Recensie: Sad Tiger, van Neige Sinno

In slechts enkele jaren tijd heeft de Franse literatuur lezers geschokt met getuigenissen over een steeds terugkerend kwaad: kinderverkrachting en incest. Zo is onlangs Respect uitgekomen, van actrice Anouk Grinberg, inmiddels 63, die op zevenjarige leeftijd seksueel misbruikt werd (en daarna overigens ook nog misbruikt werd door regisseur Bertrand Blier). Camille Kouchner had van haar kant haar stiefvader, de politicoloog Olivier Duhamel, ervan beschuldigd haar tweelingbroer tijdens de puberteit te hebben mishandeld, in The Big Family uit 2021; In zijn nieuwe boek Immortelles , zijn debuutroman, spreekt hij over de ‘onmogelijke vergeving’ als het gaat om degenen die dergelijke vernederingen ondergaan.

Dit is precies een van de dominante thema's van Triste tigre , misschien wel het meest complexe van al deze getuigenissen, een tekst waarmee Neige Sinno (Vars, 1977) in 2023 bekend werd, een schrijver die Kouchner juist noemt en een onmisbare literaire en antropologische referentie is geworden, zelfs een juridische als het gaat om de gevolgen, maar bovenal levendig en menselijk vanuit een vertrouwelijk oogpunt.

Het verhaal dat Sinno vertelt, een auteur van korte verhalen en essays die 48 jaar geleden werd geboren in een dorp in de Franse Hoge Alpen, beperkt zich niet tot onderwerping; Ze werd van haar negende (of zeven, ze weet het niet precies meer) tot haar veertiende jaar door haar stiefvader mishandeld en bewaarde dit jarenlang geheim: ze gaf haar agressor aan, die werd veroordeeld en werd geconfronteerd met de schandelijke maatschappelijke gevolgen in haar stad. Ze emigreerde en bouwde haar leven met haar partner en dochter weer op in Mexico, waar ze nu alweer 18 jaar woont.

Sinno's getuigenis is doordrenkt van een ontroerend, helder scepticisme, vooral wanneer hij zijn gevoel van tegenstrijdigheid bekent: het schrijven van een boek over iets dat niet kan worden uitgelegd of begrepen. En ook niet verbeteren: hij gelooft niet in veerkracht. ‘Een gebeurtenis wordt werkelijkheid wanneer deze door middel van taal kan worden vastgelegd,’ zegt ze, en wanneer ze onbevangen de vernederende middelen beschrijft waarmee haar aanvaller haar probeerde te sodomiseren, wordt die gebeurtenis in de taal vernietigend.

In een poging om een ​​aspect van deze perverse praktijken van een afstandje te "verklaren", neemt hij het standpunt van de agressor in en redeneert hij zoals hij. Hij waarschuwt dat het eerder de ‘wil om te controleren, de overheersing’ is die prevaleert dan het seksuele verlangen en vooral de verleiding om de onschuld te vernietigen. En dan verschijnt het beeld van de tijger van William Blake: ‘een roofdier, een angstaanjagend mooi, vurig en destructief dier.’

Zodra de lezer het boek, dat al verschillende dimensies heeft doorkruist, heeft gesloten, zal hij of zij moeite hebben om weer in zijn of haar gebruikelijke (laten we zeggen normale) omgeving te komen, nadat hij of zij is ondergedompeld in de turbulente wateren van deze meedogenloze, eenzame en viscerale tekst.

Droevige tijger

Door Neige Sinno

Anagram. Vert.: N. Sinno

247 pagina's, $25.900

Volgens