Dellafuente sluit een hoofdstuk af in de stedelijke muziek door het Metropolitano om te toveren tot zijn Andalusische tempel.

Of de hele wereld, of niets. Dellafuente trapte vrijdag zijn debuut in het Metropolitano in Madrid af met een remix (al een klassieker in zijn repertoire) van PNL's Le Monde ou Rien . Zo introduceert de inwoner van Granada zichzelf op de eerste van zijn twee avonden in het Atlético-stadion met een hymne over de isolatie in de Franse sloppenwijken, terwijl hij de metafoor van zijn triomf gebruikt met een opening gevolgd door de UEFA Champions League-hymne: na twee opeenvolgende dagen zo'n 130.000 toeschouwers te hebben verzameld, is hij vandaag de kampioen met de wereld in zijn greep.

Soms lijkt het alsof de carrière van de zanger, historisch gezien verbonden met een eigen mystiek, een voorteken is geweest: sommige shirts zijn van de lokale voetbalclub en andere van het eveneens rood-witte Granada CF, hoewel bijna al zijn volgers hun eigen uniform dragen: Dellafuente FC, de fictieve voetbalclub die de rapper heeft bedacht om zijn merchandise te ontwerpen. Ze zwaaien met hun sjaals in een toegewijd publiek dat poëtisch gezien heel goed past bij de locatie: ze zijn echte fans en, zoals in elke grote gemeenschap, wordt het gevoel van verbondenheid intenser naarmate ze er langer zijn. "Wie hier heeft naar mij geluisterd vóór Consentía (2016)? En sinds Guerrera (2017)?", vraagt ​​de inwoner van Granada zich af tijdens de eerste pauze van zijn concert.

Zonder al te biografisch te worden, is het enorme evenement dat dit weekend plaatsvindt een eerbetoon aan zijn volledige discografie. Beide concerten, die eigenlijk één concert in het Santiago Bernabéu zouden zijn, markeren het einde van een decennium in de opnamecarrière van Pablo Enoc Bayo, een van de grootste voorvechters van urban music in Spanje. Hijzelf omschrijft het concert als "de afsluiting van een hoofdstuk", want na dit weekend neemt hij een artistieke pauze: "Ik ben een heel ander persoon dan toen ik begon", merkt hij op, eraan toevoegend dat veel van de nummers die hij hoorde hem niet meer zo goed vertegenwoordigen.

Moeilijk om het moeilijk te maken: in 2015 maakte Yung Beef deel uit van Pxxr Gvng en C. Tangana was lid van Agorazein . Alles wat nu bekendstaat als urban music werd trap genoemd en, met de pejoratieve component die de term zelf impliceerde (vanwege de sterke seksuele component of formele codes die ver verwijderd waren van interpretatieve uitmuntendheid), werd de scene gereduceerd tot een niche. Dellafuente mengde in zijn voorstel de geluiden van het genre uit Atlanta met een Andalusische esthetiek: tegelijkertijd was hij veel metaforischer dan zijn collega's en hebben nauwelijks zijn nummers een expliciete contentfilter binnen streamingplatforms. Hij schept ook niet op zoals zijn collega's in het gilde: het is moeilijk voor hem om een ​​interview te geven en hij maakt er een punt van om zijn gezicht te bedekken met een pet en een bril wanneer hij een evenement heeft. Zijn codes zijn gemakkelijker doorgedrongen tot de veelheid aan muzikale mainstream, en nu is hij de levende belichaming van de triomf van urban music. Lola Indigo, die een week geleden op hetzelfde plein optrad , flirt ook met het genre nu het mainstream is geworden, maar Dellafuente geniet het respect dat ze krijgt door er vanaf het begin bij te zijn: ze zag de geboorte van het genre en begon in haar eigen buurt. Dat bepaalt wie ze is in een wereld waar authenticiteit zo belangrijk is.

In zijn geval wordt deze authenticiteit bepaald door zijn liefde voor zijn vaderland. Enoc mixt rumba met autotune, house en reggaeton. Op een gigantische fontein in de vorm van een Tartessische ster, wandelt de zanger en vormt de blokken waarmee hij zijn discografie presenteert: in de eerste hiervan, meer gericht op de presentatie van Torii Yama (zijn nieuwste albumrelease), betraden Judeline en Lía Kali het podium om respectievelijk Romero Santo en Fosforito uit te voeren. Romea y Julieto had een eigen kisscam en om het stadionformaat (vaak geïmporteerd uit het Amerikaanse entertainmentmodel) dichter bij zijn oorsprong te brengen, werd het zelfs versierd met een tegelontwerp dat typisch is voor de stad van de Alhambra. Pepe en Vizio zongen Flores en Flores Pa Tu Pelo en sloten de eerste helft af die plaatsmaakte voor een vuurshow.

Dellafuente herinnerde zich ook Taifa Yallah, zijn parallel aan flamencorock en islamitisch geïnspireerde project, waarvoor hij een liveband inschakelde. Zelfs Rels B , die "Buenos Genes" leek te zingen, voortgestuwd door een platform dat in ware Super Bowl-stijl uit de grond oprees, deed dat zittend op een Marokkaans ontworpen bankje waar ook een waterpijp in lag. Paradoxaal genoeg is de grootste muzikale show die de inwoner van Granada tot nu toe heeft gegeven ook degene waarin hij het meest teruggrijpt naar zijn roots, in een voortdurende tegenstelling over hoe hij uitgesproken straatstijlcodes in de overprikkelende superproductie van een show van dit kaliber moet inpassen. De tweede helft van het concert leunde meer op een elektronisch spectrum waarin, naast dj Antonio Narváez in het epicentrum van de ster, ook Amore met Malicia en RVFV met Cuéntamelo zich bij de band voegden.

Het laatste blok was natuurlijk voor Morad (de gast die het meest door het publiek werd gevierd) en zijn "Manos Rotas ", de laatste grote hit van beide artiesten. Het laatste nummer was echter "Consentía ", zijn eerste grote succes, oftewel de eerste stap in een pad dat niet alleen hem hier heeft gebracht, maar ook een hele generatie artiesten die in de marge zijn opgegroeid en het geluid van een hele generatie hebben gedefinieerd. Met dat eerste anthem is de cirkel rond: dit weekend markeert het einde van een tijdperk, maar vanavond is de tweede (en laatste) ronde.