Nydia Quintero, de 'dame van solidariteit' en een voorbeeld van moed en liefde, is overleden.

Doña Nydia , zoals iedereen haar noemt, heeft haar hele leven aan anderen gedacht. Haar roeping tot dienstbaarheid begon al toen ze klein was. "Mijn ouders hebben het me bijgebracht. Het is een gevoel dat voortkomt uit thuis, niet uit het volgen van een voorbeeld", aldus de voormalige first lady van het land.

Zijn passie voor hulp begon echter toen de ontvoeringen in Colombia begonnen. Ik was diep geraakt door de ontvoering van de inmiddels overleden liberale politicus Oliverio Lara en die van industrieel Harold Eder. Het verontrustte me dat er mensen bestonden die in staat waren misdaden te plegen. Dat getuigt van een gebrek aan waarden. Ik zei dat, net zoals er mensen zijn die zich inzetten voor het kweken van bloemen, het kweken van vis en het voorkomen dat walvissen op stranden stranden, er ook mensen zouden moeten zijn die verantwoordelijk zijn voor het verspreiden van de waarden van samenleven onder jongeren.

Dus zocht ze in 1975 mensen die haar idee zouden steunen om een ​​stichting op te richten die zich zou inzetten voor onderwijs en waardenvorming. En ze vond een aanhang onder sommigen. "Ik wilde veel mensen inspireren om zich in te zetten voor onderwijs en vrede in het land . Wat ik me niet kon voorstellen, was dat hiervoor een kantoor met een secretaresse nodig was. Ik zei altijd dat elk Colombiaans huis een kantoor zou moeten zijn, en de bewoners ervan overheidsfunctionarissen. Maar dat was niet het geval ."

"Ik wilde de boodschap aan veel mensen doorgeven, zodat ze zich solidair voelen met onderwijs en vrede in het land.

Uiteindelijk werd de stichting opgericht en de statuten ondertekend. Vanaf dat moment begon het werk. "We kregen de eerste bijdragen binnen, vormden een commissie voor de statuten, één persoon hielp ons met de video en een ander met het logo, en we gingen aan de slag."

In het begin waren het kleine acties, die geleidelijk uitgroeiden. Toen Julio César Turbay Ayala, haar toenmalige echtgenoot, echter zijn campagne voor het presidentschap van de Republiek begon, besloot Doña Nydia een pauze in te lassen. "Ik stopte alles wat er gedaan werd, zodat het niet verward zou worden met bekeringsijver. Ik wist in ieder geval dat ik het werk zou hervatten, of Dr. Turbay nu president werd of niet."

En zo geschiedde. Op de laatste dag van augustus 1975 werden de statuten van de Stichting uitgebreid, zodat haar werk zich niet langer uitsluitend tot onderwijs zou beperken.

Als hem vandaag gevraagd wordt wat er gedaan is, antwoordt hij tevreden dat het geweldig is om terug te blikken, omdat je dingen met zoveel enthousiasme doet dat je er nooit meer op terugkomt . En nu, in die 25 jaar, realiseren we ons dat we zo'n 600 plekken in het land hebben bezocht, waaronder dorpen, inheemse gemeenschappen, gehuchten, buurten, steden, gemeenten en grote steden.

Terwijl ze tussen haar azalea's zat , zag ze een paar dagen geleden dat deze witte plant zo vol bloemen zat dat je de bladeren niet kon zien. Ze gaf commentaar, wees ernaar en bekeek haar werk.

"Als je roeping hebt om dienstbaar te zijn, zoek je naar manieren om de dromen van anderen waar te maken."

Paden zoals die welke zij jaar na jaar in Bogotá bewandelt, vergezeld door koninginnen, acteurs, muzikanten en burgers die het werk van de stichting willen steunen.

Zo ontstond 22 jaar geleden de Solidariteitswandeling voor Colombia. Het ontstond uit de wens om namens de stichting een evenement te organiseren dat de inwoners van Bogotá ontspanning zou bieden en tegelijkertijd geld zou inzamelen voor openbare werken.

Maar het belangrijkste werk van de stichting is absoluut onderwijs, benadrukte hij. Daarom bestaan ​​de Jóvenes Solidarios (Jonge Solidariteit). Het zijn jongens en meisjes die 17.800 beurzen hebben gekregen om naar de middelbare school te gaan.

Later, als aanvulling op dit programma , werden de Diana Turbay-beurzen voor hoger onderwijs in het leven geroepen, ter ere van de overleden dochter van Doña Nydia.

Naast de werkzaamheden die voor dit jaar gepland staan, wil de stichting met de opbrengsten van de wandeling haar projecten verder uitbreiden om zo meer kinderen te kunnen helpen.

"Een ander doel is om zoiets als een arbeidsbureau op te richten voor de ouders van werkloze jongeren. Tussen Bogotá en Córdoba studeren ongeveer 1200 mensen. Daarvan komen er 400 uit Bogotá. Zestig procent van deze studenten zijn kinderen van werkloze ouders", aldus de student.

Daarom is het voor ons heel belangrijk dat we dankzij de media en de sponsoring van particuliere bedrijven kunnen blijven bestaan, concludeerde deze vrouw die alleen tijd heeft voor haar tien kleinkinderen en de Stichting.

Ik heb mijn hele leven bridge en golf gespeeld, maar mijn vrienden nodigen me niet eens meer uit omdat ik er al lang niet meer heen ga, zei ze met een glimlach.