Muziekfestivals worden steeds groter in het Verenigd Koninkrijk, terwijl kleine en middelgrote festivals uitsterven.

Ongelijkheid is een teken van de tijd: er worden steeds meer miljonairs geboren ten koste van een verarmde middenklasse, restaurants met gerenommeerde chefs hebben wachtlijsten van maanden en rekeningen van meer dan duizend euro per stel, terwijl traditionele restaurants moeite hebben om te overleven met betaalbare menu's en te voorkomen dat ze door Chinese restaurants worden overgenomen. Hetzelfde gebeurt in de muziekwereld.
Je zou niet denken dat het Britse (en dus ook de rest van de wereld) zomerfestivalcircuit in crisis verkeert, nadat 200.000 mensen zich drie weekenden geleden verzamelden op de Somerset Farm waar Glastonbury wordt gehouden, en de opbrengsten vorig jaar twee keer zo hoog waren als in 2023. De andere kant van de medaille zijn de 200 evenementen die sinds 2019 zijn geannuleerd of uitgesteld, en de vele andere die met uitsterven worden bedreigd.
Lees ook Het Benicàssim-festival, gekenmerkt door een kunstenaarsboycot vanwege de belegering van Gaza SalvadorEnguix
Er zijn vele redenen, te beginnen met de stijgende kosten van levensonderhoud, die zowel de investeringscapaciteit van organisatoren als de mogelijkheid van fans om kaartjes te kopen hebben verminderd (een goede show die vroeger € 75 kostte, kost nu gemakkelijk € 300, wat de vraag ook groter maakt en fans selectiever). Daarbij komt nog de Brexit, vanwege de impact op de toeleveringsketens van materialen die nodig zijn om podia op te bouwen, de hogere tarieven die artiesten vragen, de energieprijzen, de pandemie (die de kasreserves van kleine en middelgrote festivals die proberen te overleven, heeft uitgeput) en de verzadiging van de markt.
Lees ook Exit, het festival dat de Servische autoriteiten in beroering bracht, dreigt te worden verbannen. Camila Beraldi
Het probleem is dat de muziekwereld een kwetsbaar ecosysteem is, en om Glastonbury te kunnen organiseren, moeten er ook kleine en middelgrote onafhankelijke festivals zijn, met een bezoekersaantal van een paar duizend mensen, waar opkomende artiesten naam voor zichzelf kunnen maken, zoals Taylor Swift, Lady Gaga, Kesha, Ed Sheeran en zovelen anderen. Hun verdwijning is als Barça die La Masía sluit. Waar zouden Lamine Yamal, Pedri of Gavi vandaan moeten komen?
Naast de financiële problemen zijn er ook organisatorische problemen, aangezien de concurrentie om artiesten die massaal publiek kunnen trekken en honderden euro's entreegeld kunnen vragen hevig is. Sommige festivals boeken hun concerten tot twee jaar van tevoren, vaak rekenend op opkomende artiesten die vervolgens afhaken, en als het zover is, wekken ze niet veel interesse meer. Het is alsof je je creditcard opgeeft voor een restauranttafel zonder te weten of je hem wel of niet kunt gebruiken.

Bezoekers van het laatste Glastonbury Festival
Scott A. Garfitt / Ap-LaPresseGrote festivals zoals Glastonbury worden steeds succesvoller, terwijl de rest wegkwijnt of ten onder gaat, en hetzelfde geldt voor de artiesten. Gevestigde namen kunnen spelen waar ze maar willen en voor welk bedrag ze maar willen, terwijl middelgrote festivals (die een essentiële bijdrage leveren aan de invulling van hun programma's) het steeds moeilijker krijgen. Agenten krijgen ultimatums van 48 uur om hun klanten te overtuigen een spotgoedkoop contract te accepteren.
Stadiontournees van supersterren of concerten in de geboortestad van een bekende artiest vormen nog steeds een belangrijke bron van inkomsten. Toch zijn festivals voor de middenklasse in de muziekwereld lastiger geworden door de extra kosten van visa om de Verenigde Staten binnen te komen. Daarnaast is het vrije verkeer tussen Groot-Brittannië en de EU verdwenen, met alle extra formaliteiten en kosten van dien.
De wereld wordt steeds meer voor de rijken en steeds minder voor de middenklasse. Dat geldt ook voor muziek.
lavanguardia