Ontevredenheid

In zijn uitgebreide verklaring voor de rechter van DANA deed Vicent Mompó er alles aan om te benadrukken dat Cecopi op zijn minst een organisatie zonder politieke leiding was en, voegde hij eraan toe, uitsluitend onderworpen aan het oordeel van technici, dat wil zeggen ambtenaren zoals Jorge Suárez, aan wie de voormalige minister zelf en Emilio Argüeso ook de verantwoordelijkheid hadden opgelegd. Salomé Pradas, de voorzitter van de provincie Valencia (ondanks ernstige geheugenproblemen), verklaarde dat hij nergens de leiding over had en, zoals de rest van de aanwezigen impliceerden, niet op de hoogte was van wat er gebeurde, zelfs niet in de kamer ernaast waar de noodoproepen sinds het middaguur waren geteld. Op de meest tragische dag voor de regio Valencia, met 228 doden en honderdduizenden daklozen, was de Spoedeisende Hulp die de veiligheid van de inwoners van Valencia moest garanderen, volgens hem weinig meer dan een bijeenkomst waar specialisten hun mening en advies gaven terwijl de rest toekeek, zonder dat iemand, zo benadrukken wij, de richtlijnen kon opleggen die de coördinatie van alle mogelijke inspanningen tijdens het ergste moment in de geschiedenis zouden bepalen. Dat was wat Mompó overbracht.

Ik weet niet in hoeverre dit soort informatie de slachtoffers van de DANA bereikt en waardeert, maar je hoeft geen gerenommeerd sociaal analist te zijn om te voelen dat dit soort verhalen de onvrede die zich geleidelijk onder burgers verspreidt over hun regeringen, versterken. Een situatie die wordt aangewakkerd door de opeenstapeling van corruptiezaken en bordeelachtige esthetiek, waarbij twee weken geleden de socialisten Koldo, Cerdán en Ábalos nog de hoofdrolspelers waren. Nu, aan de andere kant, hebben ze zich aangesloten bij het vermeende complot van Cristobal Montoro, de voormalige almachtige minister van Financiën onder de regeringen van Aznar en Rajoy. Deze praktijk is typerend voor een door de maffia gecontroleerde staat, inclusief afpersing van journalisten en andere politici. Je hoeft maar even naar het publiek te luisteren en de enorme teleurstelling te horen die zich onder burgers heeft gevestigd over hun leiders en de instellingen die zij leiden, en die vraag te herhalen die uiteindelijk altijd de voorvechters van de antipolitiek bevoordeelt: "Op wie ga ik stemmen?" Of, indien bevestigend: "Ik weet niet op wie ik moet stemmen."

Aangewakkerd door de belangrijkste spelers op sociale media, van wie de meesten geassocieerd worden met de rafelranden van extreemrechts, is de huidige situatie voor burgers ernstig, zo ernstig zelfs dat een gewelddadige episode zoals die in Torre Pacheco de ergste instincten kan losmaken en mobilisaties kan aanmoedigen, zoals deze "jachten" op migranten, die de perfecte tragedie zijn om een waargenomen onzekerheid te verspreiden en gepolariseerde paniek te zaaien, ondanks de democratische en consensuele rede. De PSOE en de PP, verre van bruggen van dialoog te slaan in het licht van de harde situatie, en om te voorkomen dat Spanje geconditioneerd raakt door de standpunten van anti-systeemkrachten, blijven ervan overtuigd dat alleen een meedogenloze strijd tegen hun rivaal, die nu als vijand wordt gedefinieerd, aan de stembus zal worden gecompenseerd. Dit is dezelfde positie, en als u wilt, vergelijk die, die conservatieve en sociaaldemocratische krachten in veel Europese landen bijna tot marginalisatie heeft geleid, ten gunste van die illiberale groeperingen die, zwaaiend met radicale vlaggen en leuzen, zegevieren bij verkiezingen.

"Je hoeft alleen maar naar de straat te luisteren en de enorme teleurstelling te horen die onder de burgers is ontstaan ten aanzien van hun leiders en de instellingen die zij leiden."

Dit is wat er gebeurt als burgers niet serieus worden genomen, of, met andere woorden, wanneer systeempartijen zich distantiëren van de werkelijke zorgen van diezelfde burgers, van hun dringende behoeften, zoals huisvesting of de toekomst van jongeren (waarna ze verbaasd zijn dat een grote meerderheid van hen op Vox wil stemmen), en wanneer de ene na de andere corruptieaanval uitbreekt die de Spaanse politiek nooit meer leek te domineren, althans niet in zo'n korte tijd (het laatste Gürtel-proces vond een jaar geleden plaats) of met zo'n intensiteit. Hier, in Valencia, hebben we een uitstekend voorbeeld, met een PP die nog steeds wacht met het bepalen van haar toekomst, wachtend tot de tijd verstrijkt, met een PSPV (Socialistische Partij) waarvan we, afgezien van de dagelijkse oproep tot het aftreden van Mazón, nog steeds niet weten wat haar standpunt is ten aanzien van uitdagingen zoals regionale financiering die in Spanje zijn ontstaan; en met Compromís die zich meer zorgen maakt over haar interne strubbelingen dan over het formuleren van een coherent antwoord op de geïdentificeerde uitdagingen. Ondertussen staat er buiten deze driehoek een partij te wachten, genietend van het schouwspel, wetende dat, zoals in half Europa, de groeiende ontevredenheid in hun voordeel is en dat ze, na hun electorale basis te hebben geconsolideerd, een beslissende rol zullen spelen in de toekomstige Spaanse regering, zonder zelf in de Spaanse regering te zitten, als links wordt verslagen en de PP hen nodig heeft; kijk maar naar wat er in de regio Valencia is gebeurd. Achteraf zullen ze zeggen dat de uitslag hen heeft verrast.