'Final Judgement' (★★★★✩), Ethan Hunt's Illustrated Encyclopedia en andere nieuwe releases deze week

Het plot zit echter vol bizarre en verdraaide wendingen, uitputtende uitleg, nieuwe personages die niet altijd even interessant zijn en veel parallelle actiescènes in een wanhopige poging om een ​​cathartische explosie teweeg te brengen die de kijker in vervoering brengt. Dat het allemaal onzin is, staat buiten kijf. Maar de verwijzingen naar kunstmatige intelligentie, kernenergie, een immaterieel wezen dat de hele wereld kan beheersen, of zelfs een wereldwijde stroomuitval, doen toch een beetje huiveren. Als dit soort dingen niet al gebeuren, dan zouden ze kunnen gebeuren. En onze beroemde redder, Hunt, bestaat helaas alleen op het scherm.

En het is juist het scherm dat de hoofdrol speelt: Final Sentence komt alleen tot zijn recht als je de film op een groot scherm, en dan bij voorkeur IMAX, afspeelt. Het schouwspel is apotheotisch, pantagruelic. Dit is geen Marvel, het is geen Fast & Furious : het is meer, veel meer. Het meest gevierde moment zal ongetwijfeld dat van de twee vliegtuigen uit die tijd zijn, die niet zouden misstaan ​​in de film The Blue Eagles van George Peppard en die William Wellman en Howard Hawks ongetwijfeld vanuit hun graf zullen toejuichen. Maar let ook op de lange onderwaterscène, die begint met een indrukwekkende afdaling in de diepten die doet denken aan The Abyss van James Cameron, een groot filmwerk en een van de beste uit de hele saga.

Door Philipp Engel

Het Tortuga-volk was een volk dat met hun weinige bezittingen op hun rug vanuit de armste streken van Spanje naar steden als Barcelona trok. In dit geval komt de filmmaker uit Jaén, waar de vader van Belén Funes vandaan kwam, en heeft hij in debutante Elvira Lara een stralende dubbelganger gevonden, precies zoals zij als tiener moet zijn geweest. Het is geen autobiografische film, maar de roots zijn wat ze zijn, net als de plekken waar de film is opgenomen – sommige zo magisch als het heiligdom van de Virgen de la Cabeza – en de jonge hoofdpersoon studeert bovendien aan een filmschool.

De druk was hoog na zo'n bekende debuutfilm als The Daughter of a Thief (2019) – Goya voor Beste Nieuwe Regisseur, San Sebastian Silver Shell voor Greta Fernández. Maar zowel Funes als zijn co-scenarist Marçal Cebrian zijn meer dan succesvol gebleken met een film die, hoewel hij opnieuw een combinatie is van sociaal en familiedrama in Barcelona, ​​toch totaal anders is. Het is niet langer een Dardeniaans volgsysteem, maar een duelfilm die veel meer als een duo wordt gespeeld, tussen de frisheid van Lara en de beheersing van de Chileense Antonia Zegers, een vaste waarde in de films van Pablo Larraín, een migrant uit het zuidelijk halfrond die 's nachts taxichauffeur werd. Naast de spanning in de moeder-dochterrelatie, in dat dramatische moment van geleidelijke acceptatie van het verlies, schuilt de grootsheid van het voorstel in de grote verscheidenheid aan thema's die het samenbrengt, zonder dat het het verhaal ophoudt organisch te maken. En terwijl er allerlei vormen van migratie worden opgeroepen - uit Chili, Oekraïne, Spanje - confronteert het de problemen van het platteland, waar olijventelers bezwijken onder de opmars van hernieuwbare energie - zoals in Alcarrás of As bestas - met die van de stad, waar uitzettingen dreigen en het steeds moeilijker wordt om te leven. Daarnaast toont het ons de onderwereld van nachtelijke taxichauffeurs, of de zorgen van het klassieke meisje dat volwassen wordt en een vrouw wordt. Een ontroerend bewijs dat het intieme en het politieke onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.

Door Salvador Llopart

Sitch, een wezen uit de ruimte, lijkt op een gremlin en gedraagt ​​zich als een gremlin. Lilo, het eenzame Hawaiiaanse meisje dat hem in huis neemt, is op haar eigen manier een beetje een gremlin. De nieuwe Lilo & Stitch , een live-action-remake van de oude hit – een kleine hit – van Disney, vindt zijn tedere kern in die twee gedeelde eigenaardigheden.

De film heeft ook iets van de ondeugende charme van die andere Joe Dante-film uit de jaren 80, al is het er niet veel van. Kortom, een competent maar matig voorstel. Het zal de kleintjes vermaken.

Door S. Llopart

De film Conclave kwam op het juiste moment. Het diende om de mechanismen van de macht van het Vaticaan te onthullen. Vanuit kerkelijk oogpunt is het regiedebuut van Ronan Tronchot meer dan dat: het is een noodzakelijke film. Op een rustige toon, zonder dat het drama wordt geforceerd, belicht A Good Father de tweesprongen waar de katholieke kerk op staat.

Met zijn gebruikelijke meesterschap vertolkt Grégory Gadebois, een van de grootste acteurs in Frankrijk, een priester die zich evenzeer bewust is van zijn eigen zwakheden als van de behoeften van zijn parochie. Het portret van Paus Franciscus domineert een aantal scènes.

Door S. Llopart

Jenifer de la Rosa was een geadopteerd Colombiaans meisje. De regisseur beschrijft hier de jaren en inspanningen die zij heeft geleverd om haar afkomst te begrijpen. Een persoonlijk verhaal waarin we niet zozeer ingaan op het waarom, maar meer op het hoe van zijn onderzoek, met lange shots van wachten en telefoongesprekken. De la Rosa is de hele tijd aanwezig in het verhaal, en de onthullingen, hoewel emotioneel, kunnen niet tippen aan de anekdote. Op het moment dat we het over autofictie hebben, kunnen we zeggen dat De la Rosa een zelfdocumentaire heeft gemaakt, die gevaarlijk neigt naar de selfie.

Door J. Batlle

De film raakt belangrijke thema's aan (hoe om te gaan met het autisme van een elfjarige zoon en tegelijkertijd professioneel succes te boeken als stand-upcomedian die de aandacht trok van de beroemde Jimmy Kimmel) en doet dat met een zekere overtuiging in het eerste deel.

Maar nadat de vader met zijn zoon ontsnapt, wordt het verhaal in het laatste half uur zwakker en stort het in, waarbij de gruwelijkheid en sentimentaliteit de kop opsteken. Heel goed vader Bobby Cannavale en kind William A. Fitzgerald.

Door P. Engel

De figuur van Castelao, de grondlegger van het Galicische nationalisme, vormt het onderwerp van een sober en elegant kostuumdrama dat zich afspeelt in 1918 en waarvan het einde zich afspeelt in 1929, wanneer hij na de dood van zijn zoon naar Bretagne verhuist om de kruispunten die hij in een boek heeft vastgelegd, te tekenen. In het eerste deel, nog steeds arts, vecht hij tegen een griep pandemie die in slechts 24 uur het leven kost aan slachtoffers. Uiteindelijk komt hij in opstand tegen een van de stamhoofden voor wie een dode zoon ‘één mond minder is om te voeden’.