig voordat Cárdenas en Roosevelt terugkomen en samen actie ondernemen voor het welzijn van de wereld en onze regio.

Terug naar de VN-stemming over Oekraïne van maandag: goed gedaan, Mexico, dat je hebt gestemd om de invasie van Oekraïne te veroordelen. Bedankt, Juan Ramon de La Fuente.