'Too Much' vertelt met humor over de wendingen van het leven

Lena Dunham keert terug met Too Much, een Netflix-komedie die liefde, angst en culturele botsingen combineert met een even grappige als hartverwarmende gevoeligheid. De serie heeft Megan Stalter in de hoofdrol als Jessica, een emotioneel geladen Amerikaanse die na een relatiebreuk naar Londen verhuist, en Will Sharpe als Felix, een Britse man met een terughoudende, ietwat koele en weinig woorden.

Too Much is bedacht, geschreven en geregisseerd door Dunham zelf (bekend van de serie Girls) en is losjes geïnspireerd op haar privéleven, met name haar verhuizing naar Londen en haar relatie met de Britse muzikant Luis Felber.

"Vanaf het begin wisten we dat Jessica en Felix personages moesten zijn met hun eigen leven", legde Sharpe uit tijdens een persconferentie die werd bijgewoond door EL TIEMPO, waaraan Stalter toevoegde: "Het creëren van Jessica was als het verzinnen van een engel met delen van Lena en delen van mij."

Deze fusie resulteert in een hoofdkoppel dat even ongelijkmatig als charmant is. Jessica is spontaan, intens en soms chaotisch; Felix daarentegen is ingetogen, verlegen en heel, heel Brits. Toch is de chemie tussen de twee voelbaar. De ontwikkeling van die relatie op het scherm liep parallel met de band die de twee acteurs buiten beeld opbouwden. "We hebben in het begin niets geforceerd", herinnert Sharpe zich. "Naarmate onze personages elkaar beter leerden kennen, werden we ook vrienden." Lena Dunham, die vaak foto's van de opnames maakte met haar mobiele telefoon om details te bekijken, merkte hoe die band groeide. "Aanvankelijk leken de twee zittend, serieuzer. Daarna, in elk beeld, zagen ze er meer ontspannen uit, lachend, genietend. Het was prachtig om te zien", legde de 39-jarige actrice en regisseur uit New York uit.

Hoewel Dunham bekend staat om haar nauwgezette schrijfstijl, liet ze ook ruimte voor improvisatie. "Het script is slechts het beginpunt", legde ze uit. "Sommige van mijn favoriete scènes kwamen niet van mijn toetsenbord."

De serie maakt slim gebruik van het culturele contrast tussen Amerikanen en Britten. Van bonenontbijten tot manieren om emoties te uiten, Too Much onderzoekt deze verschillen met humor en tederheid. "Megan was erg verrast dat ze bonen aten als ontbijt", zei Dunham.

"Ik denk dat hij ze lekker vond, maar niet genoeg om ze thuis te maken." Sharpe, van zijn kant, werd omringd door twee intense Amerikaanse vrouwen. "Het was geen eerlijk gevecht," grapte Dunham.

"Maar Will hield vol met die stille kracht van hem." Hij voegde er, in zijn gereserveerde stijl, aan toe: "Felix houdt de dingen voor zich. Dat maakt hem niet minder diepzinnig. Hij heeft gewoon meer tijd nodig om zich te uiten."

In elke aflevering zijn er gastoptredens van beroemdheden zoals Naomi Watts, Richard E. Grant, Jinkx Monsoon, Stephen Fry en de Franse actrice Adèle Exarchopoulos. "Elke week ontmoetten we een nieuwe legende", zei Sharpe. "Ik had Adèle nog nooit in een Engelstalige komedie gezien, en ze was briljant."

Maar Too Much is niet alleen maar humor; het behandelt gevoelige onderwerpen zoals angst, knellende familiebanden en het recht om te kiezen. De serie beweegt zich op natuurlijke wijze tussen drama en komedie, zonder in clichés te vervallen. "Dat gebeurt ook niet in deze serie. Soms loopt alles door elkaar: het grappige, het trieste, het absurde."

Die combinatie maakt het authentiek. "Het is een serie over opgroeien terwijl je dacht dat je volwassen was, over leren liefhebben terwijl je dacht dat je dat al wist. En over hoe ingewikkeld, maar ook prachtig, het is om je door een ander te laten beïnvloeden," zei Sharpe.

"Schrijven is mijn manier om de wereld te begrijpen", zei Dunham, reagerend op hoe ze vond dat de maatschappij vandaag de dag mondiaal evolueerde. "En het stelt me ​​in staat om contact te maken met anderen. Dat was in het echte leven niet altijd makkelijk voor me, maar hierdoor heb ik het bereikt", voegde de bedenker eraan toe.

Too Much is krankzinnig en verwoestend, sarcastisch en oprecht. De plot kent verschillende lagen. "Het leven heeft geen verhalend genre. Dus zou de serie er ook geen moeten hebben", concludeert Dunham.