Romina Paula in de bergen van Córdoba

Als de eerdere romans van actrice, toneelschrijfster en schrijfster Romina Paula beschouwd kunnen worden als een soort onvrijwillige trilogie, dan kan "Hija Biográfica" gelezen worden als een vouw en een mise-en-abyme. Hier keert ze terug naar het ik-verhaal, maar met een verschil: de spreker is Leonor, een tiener die geadopteerd is door Leticia, een actrice en reiziger die in een soort monoloog het leven vertelt van de persoon die ze als haar moeder construeert. Tegelijkertijd stelt ze haar biologische moeder en zichzelf ter discussie. Deze stem – afgewisseld met het landschap van de bergen van Córdoba – vormt een experiment in de taal van de auteur zelf en creëert een afstand die bijna typerend is voor Brechts theater en die kritische reflectie bij de lezer opwekt.

Het opmerkelijke is dat in deze verteltechniek de focus niet zozeer op de moeder ligt (het veronderstelde onderwerp van deze 'biografie'), maar op de blik – liefdevol, in conflict, soms ironisch – van de dochter die vertelt. Deze keuze levert een interessante verschuiving op. De vraag die opdoemt, is: hoe vertel je een verhaal over een moeder zonder haar tot personage te maken? Hoe voorkom je dat je haar ondoorzichtigheid, haar mysterie verraadt?

De auteur van ¿Vos me querés a mí? (Hou je van me?), Agosto (Augustus) en Acá (Hier) heeft nog steeds haar vertrouwde ingrediënten: een subtiele en delicate behandeling van de mondelinge overlevering, zintuiglijke beschrijvingen die bijna prozagedichten zijn, glimpen van popcultuur – liedjes uit No Te Va Gustar (Jij zult nooit Gustar), reconstructies van de film Mi primer beso (Mijn eerste kus ) – en een voortdurend onderzoek naar verbroken familiebanden. Tegelijkertijd loopt een existentiële vraag over het vrouwelijke door de 203 pagina's tot aan de wortels.

Ook buiten de afstand is emotie niet afwezig. De auteur experimenteert met een ietwat complexere, overvloeiende en minder gesnoeide taal dan in haar eerdere werk om een ​​nieuwe manier van vertellen te verwoorden die grenst aan haar eigen universum. Wat voegt deze nieuwe ik-persoon toe?

Er is een uitgesproken getuigenistoon, aangezien ze ook indirect het verhaal van een ander vertelt: Leticia, de moeder die ze nooit heeft gekend en die ze zo graag wil ontdekken; haar pasgeboren zusje Jacinta; en haar goede vriendin Camila Aluminé, die soms een uitnodiging is tot seksuele verkenning. De aanpak is enigszins Russisch: kleine verhalen geven leven aan een nog groter verhaal. Een soort constellatie die existentiële dilemma's ter discussie stelt. Leonor stelt in een passage: "Het is ongelooflijk hoeveel ik nog moet weten."

Deze roman kan ook worden gelezen vanuit het perspectief van de manier waarop de veranderingen die een vrouw doormaakt worden verteld - iets dat aanwezig was in haar eerdere werk, benaderd vanuit een ander punt in haar leven - maar niet vanuit het perspectief van een pamflet, maar eerder vanuit een perspectief van nieuwsgierigheid: haar eerste menstruatie die uitblijft, haar verlangen naar veel vriendjes.

Deze biografische roman is grotendeels een verhaal over de zoektocht naar de eigen identiteit. Een ander belangrijk kenmerk van de avonturenroman is de toon. De personages zitten niet stil. Integendeel, ze drogen zich in de zon op de hete stenen aan de oevers van de rivier of gaan op excursie naar Iruya. Verhalende uitstapjes die verwijzen naar zowel het alledaagse als het transcendente.

Het is onmogelijk om geen bruggen te slaan tussen de actrice-moeder, verteld door haar biografische dochter in deze roman, en de biografie van Romina Paula zelf. Maar afgezien van de obsessie van de meest nieuwsgierige lezer, is zo'n onderzoek een doodlopende weg. De vitaliteit van haar proza ​​schuilt in het feit dat elk beeld misschien wel enige gelijkenis vertoont met de werkelijkheid, maar, net als sneeuwvlokken, elk zijn eigen unieke schoonheidspatroon heeft.

Biografische dochter , Romina Paula. Entropie, 203 pagina's.