Pedri en zijn ananas op de bodem van de zee

De eerste verjaardag van dat in alle opzichten verschrikkelijke moment is nog niet eens aangebroken, toen een aanzienlijk deel van de fans het vertrouwen in Pedri opzegde en veroordeelde wat al lang daarvoor was veroordeeld na de eerste tegenslagen van atypische voetballers als Xavi Hernández of Andrés Iniesta: dat het moderne voetbal geen schoolplein is en dat fysiek evenveel of zelfs meer telt dan techniek, instinct of intelligentie. Altijd in de nasleep van de triomfen van Real Madrid (en het verhaal ervan, dat zelden zuinig is met verontrustende conclusies), waren er velen die bang waren voor een toekomst waarin Barça de grote strijd zou aangaan met een infanterie die door kleinigheden wordt herkend om het op te nemen tegen giganten als Valverde, Camavinga, Bellingham of Tchouameni.

Bang zijn voor wat mensen zullen zeggen, zit in het Blaugrana-DNA. In veel te veel situaties laat men zich uit pure angst meeslepen in het moeras van de onmiddellijkheid. Ook omdat ze zich niet bekommeren om de aard van de methode en vasthouden aan lege formules die ooit werkten, zoals het overdragen van de teugels aan een legende in wording die willekeurig is gekozen omdat, zoals de legende wil, improviseren op de as van een mooie herinnering vaak de meest directe weg naar succes is. Dan gebeurt natuurlijk het tegenovergestelde, want dat gebeurt bijna nooit. En het gebeurt ook vaak dat die voetballers die nauwelijks in de cultuur van het interbellum passen, er met blauwe plekken uitkomen, die altijd op zoek zijn naar een pauze of hun duizeligheid de vrije loop laten op basis van puur voetbalbegrippen, nooit op zoek naar gratuit applaus, want dat is de bakermat van het populistische binnenland.

Pedri, die kampte met blessures en lauwe wedstrijden , werd bijna als invaller gezien (hij was de meest overweldigde van alle middenvelders vanwege de simpele chaos van het steeds de bal geven aan Dembélé en het afwachten wat hij zou doen). Er werd een zwarte legende voor hem bedacht, namelijk dat hij de Catalaanse cultuur zou verachten, uit verdriet zou eten en te vaak in het nachtleven van Barcelona zou worden gezien, een veelvoorkomende combinatie als het gaat om het begraven van de levenden. Gelukkig voor een club die wederom werd gedragen door de emotionele kant van het voetbal, kwam er dit keer een einde aan de legende en nachtmerrie van Pedro González op dezelfde dag dat Hansi Flick de leiding overnam en het eerste elftal van Barça een zekere mate van professionaliteit, gezond verstand en lef teruggaf. “We werken veel harder dan voorheen”, waarschuwde Pedri begin september. En feit is dat er zelfs in het voetbal niet zoveel grote mysteries meer bestaan.

De regista , die dinsdag het veld verliet onder luid gejuich van zijn fans en in stilte bewonderd door iedereen, herinnert ons in elke wedstrijd aan het belang van de juiste context en de voordelen van eenvoudige hulpmiddelen. De nummer 8 van Barça voert ongelooflijke acties uit, waarbij hij zich vanzelfsprekend overgeeft aan zijn talent als straatracer, maar die hij combineert met andere acties die net zo verbazingwekkend zijn vanwege hun logica en verrassende beslissingen, in een sport die soms gek is, zoals stoppen als rennen niet nodig is, passeren in plaats van bewegen, je hoofd optillen en ver weg kijken naar wat je niet in de buurt kunt vinden... We hebben het niet over de Renaissance of de tegenculturele bewegingen van de jaren 60, maar er moet iets revolutionairs zijn aan doorzettingsvermogen in gezond verstand en die eenvoudige esthetiek die zo geschikt is voor elk publiek, helemaal in de stijl van SpongeBob. Want als er iemand is die in deze tijd van lange gezichten en gratuite agressie in een ananas kan leven, ook in het voetbal, dan is het wel Pedri: de nieuwe antiheld uit de tekenfilmserie.