Zombies

Laatst ging ik met mijn vriend Raúl naar de film om een middag in juli in Xàtiva wat draaglijker te maken. Na een kort referendum waarin ik uit drie films mocht kiezen, koos ik uiteindelijk voor 28 Years Later , een zombiefilm van Danny Boyle. Eigenlijk was de film vooral een excuus om uit eten te gaan en samen tijd door te brengen. Hoe ouder je wordt, hoe moeilijker het wordt om tijd te vinden om plannen te maken met je vrienden. Na de film, terwijl we een broodje aten, moest ik denken aan onze professor communicatietheorie in Madrid, Enric Saperas. Hij was een van die professoren die indruk op me hebben gemaakt, met die verhitte debatten over Lasswell, Adorno en Gramsci, waarin we ook uitgebreid spraken over ons gehavende mediasysteem.

Tijdens een van die lessen die hij zo leuk vond, sprak Enric met ons over zombies. Hij legde uit dat de Verenigde Staten ze hadden gebruikt als instrument om hun tegenstanders in bepaalde oorlogen te ontmenselijken, gebruikmakend van de infrastructuur van machtige industrieën zoals film en videogames. De modus operandi was als volgt: aangezien ze de levende doden waren, moesten ze gedood worden zodat ze in vrede konden rusten, dus geweld was niet langer een optie onder velen, maar het enige alternatief om ze te redden. In deze context lijken zombies zonder identiteit, en soms zelfs zonder gezicht. Het zijn slechts zwervende wezens, NPC's, zoals die zwaar misbegrepen, onze Generatie Z-kinderen nu platte, persoonlijkheidsloze personages noemen.

De laatste tijd, in het licht van de gebeurtenissen in Torre-Pacheco, denk ik veel na over het enorme vermogen van radicaal rechts om onze samenleving in rap tempo te organiseren en te lenigen . En dat doen ze door te profiteren van het hoge percentage migranten dat in sommige delen van Spanje is aangekomen, met een aanzienlijke aanwezigheid in het Middellandse Zeegebied. Ik kan niet anders dan denken dat hun strategie dezelfde is als die van regeringen met zombies: de totale ontmenselijking van degenen die ze als vijanden beschouwen, door hen meedogenloos te beroven van hun waardigheid, hun identiteit en hun menselijkheid – de eigenschappen die ons als mens kenmerken.

De Amerikaanse consultant Frank Luntz zegt in zijn boek The Word Is Power dat "de woorden die je gebruikt je definiëren" en dat je uiteindelijk "de woorden wordt die je gebruikt". Daarom is taal zo belangrijk, en daarom noemen ze het "menas" en niet "chicos". Daarom is praten over een geïsoleerd "incident" niet hetzelfde als zeggen dat "er oorlog is uitgebroken in Torre-Pacheco". En als we willen voorkomen dat ons land van bloemen, licht en kleur verandert in een minder aantrekkelijke en aantrekkelijke plek, moeten we voorbereid zijn, want er zijn duizenden mensen die Troje bij de minste vonk willen zien branden. En in Valencia begrijpen we veel van vonken en de zuiverende kracht van vuur. Dit is een goed moment voor links in Valencia om te stoppen met vleien over veiligheid en tot zaken te komen, zoals andere politici zoals de Chileen Gabriel Boric hebben gedaan.

De tijd voor carrières is aangebroken. En links heeft dringend behoefte aan een discours over veiligheid dat ze zonder angst kan uitdragen; bovenal heeft ze een programma nodig dat de structurele problemen aanpakt die ons gehavende (en ondergefinancierde) Valencia en zijn verarmde middenklasse teisteren. Want het is niet langer voldoende om te herhalen dat de wolf eraan komt. De wolf is er al, klaar om immigranten in zombies te veranderen. Maar dat zal ook gebeuren met feministen, linkse activisten, de LGBTI-gemeenschap en degenen onder ons die Valenciaans spreken. Als links niet in staat is te reageren, komt de wolf misschien wel en gelooft niemand hen meer. En misschien zullen we diezelfde dag, nadat we wakker zijn geworden, onszelf reduceren tot de staat van zombies.