Derde run van de stieren van San Fermín 2025 | Een snelle en opwindende run van de stieren van Álvaro Núñez, geplaagd door valpartijen, botsingen en roekeloos gedrag van de renners.

De stieren van Álvaro Núñez maakten hun debuut in de San Fermin-stierenren en waren in Pamplona aangekomen met een welverdiende reputatie als nobele en vriendelijke dieren; maar goed zijn is natuurlijk één ding, en simpelweg de elementen van een race vol indringers die hun de weg versperren en een grote hindernis vormen, is iets heel anders. Sterker nog, het medisch rapport vermeldt één persoon met een stoot in zijn been en twee met kneuzingen, maar dat is erg weinig vergeleken met het aantal valpartijen, botsingen en nederlagen dat plaatsvond tijdens een spannende en razendsnelle race die 2 minuten en 21 seconden duurde.

Het is vandaag woensdag, maar het voelt als weekend vanwege de drukte op de 850 meter lange route. Er zijn zoveel mensen dat het voor de stieren onmogelijk lijkt om langs te komen zonder anderen op hun pad te verwonden.

Er gebeurden veel ongelukken, die natuurlijk onvermijdelijk waren: talloze valpartijen en nederlagen van dieren die, in plaats van aan te vallen, zichzelf alleen maar verdedigden tegen de pesterijen die ze hadden ondergaan.

Het gezondheidsrapport is zeer bevredigend en men zou zelfs kunnen zeggen dat het niet strookt met de spectaculaire beelden van de stierenrennen. Dit zou ook moeten gelden voor de prestaties van de San Fermín-kaap, die elke ochtend onschatbaar werk verricht, zodat de vele lopers die een roekeloosheid aan de dag leggen die ongepast is voor ervaren fans van deze unieke, risicovolle sport, erover kunnen vertellen.

Vóór acht uur waren de stieren van Álvaro Núñez al wakker, slaperig natuurlijk, toeschouwers, verrast en bang, misschien proberend te raden wat de nabije toekomst voor hen in petto had na de drukte van de afgelopen dagen: een vermoeiende roadtrip en de stierenrace van gisteravond vanuit de Corrales del Gas. Gaan we binnenkort weer naar de weide? Maar de raket klinkt en een vreemd gevoel bekruipt hen, een mengeling van rusteloosheid en hoop, en...

Hun vreugde was van korte duur; het was niet het groene veld, nee, maar het donkere asfalt van een helling waarvan ze de naam niet kennen, maar waarvan ze wel weten dat die onbekend is. En een paar meter verderop drukte een menigte mensen in wit en rood zich tegen de muren, die met pijn in het hart plaats voor hen maakten. Maar hun gedeelde vreugde was van korte duur; terwijl ze klommen en klommen, stonden er steeds meer mensen en obstakels op hun pad.

Al in de Mercaderesstraat zien ze een menigte hen vergezellen. Ze dalen in volle vaart af – ze stormen bijna in één lange rij vanuit de stallen naar voren, in een mengeling van angst en dapperheid – en sommigen verliezen in hun vlucht het overzicht, waardoor wel drie stieren en een stierenvechter tegen de planken van de bocht naar de rechte Estafetastraat botsen.

En daar, op dat moment, begint het gevecht. De stieren schudden de jongemannen die zich tussen de horens hebben gepositioneerd van zich af en draaien hen om met een blik van begrijpelijke woede. Een van de renners, gekleed in een blauw poloshirt, wordt gegrepen door de rechterhoorn van een stier, schaaft langs zijn huid en sleept hem dramatisch meters mee. De jongeman probeert tevergeefs te ontsnappen, en de stier rent in paniek weg om de kudde niet kwijt te raken. Gelukkig bezwijkt het net en iedereen vervolgt zijn weg. Wonder!

Maar dat was nog maar het begin. Elke ochtend is Estafeta een en al bedrijvigheid; er is geen ruimte meer voor mensen, het is onmogelijk om te lopen, en daardoor zijn valpartijen, botsingen en stoten op het harde wegdek aan de orde van de dag.

Dezelfde beelden waren te zien op het Telefónica-traject en bij de afdaling naar het steegje, waar zich kleine hopen vormden die stieren en ossen dwongen over de mensen heen te springen, hoewel sommige van hen een paar klappen opleverden, van het soort dat allang vergeten is.

De klok sloeg twee minuten toen de eerste dieren de ring bereikten. Alle dieren, zowel stieren als ossen, liepen doelbewust naar de poort van de kraal.

Daar rusten nu de vertegenwoordigers van dit jonge ras, nieuwelingen, nauwe verwanten van Núñez del Cuvillo, stieren gefokt en uitgekozen voor het plezier van de figuren, die edelmoedigheid en goedheid in zich dragen, maar die protesteren, en wel terecht, wanneer ze, zoals vanochtend, lastiggevallen worden.

In de arena wachten Trampero , een roodbruine stier van 565 kilo; Orrojado , een kastanjebruine stier van 550 kilo; Majoleto , een kastanjebruine stier van 575 kilo; Aguaclaro, een kastanjebruine stier met een vlekje bragado (loopkastanje) van 530 kilo; Polvorillo, een zeepkleurige stier van 540 kilo; en Guerrito , een roodbruine stier van 550 kilo. Alle zes stieren worden vanmiddag bevochten door Morante de la Puebla, Roca Rey en Tomás Rufo, de eerste ster van de stierenvechters van de Stierenmarkt van 2025.