Yuriria Iturriaga/ II: Niet alleen brood...

V

Na het onderzoeken van de oorsprong van de constructie (zelfconstructie) van het menselijk wezen, in de voorgaande tekst (La Jornada, 12/5/25), en een sprong van duizenden jaren te maken, is het opmerkelijk om op te merken dat de ondergang van de volkeren verband houdt met de vervanging en verandering van de basisgranen, echte koolhydraten: rijst, maïs, tarwe van de Triticum- familie en meelachtige knollen, door kunstmatige producten; die de mensheid ziek maken, maar vooral de meerderheid die geen andere keus heeft dan - om de honger te stillen - voedselvervangers te eten die tijdelijk verzadigen, maar schadelijk zijn voor het menselijk lichaam. Met andere woorden, er is geen beter voorbeeld van de transformatie van wereldsamenlevingen en van hun organisatie op het gebied van de verdeling van werk en materiële middelen om in basisbehoeften te voorzien, dan het onthullen van het belang van het mondiale kapitaal dat in onze planeet is geïnvesteerd: ten eerste het kapitaal dat is geïnvesteerd en circuleert in de voedingsindustrie (met name het kapitaal dat wordt gegeten, maar niet voedt); Ten tweede de wapenindustrie, van zelfverdediging tot raketten en intra- en extraplanetaire oorlogsprojecten; derde plaats: drugsproductie en -handel; Op de vierde plaats staat mensenhandel, van volwassenen van beide geslachten naar kinderen… en de lijst gaat maar door.

Het is duidelijk dat het niet eenvoudig is om het huidige paradigma aan de top van het kapitalisme te veranderen, maar dat geldt niet als we niet geleidelijk beginnen met het plannen en uitvoeren van een strategie om onze historische culturele waarden te herstellen, een strategie die geen monoculturen omvat die nodig zijn voor granen van de familie Triticum, en die niet alleen zorgt voor voldoende productie, maar ook voor overschotten voor export (zonder terug te vallen op productiesystemen die geschikt zijn voor tarwe, waarvan de technieken ontstaan ​​vanwege de kenmerken van deze granen, waarvan de soorten niet dezelfde hoogte bereiken of tegelijkertijd rijpen en daarom op verschillende percelen en in verschillende tijden moeten worden verbouwd). Als we de ontdekkingen en de eeuwenoude ervaring van de volkeren die maïs, rijst en meelachtige knollen domesticeerden, niet terugvinden, en die deze producten en hun respectievelijke levensonderhoud - de grondsoorten die bij elk van deze plantensoorten horen - forceerden, dan zullen degenen die nu verantwoordelijk zijn, degenen zijn die hun volkeren de laatste dodelijke slag zullen toebrengen. Zij konden namelijk niet begrijpen dat de technologische vooruitgang van het Westen, waar de volkeren die zich voedden met granen van de Triticum-familie zijn geboren en zich hebben ontwikkeld, kenmerken had die de volkeren die afhankelijk waren van deze voedingsmiddelen dwongen om het land van hun buren in te nemen en om dit te doen, ontwikkelden ze de steeds dodelijker en geavanceerder wapens waarmee ze ons bang maakten en onderwierpen.

Maar integendeel, als de leiders van de landen in Azië, Meso-Amerika en Zuid-Amerika, en van de evenaarsgordel, waarvan het knolgewassengebied verschilt van dat van de Andes en Meso-Amerika, zouden besluiten om de oude landbouwtradities te herstellen die grote beschavingen hebben voortgebracht (architectuur, astronomie, wiskunde, kunst, kookkunst, enz.), dan zouden ze een begin maken met het redden van de geschiedenis van de mensheid, haar verrijken en humaniseren, ten goede van iedereen, met inbegrip van de volkeren die van tarwe leven en die wel eens manieren zouden kunnen bedenken om de granen waarvan ze leven te verbouwen, te oogsten en te bewaren. Zonder ons, de rest van de wereld, te dwingen onze gronden in woestenijen te veranderen en ons te dwingen hun meststoffen en insecticiden te kopen, producten die onze gewassen niet nodig hebben, kunnen we volhouden door de vormen van polycultuur die 10.000 jaar lang in Azië, Afrika en Amerika rond de Kreeftskeerkring zijn ontstaan, in stand te houden. Zo kunnen er uitzonderlijke culturen ontstaan ​​zonder dat er sprake is van oorlogszuchtigheid. Hopelijk kunnen wij een voortrekkersrol spelen in deze verandering. Zo niet, dan is dit onze beste wens voor toekomstige generaties.

[email protected]