Het dilemma van Milei: applaus van haar platform of investeringen
Als de president zich richt op wat er met de Argentijnen gebeurt, met name met diegenen die zijn regering vertrouwen, dan past het hem om Cristina Fernández de Kirchner (CFK) of Axel Kicillof te confronteren en te polariseren. Hij presenteert het alternatief namelijk als "Kirchnerisme (het mislukte verleden) of wij (wat er anders is dan het verleden)".
Volgens verschillende opiniepeilers heeft de Kirchner-beweging, onder leiding van Cristina Fernández de Kirchner, nog steeds ongeveer 30% van de stemmen. Milei zou 45% van de kiezers hebben. Daarom heeft Milei ongeveer de helft van de Argentijnse kiezers tegen zich, terwijl ongeveer driekwart tegen de Kirchner-beweging is. Desondanks kan de Kirchner-beweging de verkiezingen vandaag de dag niet gemakkelijk winnen, en Milei blijft competitief aan de stembus . Maar de Kirchner-beweging, die de verkiezingen vandaag de dag niet gemakkelijk wint, behoudt een zeer hoge basis om mee te dingen in toekomstige verkiezingen.
Milei's leidmotief als president is het stabiliseren en laten groeien van de economie. En met een stijgende wisselkoers en een plan voor handelsderegulering zou het land te maken kunnen krijgen met een proces van deïndustrialisatie en werkloosheid, tenzij hij een plan van structurele hervormingen doorvoert dat de productie en de verkoop van zijn producten mogelijk maakt. Kan hij dat? Dat hangt ervan af.
Ten eerste zou de regering verschillende wetten moeten aannemen om de belasting-, arbeids- en pensioenhervormingen door te voeren die zo noodzakelijk zijn om, onder andere, de productiekosten te verlagen. Zelfs als de regering de parlementsverkiezingen op 26 oktober met gemak wint, zal ze geen meerderheid in beide kamers hebben, dus zal ze de steun van andere krachten nodig blijven hebben. Haar trouwe bondgenoot, de Pro-partij (Pro), is echter sinds de laatste parlementsverkiezingen in Buenos Aires ernstig mishandeld en genegeerd, en dit zou haar electorale steun kunnen uithollen. En andere bondgenoten van de LLA zouden hun steun kunnen intrekken als bijvoorbeeld Milei en haar "ster"-vertegenwoordigers zulke waardevolle en gevoelige maatschappelijke doelen, zoals het voortbestaan van de Garrahan-rivier of de noodzakelijke hulp voor gehandicapten, blijven lastigvallen.
Ten tweede, en gerelateerd aan het bovenstaande, heeft Milei productieve investeringen nodig om de economische groei te kunnen voortzetten. Deze zijn afhankelijk van de noodzakelijke hervormingen, die geblokkeerd zouden kunnen worden als de regering geen intensievere dialoog aangaat. Ze zijn ook afhankelijk van het zichtbaar maken van Argentinië in het buitenland als een betrouwbaar land.
Het landenrisico blijft erg hoog en het vertrouwen dat Argentinië in het buitenland wekt is daardoor laag. Dit komt vooral doordat Milei juist veel steun krijgt van Argentijnen ("het is of het Kirchnerisme dat alles verkeerd heeft gedaan, of wij") en daardoor juist het vertrouwen verliest van externe investeerders ("als wij, de liberalen, niet winnen, hebben we aan de andere kant alleen nog het Sovjet-Kirchnerisme").
Elk economisch plan, en dat van Milei in het bijzonder, zou kunnen mislukken vanwege de context van sluimerende en concrete oorlogen op andere breedtegraden en de potentieel onstabiele internationale financiële omstandigheden op een kritiek wereldwijd kruispunt, aangezien de libertarische regering haar potentiële bondgenoten steeds vaker aanvalt. Dit zou de goedkeuring van wetten en de implementatie van noodzakelijke hervormingen kunnen compliceren.
Hoewel een confrontatie met CFK of Kicillof Milei een podium biedt, durven buitenlandse investeerders het misschien niet aan om in een land te landen waar, als het libertarische plan mislukt, niets anders overblijft (zoals Milei zelf herhaalt) dan "Sovjet-Kirchnerisme."
Politicoloog en hoogleraar aan de UBA
lanacion
