Yayoi Kusama: De mollen van de vrede

Wij zijn wat we doen met wat ons overkomt. De gevierde Japanse kunstenares Yayoi Kusama groeide op in de kinderkamers van haar familie in Matsumoto, Japan . Hij nam daar altijd een notitieboekje mee om zaden en planten te tekenen. Totdat hij op een dag in 1939, toen hij 10 jaar oud was, opkeek en hallucineerde: "Alle viooltjes praatten tegen mij."

Waar vluchtte Yayoi Kusama voor weg met pratende bloemen?

Een traditioneel provinciaal gezin in een semi-feodaal land, bondgenoot van de nazi's in de Tweede Wereldoorlog. Een moeder die haar dwong om haar vader te bespioneren tijdens zijn seksuele ontmoetingen met geisha's en hem erover te vertellen, alleen om haar later te straffen . “Een stuk afval”, zoals hij het omschreef. Nog meer misbruik . Pijn.

Sindsdien heeft Yayoi Kusama haar hallucinaties echter omgezet in werkelijkheid en met haar hallucinaties haar werkelijkheid. Hij creëerde The Infinite Network , zoals hij zijn werk noemde, dat wereldwijd werd toegejuicht (en zeer gewaardeerd), en zoals hij zijn autobiografie noemde.

Waarom een ​​oneindig netwerk? Yayoi Kusama produceerde dwangmatig series en patronen, zowel binnen als buiten de kaders. Stippen op naakte lichamen, gigantische pompoenen , spiegelhallen , stoffen ‘fallusvelden’. Zelfs ontwerpen voor topmerken . Vrolijk ogende schuilplaatsen, meestal met een pop-uitstraling, voor de fantasie die het redt.

Er is nog een ander stuk van hem, minder populair en schreeuwerig, dat dit idee op een prachtige manier samenvat: een gesloten doos die in het donker staat, zodat er kleine lichtjes schijnen, als sterren.

Iets wat lijkt op een eigen sterrenstelsel, waar je rustig naar kunt kijken terwijl je door Japanse tempels wandelt, lettend op de koude stenen en de schaduwen van de bomen, tussen de papieren lantaarns.

Door Yayoi Kusama heeft minstens nog twee andere problemen die van invloed zijn. Ten eerste, zijn helse helderheid. Nadat ze naar de viooltjes had geluisterd, wist ze dat ze ‘niet zou kunnen beslissen of dit echt was gebeurd of dat het slechts een soort droom was geweest.’

Hij gebruikte zijn ziekte om iets te creëren, maar romantiseerde het nooit . Integendeel. Hij herkende haar en probeerde haar te overmeesteren. In 1958 (na de atoombommen) vluchtte hij uit Japan naar de Verenigde Staten. Hij raakte bevriend met de schilders Georgia O'Keeffe en Andy Warhol en keerde in 1973 terug naar zijn geboorteland. Hij voelde zich ziek en besloot in een psychiatrisch ziekenhuis te gaan wonen. In maart werd hij 96 jaar in die plaats, waar hij begon met het schrijven van gedichten.

Momenteel wordt in het Zwitserse Bazel een megatentoonstelling van Yayoi voorbereid. Velen zullen zich het exemplaar herinneren dat in 2013 in Malba werd tentoongesteld. De Canadees Philip Larratt-Smith, destijds adjunct-hoofdconservator van het museum, legde uit: "Elke moedervlek van Yayoi Kusama is een gezicht in de kosmos en drukt voor haar een verlangen naar vrede uit."

Dit roept nog een vraag op (misschien is de lijst met vragen wel net zo eindeloos als uw netwerk). Ze wees er ook op: "Als je te midden van deze maatschappij die overspoeld wordt door leugens en waanzin erin slaagt ook maar een stap dichter bij de indrukwekkende pracht van je eigen leven te komen, dan is het spoor dat je achterlaat dat van iemand die werkelijk als mens heeft geleefd."