Storm in het gesticht

De verstikkende hitte op het plein tijdens de parade om negen uur 's avonds voorspelde niet de storm die kort daarna zou volgen. Wie had gedacht dat de fans uiteindelijk in paraplu's zouden veranderen – dat is nog een raadsel, degenen die plotseling een paraplu uit hun zakken haalden?

De eerste waarschuwing kwam van een paar donderende bliksemschichten die de lucht verlichtten tijdens het gevecht met de eerste stier. "Nou, het stelt niets voor," dachten de meeste mensen. Fout. Binnen enkele minuten bedekten donkere wolken de lucht en begon de hevigste regen te vallen. Het regende hevig tijdens de tweede helft van het stierengevecht , hield toen op en stortte vervolgens weer hard naar beneden vanaf de vijfde helft tot het einde.

De verwarring was compleet. De zomerse mensen, met korte mouwen helemaal op en neer, sandalen aan, renden in paniek, sommigen naar de tribunes en de rijen, anderen naar de binnenpaden. Een Aziatische toeriste met een uitdrukkingsloze blik moest haar kleine, draagbare waaier inruilen voor een van de regenjassen die ze op de tribunes verkochten.

Het minste wat er in de ring gebeurde, was wat er gebeurde. Weinigen besteedden er aandacht aan. Maar natuurlijk, voor wat er te zien was... Een novillada met het Sagrario Moreno-merk, even serieus van voren als ongelijk van bouw, met weinig aanmoediging, zeer nobel, maar zwak en zonder enige klasse. Kortom, hetzelfde oude verhaal. Wéér zo'n moderne stier. Perfecte collaborateurs die grenzen aan heiligheid en die de trucs met absolute gehoorzaamheid uitvoeren, staand natuurlijk, want er was er geen één die niet op de grond belandde.

De enige stier met iets meer inhoud was de knappe vijfde, zeer goed gebouwd vooraan maar zo kort als een schoen, die zich in het laatste derde deel met enorme stabiliteit en veerkracht herhaalde. Een duidelijk triomfantelijke stier, die Bruno Aloi verspeelde tussen schokken en haken. Zijn optreden vond plaats terwijl de storm voortwoedde, en, zoals zo vaak in deze arena, ging het publiek uit zijn dak.

Hoe komt het dat de regen in Madrid, wanneer die op Las Ventas valt, zo'n massahysterie veroorzaakt? Terwijl de Mexicaan links en rechts passes gaf, haastten bijna alle spelers zich, mechanisch en haakten ze met beide handen, waardoor het gejuich zich over de tribunes verspreidde. Sommigen schreeuwden, anderen stonden kletsnat toe te kijken, iedereen applaudisseerde en juichte alsof er geen morgen was. Plotseling verscheen er iemand met een rij enorme kartonnen dozen om de bende tegen de regen te beschermen. Zien is geloven.

Alles leek op winst te zijn gericht, maar Aloi miste een truc voordat hij een dipje maakte – wat hij natuurlijk met zijn hand in de lucht vierde – en hoewel hij deed alsof hij zich omdraaide, eindigde het allemaal met een staande ovatie. Een ander had zijn eerste buiging gemaakt – eigenlijk kwam die pas na vier applausjes – na een close encounter met een stervende knikker.

De beste passages van het evenement kwamen van de Peruaan Pedro Luis, die in Madrid op het veld stond. Hij ontving zijn twee tegenstanders op zijn knieën, bijna in het midden van de ring (laten we deze nieuwe trend niet langer "portagayola" noemen) en toonde standvastigheid en een goed beoordelingsvermogen, vooral tegen de staande zesde. Hij leverde een handvol prijzenswaardige natuurlijke passes, één voor één, en met groot gemak.

Degene die niets zei was Fabio Jiménez. Laten we eens kijken wie de knappe man was die iets kon overbrengen aan een groep die zo emotieloos en moedig was.

Een jongeman die een paar rijen voor ons zat, zei die avond tegen zijn vrienden: "Deze regen is goed, het zorgt voor opwinding." Zo gaat dat op een feest...