Een onvoltooide film: een filmwonder dat aan elke opsluiting ontsnapt (*****)

Van Rob Savages Host tot Olivier Assayas ' Timeshare , John Hyams' Sick en Natalie Morales' Language Lessons , de Covid-pandemie heeft even goed gediend voor horror en, vooral, introspectie, of, indien van toepassing, romantische komedie. Ondanks wat het misschien leek gezien de strikte regels van de wereldwijde lockdown van 2020, werden Zoom en de zekerheid om ondanks alles definitief alleen te zijn, vruchtbare grond voor een cinema die gebouwd is op de verbeelding van de kijker, precies op die plek buiten het focuspunt van de camera waar angst, onzekerheid en mysterie huizen. Human All Too Human. Een onafgemaakte film van de Chinese regisseur Lou Ye is niet zomaar een film over het onderwerp, het is geen nieuw, reeds laat voorbeeld van de crisis die de wereld vijf jaar geleden schokte en die we, gezien het tempo waarin de huidige gebeurtenissen zich ontvouwen, bijna vergeten zijn. Integendeel, het is precies de film die, in sommige opzichten, zo'n traumatische, dystopische, levensveranderende en over-the-top gebeurtenis verdiende. Dat was het.

Het uitgangspunt is verwarrend en onverwacht genoeg om de hoogste verwachtingen te wekken. Of de laagste, het maakt niet uit. Een regisseur en zijn team besluiten de film die ze tien jaar geleden maakten en die ze onafgemaakt achterlieten, opnieuw te bekijken. Het idee is om de mogelijkheid te zien, ondanks het verstrijken van de tijd en het leven zelf, om af te maken wat onafgemaakt was en dat met hetzelfde team te doen. Dat was een liefdesverhaal met verraad in een onherbergzame en zeer verraderlijke stad. Een onafgemaakte film wordt gepresenteerd als een film in een film, en het verhaal gaat alleen over het verhaal zelf, over hoe het misschien onzegbare verteld moet worden. Precies.

Soms worden we geconfronteerd met een soort intellectuele en ietwat pedante komedie, maar desalniettemin een komedie. En dat is het ook, totdat er tijdens de opnames een pandemie uitbreekt – een wereldwijde pandemie. Plotseling zit het hele productieteam opgesloten in het hotel, en net zo plotseling verandert wat een reden tot vreugde leek (het terugvinden van een vergeten verhaal) geleidelijk aan eerst in een horrorfilm, later in een melodrama, en uiteindelijk in het meest ontroerende verslag van de herinnering aan een gekwelde stad. In de verte spreekt een van de hoofdpersonen aan de telefoon met zijn vrouw, opgesloten in Wuhan, de plek waar het allemaal begon, en te midden van de gaten, stiltes en scheuren die het gesprek achterlaat, ontvouwt zich een desolaat liefdesverhaal op het scherm, minstens zo traumatisch, dystopisch, beslissend en overdreven als de allesbesmettende COVID zelf.

Lou Ye, een regisseur die altijd geobsedeerd is door romantiek die zo dicht bij amour fou staat, componeert zo wat we niet de definitieve film over Covid zullen noemen, maar bijna. Een onvoltooide film onthult gaandeweg zijn eigen onmogelijkheid, en in deze erkenning van zijn meest intieme onvermogen slaagt hij erin het mooiste, levendigste, meest mysterieuze en meest tegenstrijdige portret te schetsen van een dood die heel dicht bij de liefde zelf lijkt te staan. En vice versa. Zonder twijfel een wonder van vrije en vrolijke cinema die aan elke denkbare opsluiting ontsnapt.

--

Regie : Lou Ye. Uitvoerders : Huang Xuan, Eric Qin, Qi Xi, Zhang Songwen. Duur : 106. Nationaliteit : Singapore.