Dystopische allianties, strijdwoorden: hoe gaan we van vriendschap naar oorlog?, vraagt ​​Constanza Michelson.

"Er zijn al tekenen van dystopie," vertelde hij me. Het was een vrijdag – want elke vrijdag hebben we een afspraak. Altijd alleen. Het is een clausule: zo niet, dan verliest de liefde haar vriendschap.

Hij vertelde me: ‘Anduril en Meta bundelden hun krachten’, dat wil zeggen dat Meta de militaire sector betrad.

Het verhaal gaat als volgt. Palmer Luckey, een wonderkind in virtual reality, verkocht zijn bedrijf in 2014 aan Facebook . Twee jaar later werd hij ontslagen. Ze zeiden niet waarom, maar het gerucht ging dat hij Trump had gefinancierd. En Zuckerberg was nog steeds de goede man van de bende. Hij had een netwerk opgebouwd om vrienden te maken. Later bleek dat hij niet was ontslagen vanwege zijn politieke carrière, maar vanwege een rechtszaak wegens diefstal van intellectueel eigendom. Een kruimeldief. En vandaag ontmoeten ze elkaar weer, niet langer onder de indruk van vriendschap. De jongemannen – gekleed als jongemannen, alsof dat genoeg is om de meest wrede impulsen te sussen – creëren ook oorlog. Hoe zijn we van goedhartige vriendschap naar oorlog gegaan? Misschien niet. Misschien is het dezelfde boog: de exclusieve vriendschap tussen gelijken. Maar al aan het begin van Genesis worden we gewaarschuwd: er is niets natuurlijks aan broederschap. Als bloed niet genoeg is, waarom zouden een gedeeld land, een contract, een bed dan genoeg zijn?

Het is gebruikelijk onder hen – de tech-kids – om zichzelf psychopaten te noemen. Peter Thiel klaagde zelfs degene aan die hem zo noemde. Maar hij erkent in zijn essay The Straussian Moment dat de moderniteit de onbewuste (psychopathische) fantasieën die onmiddellijk mythische krachten wakker roepen, niet heeft overwonnen: opoffering, zondebok, zuiverheid, kosmische oorlogen tussen goed en kwaad. De boog van dit geweld ebbt en vloeit van cultuuroorlogen naar bloedige oorlogen , en wordt geprojecteerd als een spiegel: echte bloedbaden, symbolische conflicten tussen voormalige vrienden, noodzakelijke vijanden, nuttige slachtoffers. Thiel weet: noch rede noch wetenschap kunnen ons van deze krachten redden. Maar in tegenstelling tot René Girard – die ervan droomde te ontsnappen aan de offercyclus – gelooft Thiel dat ze gebruikt moeten worden. En hij gebruikt ze.

Zien we het? Of blijven we geloven dat het slechts een retorische oorlog is? Ik weet niet of er tegenwoordig nog iemand in vrede gelooft.

Na Troje – tien jaar van bloedvergieten – kwam er geen "vrede", maar vrede . Veelvuldig, gedeeltelijk, moeizaam.

Ik dacht dat dat was wat wij – getrouwde mensen – op vrijdag doen: vrede sluiten.

Michelson is onder andere de auteur van Nostalgia for Disaster, Making the Night en Capitalism of the Self .