Dua Lipa's totale nachtclubextase

Het is een koude zondag in mei, het eerste jaar van de Apocalyps. Dua Lipa arriveert in Madrid met een nieuw album, 'Radical Optimism', en levert een waar spektakel op, een van die spektakels die, althans gedeeltelijk, dankzij Michael Jackson kunnen bestaan.

Er zijn telefoontjes, een podium van meerdere verdiepingen, een tiental dansers en een artiest ("Dua, Dua!" roept het publiek vooraf) die op charismatische wijze het feest leidt .

Het begint met 'Training Session' , wat minimalistischer is dan wat later komt. Hierna volgt 'End of an Era', een stuk dansbaarder, en het publiek, bestaande uit veel Angelsaksen op de tribune, gaat helemaal uit zijn dak.

Dua Lipa wordt naast het dansgezelschap vergezeld door zes briljante muzikanten. Ik zie er eentje, verstopt tussen toetsenborden, laptops en kabels. Gedurende het hele concert bespeelt hij viool, gitaar, tamboerijn, percussie, keyboard, zang… hij toont zich vanuit de anonimiteit, als een van die kleine helden die altijd achter de protagonist (Samsagaz Gamgii?) staan.

'Levitating' is het beste openingsnummer en een goed voorbeeld van de funk-/discohybride die de muziek van de Britse zanger doordringt. De liedjes zijn tijdloos qua stijl; we zouden in een disco uit de jaren 80 kunnen zijn, of in de vroege jaren 2000. Ritmisch en vrolijk weten ze allemaal de kern te raken en ondanks de taalbarrière zingen de mede-toeschouwers luidkeels mee.

Vervolgens verdwijnen de dansers en wandelt Dua Lipa door het publiek, terwijl de band naar het midden van het podium verhuist voor een afsluitende, unplugged set.

Daarna horen we 'These Walls' , 'Héroe' van Enrique Iglesias , waarin Dua Lipa in het Spaans zingt tot groot plezier van het publiek, en 'Maria' , de beste compositie van de avond voor deze nederige kroniekschrijver.

Na de zoveelste pauze en kostuumwisseling (de enige "maar" van het concert, soms lijken deze pauzes wat lang), komt ze terug, verkleed als bruid op een belangrijke dag, en klinkt 'Falling Forever' , een popklassieker die uit elk tijdperk zou kunnen komen.

Een van de minst geprezen is 'Happy for you', dat moet haast wel komen doordat het algoritme het niet zo leuk vindt. Voor mij leek het een van de beste concerten, spannend, leuk, dynamisch en met een gitaarsolo.

'Love Again' klinkt en Dua Lipa, staand op een bewegend platform, vliegt door de Movistar Arena. De vlammen om haar heen groeien en ze zingt, gehuld in een witte nertsjas, terwijl ik het einde al kan ruiken.

De laatste verandering is de reggaeton 'New Rules' , 'Dance the night', dat dankzij Barbie en Margot Robbie een hit werd, en 'Don't start now'.

Het feest is al in volle gang op de dansvloer als de band voor de toegift vertrekt. We weten allemaal dat ze terugkomen en als dat gebeurt, wordt hun grote hit 'Houdini' gespeeld.

In totale extase sluit hij het concert af en mijn mede-toeschouwers krijgen bijna een hartaanval. Ik zou ze willen zeggen dat ze rustig moeten zijn, maar waarom? Er is maar één leven en eerlijk gezegd ben ik bijna jaloers.