Kristallijne gitaren, verlangende stemmen

Zestig jaar geleden ontstond een van de meest glorieuze – en vluchtige – subgenres van de popmuziek. Mr. Tambourine Man van The Byrds bereikte de nummer 1-positie in verschillende landen, met een mix van folkmelodieën en de elektrische instrumenten van rock. Raadselachtige teksten, twangende gitaren en devote zang. Folkrock was geboren.

Of niet. De formule kende precedenten, zoals de Beau Brummels uit San Francisco of de Searchers uit Liverpool. Aan die laatsten werd de ontdekking toegeschreven van het omhullende geluid van de twaalfsnarige gitaar (later erkenden ze dat het de combinatie was van twee zessnarige gitaren). In werkelijkheid zou het beter zijn om het te verklaren als een sociologische aardbeving: veel slimme jongens uit folkclubs werden door de Beatles knock-out geslagen en besloten dat het leuker leek om rock te spelen.

Het initiatief was revolutionairder dan we ons nu kunnen voorstellen. Roger McGuinn, leider van de Byrds, vertelt dat ze Dylan uitnodigden om zijn versie van Mr. Tambourine Man te horen, en dat de auteur zijn nummer niet herkende (maar we weten dat Bob een eigenaardig gevoel voor humor heeft). Sterker nog, Dylan was al maanden bezig met de opnames van de helft van het nummer " Bringing It All Back Home" met geëlektrificeerde instrumentalisten.

Simpel gezegd was het een eenvoudige formule. Dylans producer, Tom Wilson, gebruikte verschillende van Dylans eigen muzikanten om een ​​overdreven serieuze aanklacht tegen vervreemding te verbloemen, opgenomen door een paar ambitieuze folkies . Zo scoorden Simon & Garfunkel hun eerste hit, The Sound of Silence .

En door die gaten glipte iedereen naar binnen. Echte rockgroepen zoals The Lovin' Spoonful, Buffalo Springfield, Jefferson Airplane, The Grateful Dead, The Leaves en Love. Nieuwe bekeerlingen zoals The Dillards, The Mamas & the Papas en The Rising Sons (met Taj Mahal en Ry Cooder), plus scherpzinnige opportunisten zoals P.F. Sloan, Sonny Bono en Scott McKenzie. Singer-songwriters die akkoord gingen met het toevoegen van meer of minder orkestrale arrangementen: Fred Neil, Tom Rush, Tim Hardin en Tim Buckley. En de koninginnen van de folkmuziek: Judy Collins en Joan Baez. Zelfs figuren uit de jaren vijftig zoals Bobby Darin en Dion kregen een tweede kans. Gespecialiseerde platenlabels zoals Elektra en Vanguard verdienden een fortuin. Sterker nog, zelfs The Beatles assimileerden de invloeden van hun Californische discipelen met het oogverblindende "If I Needed Someone ".

Het fenomeen stak de Atlantische Oceaan over. Het sloeg aan in het Verenigd Koninkrijk, waar men zich het voorbeeld herinnerde van de Animals , die een onheilsballade dramatiseerden die bekendstaat als The House of the Rising Sun. Het is waar dat de Britten een sterke folktraditie hadden, hoewel het de moeite waard is te onthouden dat de eerste incarnatie van de emblematische Fairport Convention meer neigde naar rockmuziek uit San Francisco. Degene die het meest profiteerde van de open geest was ongetwijfeld een Dylanita en Donovan transformeerden met Mickie Most's producties tot de rattenvanger van de flowerpower . Het crossovergeluid sloeg ook aan in Frankrijk, Italië en Spanje.

Hoe is folkrock zo snel verdwenen? Ik vermoed dat het transformeerde in psychedelische rock, en, naarmate de slinger omsloeg, heeft zoveel passie voor acid de verschuiving naar countryrock mogelijk gemaakt (waar The Byrds ook terechtkwamen). Toch is het een schat die het ontdekken waard is. Er zijn twee compilaties op het Cherry Red-label die de taak vergemakkelijken: "When Will They Ever Learn?" en " Jingle Jangle Morning". Succulent. beide .