Politici en universitair onderwijs: de waarde van de waarheid

Deze week kwamen we terug op het terugkerende debat over academische vorming in de Spaanse politiek als informeel paspoort naar legitimiteit. De waarachtigheid van politieke kwalificaties maakt deel uit van een maatschappelijke realiteit; het staat niet in de wet, maar universitaire opleiding wordt gezien als een impliciete vereiste.

Sociale druk en de realiteit van een land waar een aanzienlijk deel van de studenten om economische redenen geen toegang had tot dergelijk onderwijs, maakten de universiteit tot een symbool van vooruitgang, sociale vooruitgang en voorbereiding . De tempel van intelligentie waar Unamuno als hogepriester stond en de fascist Millán Astray eraan herinnerde dat winnen niet hetzelfde was als overtuigen. Tijdens de dictatuur was het een van de weinige plaatsen van openheid en politieke rebellie, met protagonisten, van wie de meesten afkomstig waren uit families die banden hadden met de elite van het regime. Met de komst van de democratie consolideerde de universiteit zich als de belangrijkste motor van politieke verandering in Spanje.

Veel arbeidersgezinnen, die geen toegang hadden tot dergelijke studies, zetten zich ervoor in om hun kinderen toegang tot de universiteit te garanderen. Ik herinner me hoe belangrijk het in mijn buurt was dat wij de eerste generaties van onze families waren die naar de universiteit gingen. Onze ouders en grootouders vonden dat ook hun succes. Hoger onderwijs werd het symbool van die triomf, dat respect, en in de politieke sfeer de mogelijkheid tot vertegenwoordiging. Zelfs vandaag de dag voelen veel kandidaten de behoefte om hun academische cv te verfraaien , zelfs op twijfelachtige manieren, om aan die collectieve verwachting te voldoen. In te veel gevallen vergeten ze dat de eerste vereiste kwaliteiten van volksvertegenwoordigers eerlijkheid en integriteit zijn. Eerlijkheid om misleiding te vermijden en integriteit om te beheren wat van iedereen is. Het is de grootste garantie voor democratie. Laten we talent, toewijding, training, empathie en de deugd van luisteren verenigen, en de weg naar burgervertrouwen in het algemeen belang zal breder zijn.

Deze druk is niet alleen aanwezig in de politiek; op de werkvloer is het juist andersom . Het heeft geleid tot de overkwalificatie van duizenden jonge afgestudeerden, postdoctorale studenten, masterstudenten en anderen die vastzitten in onzekere banen, terwijl beroepsopleidingen in ons land worden verwaarloosd. Geconfronteerd met deze realiteit, wanneer we ons afvragen of een diploma voldoende is of dat we ook ethiek, ervaring en toewijding moeten bezitten, zien we dat er verschillende manieren zijn om politiek leiderschap te bereiken. Sinds Lula da Silva, zonder universitair diploma, begon als schoenpoetser en straatverkoper, en als vakbondslid sociale rechtvaardigheid omarmde, toont hij zijn vermogen en empathie om te begrijpen dat de ontwikkeling van Brazilië afhangt van het bevrijden van miljoenen mensen uit de armoede waartoe ze veroordeeld waren. Integendeel, leiders zoals Emmanuel Macron, opgeleid aan de beste scholen, zijn effectief geweest en weten hoe ze een ingewikkeld moment in de nieuwe wereldorde moeten begrijpen.

Ik geloof nog steeds dat de Spaanse politiek de waarheid nodig heeft . Ik ben opgegroeid in mijn activisme met de woorden van die jonge Machado, toen hij naar typograaf Pablo Iglesias Posse luisterde: "Pablo Iglesias' stem had voor mij de onmiskenbare – en ondefinieerbare – klank van de menselijke waarheid." Die "klank van waarheid" – coherent, oprecht, nederig – zou onze beste referentie moeten zijn. Misschien is dat wel het pad dat het Spaanse volk van ons wil: altijd de waarheid.