Is Pemex uit op besparingen?

Tijdens de pandemie stelden wetgevers die het regime van López Obrador dienden, in het Congres een initiatief voor om de Retirement Fund Administrators (AFORES) te ontmantelen en de middelen van de werknemers te nationaliseren.

Het was natuurlijk een struikelblok dat op brede afwijzing stuitte en op het feit dat er op dat moment geen gekwalificeerde meerderheid was om de wetten te wijzigen.

In april 2024 keurde de regerende meerderheid in het Congres de oprichting van het Pensioenfonds voor Welzijn goed, dat eenvoudigweg de 'niet-opgeëiste' middelen uit de Afores toewees.

En het is een echte uitdaging voor het populisme om de 7.528.340,30 miljoen peso's die door de Afores worden beheerd in handen te krijgen, aldus het rapport van de National Retirement System Commission.

En al helemaal wanneer er zoveel verspilling van publieke middelen heeft plaatsgevonden en de overdrachten naar hun sociale voorzieningen elk jaar exponentieel toenemen.

Het kan niet worden uitgesloten dat ze, nu ze over een kunstmatige supermeerderheid in het Congres beschikken, van plan zijn een deel van die middelen te gebruiken voor hun uitgavenplannen.

Van alle toezeggingen op het gebied van uitgaven van het regime is er één die prioriteit heeft vanwege de financiële dreiging die deze met zich meebrengt. Deze heeft betrekking op het oliebedrijf dat het zwaarst in de schulden zit ter wereld.

Petróleos Mexicanos heeft een vergunning aangevraagd om de momenteel verhandelde schuldbewijzen te mogen noteren op de Mexicaanse effectenbeurs.

Dat is $3,777 miljard, wat slechts een klein bedrag is vergeleken met de $120 miljard schuld die Pemex heeft op de financiële markten en bij leveranciers.

Dit is weer zo'n schijnvertoning die, afgezien van het tegemoetkomen aan de honger van degenen die hoge rendementen verwachten van een bedrijf dat zijn auditinformatie verbergt, liever geld verliest aan een raffinaderij dan aan de winning van olie, zijn status als productief bedrijf heeft verloren en opnieuw een aanhangsel van de overheid is geworden en, bovenal, als junkpapier is beoordeeld, de weg lijkt te banen voor die overvloedige pensioenfondsen.

Dezelfde opmerking waar buitenlandse markten terughoudend in zijn, is dezelfde die lokale investeerders maken, wellicht met het besef dat het hier duidelijk is dat de verplichtingen van Pemex een verantwoordelijkheid van de overheid zijn.

Maar aan de andere kant zijn de overheidsfinanciën veel duurder uit om zulke hoge premies te betalen met de steun van een economie die nog steeds de status 'investment grade' heeft.

Echter, zelfs de overdracht van een deel van die schuld zou bijna automatisch resulteren in het verlies van het privilege van beleggingskwaliteit.

Hier kunnen ze autoritair en creatief te werk gaan en het gebruik van pensioenspaarfondsen afdwingen in een hybride vorm van Pemex-schuld, maar dan met de kosten van de Mexicaanse staatsschuld.

Wat zou het regime ervan weerhouden om de nodige wetswijzigingen door te voeren om dit soort investeringen af te dwingen?

Het management van Pemex was decennialang rampzalig, maar de beslissingen van de afgelopen jaren hebben uiteindelijk geleid tot een financieel faillissement dat de overheidsfinanciën ernstig zou kunnen schaden.

Volgens een rapport van de National Retirement System Commission is het voor populisten een echte uitdaging om de 7.528.340,30 miljoen peso die de Afores beheren in handen te krijgen.