Billie Eilish steelt de show tijdens een concert waarmee ze wordt gekroond tot de absolute koningin van Generatie Z.

Op 9 maart trad de piepjonge Billie Eilish, amper 16 jaar oud, voor het eerst op in Barcelona, ​​in een Sant Jordi Club vol jonge vrouwen die gecharmeerd waren van het nieuwe tienerpopfenomeen, waarvan de nieuwigheid was dat het donkerder, origineler en vreemder was dan normaal. Zo begon een liefdesverhaal dat haar zes maanden later transformeerde tot een intergenerationeel fenomeen met een uitverkocht Palau Sant Jordi. Gisteren keerde ze terug naar de plaats delict met haar "Hit Me Hard and Soft"-tournee, waarmee ze haar positie als ware diva van het nieuwe poptijdperk consolideerde, en ze stelde niet teleur. Vrolijk, piepjong en tegelijkertijd veteraan, deelde ze haar enthousiasme met zo'n twaalfduizend mensen die haar naam non-stop scandeerden.

"Billie!" riepen ze enthousiast, terwijl twee technici een grote geluidsbox het podium op sleepten, midden op de dansvloer. Was ze daar? Blijkbaar wel. Toen gingen de lichten uit en begon een enorme kubus op te stijgen, waardoor Billie bovenin te zien was. Het geluid was afschuwelijk en haar stem was onherkenbaar , maar het publiek zong mee. "Chihiro", van haar nieuwste album, was het nummer dat de lont aanstak, en man, het deed de lont aanstampen; het gebrul was enorm. Het publiek kon niet stoppen met het meezingen van de tekst of het schreeuwen elke keer dat de artiest over het podium sprong.

"Lunch" was het volgende nummer in de set, tegen een rood-blauwe achtergrond. Het geluid overstemde haar optreden, maar niemand trok zich er iets van aan. De vloer speelde Billie. De schermen aan het plafond speelden Billie. En ze bewoog overal, in een van die 360-graden podia die artiesten dwingen iedereen erbij te betrekken. En dat lukte. En ze kon niet stoppen met lachen, dankbaar voor de euforische reacties van haar publiek.

Gekleed in haar inmiddels trendy baggy shirts met een enorme print in maat 38 en haar pet achterstevoren, begon ze "NDA" te zingen terwijl het podium vuurspetters spuwde . De charisma van dit meisje is buitenaards. "How are you? I love you so much," zei ze voordat ze haar eerste ballad, "Wildflower", inzette. Het was huiveringwekkend, totdat ze midden op het podium ging zitten en iedereen vroeg even stil te zijn, zodat ze haar stem kon opnemen, sequencen en laag over laag kon creëren tot ze een Billies-achtige polyfonie had bereikt. Natuurlijk deed iedereen mee, wat de overtuigingskracht van deze artiest demonstreerde. Ter afsluiting van dit onderdeel, nog een hoogtepunt van de show, was "When the party's over", waarbij de zangeres op de grond lag.

Soms was het eng om naar het publiek te kijken en iedereen met hun telefoon in de aanslag haar te zien opnemen, maar zo is het tegenwoordig. De waarheid is dat elk nummer als een evenement voelde. Billie Eilish-fans zijn enorme fans van Billie Eilish. Met "Diner" keerde de duistere, bizarre zangeres terug en bereikte ze haar hoogtepunt met "Bad Guy", het nummer dat haar tot een megaster maakte. Ze nam zichzelf en haar band op met een mobiele telefoon en het publiek kon niet stoppen met springen op een van de vreemdste hits van de afgelopen jaren.

Het tedere en sentimentele "The Greatest" tilde Billie opnieuw naar de hoogten, alsof ze op een gigantische schommel zat. Zelfs het publiek kon haar krachtige stem niet tot zwijgen brengen. "Het zijn moeilijke tijden over de hele wereld, vooral in mijn thuisstad Los Angeles, en ik wilde iedereen die lijdt mijn liefde sturen," zei ze voordat ze met haar twee achtergrondzangers een akoestische set begon. "Skinny", een nummer dat haar duidelijk diep raakt, bracht iedereen in tranen. Totdat "Bury My Friend" de temperatuur in de zaal opnieuw deed stijgen.

Zo eindigde het eerste deel van de show, met de elektronische waanzin van "Oxytozin", die het publiek aanspoorde om te bukken en zo hoog mogelijk te springen. En ze gehoorzaamden natuurlijk, totdat Charlie XCX op de schermen verscheen om haar samenwerking met Billie Eilish in "Guess" te zingen. De zangeres verscheen plotseling op een nieuw, kleiner podium om te dansen en te springen op een avond die Sónar-fans niet konden zien, en wat hebben ze het gemist.

Het concert werd afgesloten met Billie Eilish die achter de piano de nummers speelde die haar beroemd maakten, zoals het ontroerende "Ocean Eyes", met beelden van golven die zoals verwacht over de schermen flitsten. Tot slot het delicate "What Was I Made For", van de soundtrack van "Barbie", en "Birds of a Feather", waarmee bewezen werd dat Generatie Z een koningin heeft, en haar naam is Billie Eilish. Wie wil weten waarom de Beatles zichzelf niet live konden horen, moet de Californische zangeres 60 jaar later maar eens live zien.