Kleur, bribris, rijst en bonen: het onbekende Costa Ricaanse Caribisch gebied

Als je de stad Limón, het epicentrum van de Costa Ricaanse Caraïben, achter je laat, zie je in de verte een ruige landingsbaan, half vervaagd door de natuur. Dit is het project voor de eerste luchthaven in de regio, waarvan het moeilijk voor te stellen is dat die tot stand komt op zo'n weelderige locatie, waar palmbomen en bananenbomen het landschap domineren en de wegen lijken op schuchtere asfaltstroken te midden van een subliem groen.

Een regio in Costa Rica die de tijd achter zich laat waarin het werd gezien als een marginaal en wild land, bewoond door golven immigranten uit het hele Caribisch gebied. Om deze reden brachten Tico's hun zomers het liefst door aan de Pacifische kust, een meer "gringo"-gebied.

Deze Afro-Caribische kust, die zich uitstrekt tot aan de rivier Sixaola op de grens met Panama, openbaart zich aan de wereld als een paradijs waar identiteit en natuur nieuwe manieren bieden om het land te ontdekken (en te proeven).

Caribisch gebied: waar identiteit en natuur één zijn

Volgens de Bribri-cultuur, een van de inheemse volkeren van Costa Rica, is de suwo een geest die aanwezig is in elk van haar leden, maar ook in elk levend wezen: van de toekan die in de verte vliegt tot de naakte indiaan, een boom die af en toe zijn schors afwerpt om herboren te worden. Een universum op zich waar niet alle perspectieven altijd menselijk zijn, maar waar ze allemaal met elkaar samenwerken.

Lees ook

Dit wordt bevestigd door de twee leden van de etnische groep Bribri in een van hun tuinen, waar de chocoladebonen die naast kolibrienesten ontkiemen, worden geplukt en vervolgens boven hout worden geroosterd en geserveerd met bakbanaan om de bittere smaak te verzachten. De Bribri symboliseren, net als de Caribische bevolking van Costa Rica, de veerkracht en verbondenheid met de natuur die zo kenmerkend zijn voor dit deel van de wereld.

Terwijl je langs de kust afdaalt, planten de bomen zich onophoudelijk voort, en in het Shawandha Villas hotel rennen agoeti's onder de huizen, die perfect in de omgeving zijn geïntegreerd. Er is een zwembad dat je uitnodigt om weer in contact te komen met het heden, en een pad leidt naar een wild strand in de buurt van Punta Uva, ideaal om 's ochtends vroeg alleen te zijn met de golven en misschien wel een Maltezer valk als getuige. Zittend met een notitieboekje op het zand lijken de palmbomen nu het verhaal te vertellen, terwijl de bladsnijdersmieren hun heimelijke pelgrimstocht voortzetten.

In de verte komen twee jongemannen terug met hun surfplanken, en de jungle gaat over in Puerto Viejo de Talamanca. Een stadje gelegen aan een weg met trossen hangende bananenbomen, kleurrijke huizen zoals het Afro-American Meeting Center, kraampjes met traditionele empanada's ( patí ) en bars waar je een Imperial-biertje kunt combineren met sublieme rijst met bonen .

Gastronomie is een belangrijke pijler van dit land, gekruid met invloeden uit Trinidad en Tobago en Jamaica, een gevolg van slavenfamilies die van hun land werden verdreven en eind 19e eeuw een gastvrijere kust bereikten. Hun gastheren waren destijds wilde stranden en ondoordringbare bossen waar ze helemaal opnieuw konden beginnen.

Zo ontstonden vissers op de stranden en bedachten matriarchen nieuwe gerechten dankzij de ingrediënten die ze vonden. Dat vertelt Glenda Brown, een cultuurpromotor die momenteel kooklessen geeft in Puerto Viejo, ons aan de hand van een receptenboek dat rondón onthult, een stoofpot met vis en kokosmelk die je ook aan een bar kunt bereiden, terwijl je tamarindesap drinkt.

Hier welt de rust op uit de tropische binnenplaatsen. Het fluistert je in over nieuwe plekken en trekt je naar de Banana River, waar je vanaf zee kunt kajakken door de mangroven, terwijl je apen, schildpadden en kleurrijke vogels observeert.

De zee gluurt in de verte, de monstera's worden bedwelmd door een bijna hemels licht, en het vogelobservatiepad voert je naar Cahuita National Park, een van de natuurreservaten van de Costa Ricaanse Caraïben, opgericht met als doel dit deel van de tropen en zijn koraalriffen te beschermen. Een moerassig bos waar rode mangroven, kokospalmen en dichte vegetatie samenleven, waar luiaards zich verschuilen in de boomtoppen en kapucijnapen wachten op hun moment om het pad over te steken.

Op een gegeven moment is het geluid van de oceaan in de verte te horen, en de Suwo-geest neemt plaats in de stam van een boom en kijkt naar de wortels. Een toekan camoufleert zich tussen zijn takken, en de tropen onthullen groen dat elders op de wereld nog niet bestaat. De naakte Indiaan laat zijn schors vallen, en de maan leidt de laatste schildpadden naar de oevers van vergane hotels. Pas dan kijkt de Suwo om vanuit de stam: beneden, naast zijn wortels, bevindt zich een nieuw mens voor wie hij plaats maakt.

Deli Tamara

Een van de meest iconische gerechten van de Costa Ricaanse Caraïben is rijst met bonen , gemaakt met rijst, bakbananen en meestal kip of varkensvlees, bedekt met een rijke en pittige Caribische saus met tomaten, rode chilipepers, kokosmelk, ui en achiote, een soort kleurstof. Dit heerlijke gerecht is vooral bekend bij Tamara, een restaurant in Puerto Viejo dat meer dan 40 jaar geleden is geopend en is uitgegroeid tot een lokaal icoon. In een puur Afro-Caribische sfeer kunt u een menu ontdekken met andere delicatessen, zoals casado, een typisch Costa Ricaans gerecht; garnalencocktail; of vlees gedoopt in champignonsaus.