Liga MX Femenil – schuldig aan systemische ongelijkheid en valse armoede

Ze verdienen 150 keer minder dan mannen, maar eisen dezelfde passie van hen. De Liga MX Femenil staat voor de rechter, beschuldigd van arbeidsuitbuiting vermomd als "gebrek aan winstgevendheid". Het vonnis: schuldig aan een historisch onrecht.

Op het grote podium van de professionele sport zijn er waarheden die even ongemakkelijk als onweerlegbaar zijn. En de waarheid over de Liga MX Femenil is er daar één van: het is een systeem gebouwd op een fundament van alarmerende economische ongelijkheid, gerechtvaardigd met argumenten die bij de minste kritische beschouwing instorten.

Deze rechtbank is er niet om te debatteren over de vraag of vrouwelijke voetballers "hetzelfde" zouden moeten verdienen als mannen. Ze is er om een ​​concreet feit te beoordelen: of een gemiddeld salaris van 3645 pesos per maand een fatsoenlijk loon is voor een topsporter of een vorm van arbeidsuitbuiting. De beschuldiging tegen de Liga en de clubeigenaren is duidelijk: het in stand houden van een wankel loonverschil onder het valse voorwendsel van armoede.

De cijfers vormen het meest overtuigende bewijs. Ze laten geen enkele interpretatie toe. Ze zijn een regelrechte klap voor het geweten van een miljardenindustrie.

| Metrisch | Liga MX Heren | Liga MX Dames | Enorm verschil |

|—|—|—|—|

| Gemiddeld maandsalaris | $609.239 MXN | $3.645 MXN | 167 keer minder |

| Maximaal jaarsalaris | ~$ 109,2 miljoen ($ 9,1 miljoen/maand) | $ 1,8 miljoen ($ 150.000/maand) | ~ 60 keer minder (5.966%) |

| Gemiddelde clubomzet (jaarlijks) | Honderden miljoenen | $ 5,3 miljoen | N.v.t. |

| Marketinginvestering | Strategische prioriteit | 2% van de kosten | Erbarmelijk |

| Jaren professionele geschiedenis | ~100 jaar | ~7 jaar | N/A |

De verdediging van de Liga, verwoord door voorzitter Mariana Gutiérrez tijdens de debatten over de basissalariswet, is dat de competitie "niet winstgevend" is. Ze beweren dat 80% van de vrouwenteams verlies lijdt en dat het opleggen van een fatsoenlijk salaris tot de ineenstorting van het toernooi zou leiden. Deze redenering is een gevaarlijke drogreden.

Het argument van "onrendabiliteit" is een vicieuze cirkel die door de Liga zelf is gecreëerd. Het is een self-fulfilling prophecy.

* Er wordt een bestaansminimum betaald: met 3.645 pesos per maand is het voor een speelster onmogelijk om fulltime prof te zijn. Ze moet andere banen hebben, wat haar tijd voor training, rust en ontwikkeling beperkt.

* Het product stagneert: Doordat men zich niet voor 100% kan inzetten, kan de kwaliteit van de show op het veld, hoewel verbeterd door puur talent en hart, niet zijn volledige potentieel bereiken.

* De investering is minimaal: clubs investeren niet in marketing (slechts 2% van de uitgaven) of in het creëren van wedstrijdervaringen die meer fans trekken.

* De inkomsten groeien niet: Als gevolg van een onderontwikkeld en slecht gepromoot product blijven de inkomsten uit box office, sponsoring en tv-rechten (slechts 20% van de inkomsten) laag.

* Lage lonen worden gerechtvaardigd: Vervolgens gebruikt de Liga deze lage inkomens om armoedige lonen te rechtvaardigen, waarmee de cyclus rond is.

De geschiedenis van de mannencompetitie, met zijn 100 jaar aan subsidies, investeringen en merkpositionering, wordt gemakshalve vergeten. De vrouwencompetitie, amper vijf jaar oud, moet vanaf dag één zelfvoorzienend zijn, een norm waaraan geen enkel sportbedrijf of competitie ter wereld kan voldoen.

Deze rechtbank acht de Liga MX Femenil en de eigenaren van de Mexicaanse voetbalclubs schuldig aan het in stand houden van een structuur van systematische ongelijkheid en het gebruiken van het argument van "gebrek aan winstgevendheid" als rookgordijn om een ​​flagrante afwezigheid van visie en investeringen te verhullen.

Het vonnis is duidelijk: door een fatsoenlijk basissalaris te weigeren – een voorstel van slechts 50.000 peso per maand dat op kritiek stuitte – begaan ze niet alleen een diepgaand sociaal onrecht dat atleten tot vervroegd pensioen dwingt, maar gedragen ze zich ook als vreselijke zakenmannen en -vrouwen. Ze saboteren hun eigen economische groeipotentieel en laten een bloeiende wereldmarkt liggen door vast te houden aan een bezuinigingsmodel dat hen alleen op korte termijn financieel voordeel oplevert. Ongelijkheid is geen kostenprobleem; het is een wilsprobleem. De zaak is gesloten.