Rocío Márquez: "Als ik mezelf niet verras, verras ik nauwelijks iemand."

Rocío Márquez (Huelva, 1985) is een los couplet in de flamenco - hoewel het niet het enige is, er zijn er steeds meer. Hij heeft zowel een academische achtergrond (hij studeerde aan het conservatorium) als een universitaire achtergrond (in 2017 promoveerde hij op een proefschrift getiteld 'Stemtechniek in flamenco: fysiognomie en typologieën'). Alsof dat nog niet genoeg is, is ze blond en heeft ze blauwe ogen, wat niets te maken heeft met het typische imago van de zangeres. Maar haar spraak verraadt haar; een zacht Andalusisch accent, altijd vergezeld van een natuurlijke glimlach en een tomeloze passie voor muziek. De uiteenlopende lijst van artiesten met wie hij heeft samengewerkt - van Jorge Drexler tot Cristina Rosenvinge , van Fahmi Alqhai , Refree en Bronquio - bewijzen zijn artistieke onrust. Nu presenteert hij ' Hymn Vertical ', een album waarop hij samenwerkte met gitarist en componist Pedro Rojas Ogáyar . "De titel," legt hij uit, "is een knipoog naar 'Vertical Poetry', een dichtbundel van Roberto Juarroz. Het album is ontstaan ​​uit improvisaties die Pedro en ik deden; we eindigden met stukken die ongeveer dertig minuten duurden, en die hebben we ingekort met als uitgangspunt dat ze niet langer dan vier of vijf minuten zouden duren. We hebben de fragmenten behouden die ons het meest opwondden.

"Tijdens die improvisatie", vervolgt hij, "ontdekten we nieuwe plekken van onszelf en voelden we dat iets superieurs, dat ieder naar eigen wens kon benoemen, ons leidde en de weg vrijmaakte. We vonden het prachtig om de oorsprong van het creatieve proces te eren. En dat is 'Vertical Anthem'; verticaal voor het spirituele, voor het mystieke, voor die diepere verbinding met onszelf en met datgene wat ons allen verenigt."

En wat levert dit werk jou op, iets wat je nog niet eerder hebt gedaan?

Versheid. Heel vers. Door verbinding te maken met verschillende plekken heb ik veel vrijheid gekregen, maar ook veel zelfkennis. Het heeft me een beetje doen vergeten dat wij als kunstenaars een showcase-effect hebben, iets wat de zoektocht en de drang om te leren aanwakkert.

Bent u op zoek naar medeplichtigen in plaats van luisteraars?

Misschien vereist dit werk een iets actievere luisterervaring, maar ik vertrouw erop dat iedereen die dit werk ontvangt, het vanuit de laag die hij of zij kiest, kan verwerken, omdat het vele lagen heeft. Vergeet niet dat zodra het album uitkomt, het niet meer van jou is en dat je het moet loslaten... en accepteren.

Als een kunstenaar niet tevreden is, is het voor hem moeilijk om anderen tevreden te stellen. Ben je blij?

Ja. Het was een geweldige tijd. Het proces zelf is voor mij logisch zoals het is; Natuurlijk is er de wens om het te delen, maar het simpele proces, zonder de cirkel rond te maken en zonder het publiek te bereiken, is al iets dat mij voedt, bijdraagt ​​aan mij en mij op een plek plaatst die goed voor mij is.

En het kwam op het moment dat het nodig was, toen het de persoonlijke en artistieke behoefte vond...

Volledig. Niet alle zoekopdrachten worden succesvol en niet alle projecten worden gerealiseerd. Je kunt hem zoeken, maar of hij ook daadwerkelijk komt, is een tweede. Wij moeten de tijd respecteren.

Jij bent een kunstenaar die 'pikt' zoals weinigen... Is het nodig om met muzikanten met totaal verschillende stijlen te werken?

Het voedt mij heel erg, ja. Ik leer veel. En dat kleine vlammetje van hoop, van verlangen, van mezelf verrassen, houdt mij brandend. Want als ik mezelf niet verras, verras ik bijna niemand. Als ik niet opgewonden raak, zal ik ook geen opwinding opwekken. Als ik er niets in heb, hoe kan ik het dan geven? Ik ben er mij zeer van bewust dat dit niet de enige manier is; Er zijn evenveel manieren om met kunst om te gaan als er kunstenaars zijn. Maar het lijkt erop dat die van mij deze vorm aanneemt. Ik heb een rusteloze houding; Als iets mij roept, moet ik er diep in duiken. Ik kan net zo min iets doen als iets mij niet roept, hoe vaak iemand mij ook vraagt ​​om het te doen.

Hij kent geen angst op artistiek gebied.

Ik ben niet bang, echt niet. Maar als ik een geheugenoefening doe, herinner ik me wel dat ik heel bang was. Ik begon met een zeer orthodoxe benadering en het was niet gemakkelijk om mijn blik een beetje te verbreden; Op artistiek vlak waren dit de moeilijkste jaren voor mij. Het keerpunt was het album 'El Niño', dat ik in 2014 uitbracht. Ik was heel bang om de mensen die mij volgens mij hadden gesteund, teleur te stellen, en misschien was dat wel het meest duizelingwekkende moment. Maar ervaringen moeten worden doorstaan, en toen ik ze zelf had meegemaakt, besefte ik dat niets zo ernstig is...

Beschouwt u zichzelf nog steeds als flamenco of maakt het u niet uit hoe anderen u beschrijven?

Ik voel ook dat er een verandering in mij heeft plaatsgevonden. Ik voel dat mijn centrum daar ligt, in de flamenco, maar als ze mij een zanger noemen in plaats van een cantaora, doet het mij geen pijn meer; Het kan zijn dat ik al eerder pijn heb gehad. Op dit moment vind ik het geweldig, omdat ik niet het gevoel heb dat het ene beter is dan het andere. Zodra uw zelfbeeld verandert, doet het er minder toe wat mensen over u zeggen. Dat er mensen zijn die mij als A, B, C of D beschouwen, begrijp ik als de keerzijde van een beroep dat in de publiciteit komt. En dat is prima: als ik vrijheid voor mezelf wil, wil ik dat ook voor anderen.

De grenzen tussen stijlen vervagen steeds meer.

Natuurlijk leven we in een geglobaliseerde wereld, alle artiesten luisteren voortdurend naar verschillende genres en verschillende artiesten. Het zijn andere vormen van leren en natuurlijk laten die hun sporen na. En of we het nu leuk vinden of niet: we kunnen de realiteit waarin we leven niet negeren. Ik word me er steeds meer van bewust dat er manieren en gewoonten verloren zijn gegaan. En net zoals het leren zich ontwikkelt, veranderen ook de plekken waar we kunst ontwikkelen.

Maar DNA blijft hetzelfde, ongeacht hoe vaak het reist en verandert. En jij hebt flamencoroots.

En ook emotionele herinneringen, dat is heel mooi. En alles kan perfect naast elkaar bestaan. Mijn generatie leefde in een wereld zonder internet, en nu leven wij mét internet. Dat heeft ons compleet veranderd.

En nu is er kunstmatige intelligentie.

Voorstellen. Kunst zal hand in hand gaan met de evolutie van de maatschappij zelf. We hebben niet zoveel ruimte voor artistieke veranderingen... Nou ja, misschien toch wel. Misschien zijn er wel scheuren, en vertrouw ik op die scheuren. Dat motiveert mij persoonlijk.