Joan Baez deelt voor het eerst gedichten over haar leven, geschreven in de loop van decennia

Wat was hij hulpeloos. / Maar ik merkte het niet, ik merkte het niet. / Hij, daar, in zijn kamer, / en ik aan zijn zijde, hoewel we meer dan duizend mijl verderop zijn. / Ik hoorde haar zachte stemmetje, maar ik luisterde niet. / Als ik had geluisterd, / had ik een lieflijk geluid gehoord, als klokkenspel. / Maar hoe kon ik aandacht besteden aan haar kleine probleempjes? /Ik was ergens anders, en ontrafelde/ het gezoem van al die stemmen die in mijn hoofd huisden./ Stemmen die ik nog niet kende. /Stemmen die ik nog niet kende. / Vergeef mij, mijn kind .

Een groot deel van het boek When You See My Mother, Take Her Dancing is, in perspectief, een poëtische poging van Joan Baez om haar eigen levenservaringen te waarderen, zelfs te midden van angsten, zorgen en paniekaanvallen. Vaak komen er ook psychoanalytische reacties uit voort, zoals in het gedicht Pan de oro , waarin Joan Baez beweert dat de mannen met wie ze een intieme relatie had, bedekt leken met bladgoud, misschien omdat ze hen idealiseerde als haar vaderfiguur, maar...

De mannen met wie ze de liefde bedreef, zagen eruit alsof ze bedekt waren met bladgoud: ‘Het ging eraf toen ik me omdraaide in bed,’ schrijft ze.

Duidelijk! Dat is zo! / Alle mannen en jongens/ met wie ik de liefde bedreef/ waren bedekt met bladgoud,/ het ging eraf/ toen ik me omdraaide in bed/ en ik stak mijn voet uit omdat ik er opgewonden van werd.

–Is dit altijd zo geweest, zonder uitzondering?

"Ik kan het 48 uur bewaren", zei Baez in een telematisch gesprek met La Vanguardia . Maar als het om een ​​echte relatie gaat, dat wil zeggen een partner of echtgenoot, kon ik geen intieme relatie hebben waarin alles goed ging en alles op rolletjes liep. Mijn voet blijft naar lucht happen.

Lees ook

Door haar kindertijd op te roepen, schetst ze tegelijkertijd een beeld van haar omgeving. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het verhaal van haar vriendin Lily, die uit een mennonietenfamilie kwam en wegliep en trouwde zodra ze zestien werd...

Lily had zwarte ogen en een huid zo wit als handzeep,/ een gemene vader,/ een hooiberg,/ en vier dromerige oudere broers.

In de kleuterklas...

Ik vind oudere jongens leuk en wil hun armen aanraken. Ik ben zo klein dat ze het niet eens merken als ik naar ze toe ga en ze aanraak als ze daar zijn, op het honkbalveld, of aan het kaarten verzamelen.

The Daffodil's Edge... is de titel van een kort gedicht dat wellicht verwijst naar Dylan, de man die haar hart brak: De felle rand van de narcis/ snijdt door de wintersneeuw/ met een zachte steek/ naar de hemel.

Hij draagt ​​er ook één op aan Jimi Hendrix...: Je speelde vlak voor mij/ op het eiland Wight/ en, op de een of andere manier,/ zette/ je/ het/ podium/ in brand (...) Je barstte binnen/ als een/ grootse/ natuurramp/, als een verdomde vulkaan. / Tijdens Woodstock / scheurde je het volkslied aan flarden / en maakte het je eigen. /Er waren geen explosies of raketten/ en er hingen geen rode strepen in de lucht. /Alleen jouw gitaar/ spelend bij het eerste ochtendgloren/ en vierhonderdduizend geëlektrificeerde zielen...

Lees ook

–Zou dit het beste anti-Trump-volkslied van dit moment zijn?

–Dat was toen geweldig. Omdat mensen altijd dachten dat Woodstock een politieke gebeurtenis was, maar dat was het niet. Het was muziek in een tijd van politiek. En iedereen daar stond aan dezelfde kant van de politiek. Wat we nu missen is een echt volkslied. Dus... ik ga iets voor je zingen dat heel nuttig zou zijn als we het zouden claimen en ons eigen zouden maken. Het is America the Beautiful [een eeuwenoud patriottisch lied].

En het begint... "Oh, prachtig voor de ruime luchten...". Ze zingt met die nieuwe altstem (sopraan in haar jeugd) die ze, net als haar hele fysionomie, in topvorm houdt. "Als ik wakker word, dans ik eerst om in beweging te komen. Vanochtend danste ik met Keb' Mo'."