De feestvierders (1)

Politieke partijen zijn impopulair; ze wekken argwaan, hoewel ze bij sommigen nog steeds enige aantrekkingskracht hebben. Voor degenen die tijdens hun studie een natuurlijke neiging tot een vorm van collectieve actie voelen, is dit de fase van een veelbelovende biografische start, hoewel ze daarmee het risico lopen op een vroegtijdige professionalisering in de politiek, een voortijdige specialisatie die de jeugdafdelingen van diezelfde partijen alleen al door hun bestaan ​​aanmoedigen.

Professionals met een vleugje burgerzin verkennen ook de politieke arena, zij die geloven dat ze iets kunnen bijdragen aan de aanpak van maatschappelijke kwesties die ze door hun werk door en door begrijpen, en die beseffen dat politieke partijen het ideale sociale forum voor sociale hervorming zijn, meer dan de sociale sector of bedrijfsverenigingen. Maar de huidige partijstructuur, die sinds de eerste algemene verkiezingen vrijwel uitsluitend territoriaal is, schuwt de professionele organisatie van haar leden en verzuimt extern talent aan te trekken.

Verloren strijdlust wordt herwonnen in periodes van hevige rivaliteit, zoals nu het geval is.

Zich bewust van hun impopulariteit, nam een ​​meerderheid van hen zijn toevlucht tot de zuiverende Jordaan van de voorverkiezingen. De Socialistische Partij liep hierop vooruit en verzette zich twintig jaar lang tegen het houden ervan; het was de meest voor de hand liggende manier om de democratisering te verwezenlijken die de Grondwet van hen allen eist. Tegenwoordig is de schade van dit directe beroep op de basis overduidelijk, aangezien de winnaar in zichzelf een macht concentreert die veel groter is dan die van zijn collega's samen en, mocht hij premier worden, een onaantastbare leider wordt.

Soms wordt een deel van de verloren leden van partijen teruggewonnen tijdens periodes van hevige rivaliteit tussen hen, zoals nu het geval is; dan stromen de aanmeldingen weer binnen van mensen die niets liever willen dan helpen op partijkantoren en stembureaus op de verkiezingsdag. Dit moet grotendeels het geval zijn met de duizend maandelijkse leden van de partij van Alberto Núñez Feijóo.

De waarheid is dat democratie welkom is, maar geen partijdemocratie. Te veel mensen wantrouwen onze partijen nu voor welke sociale functie dan ook, al is het alleen maar omdat ze worden beschouwd als centra van mishandeling en openbare arbeidsbureaus.

Maar als je de "Staten-Generaal" die congressen zijn van dichtbij meemaakt, zie je dat ze een grote hoeveelheid verborgen intern talent herbergen; net als ijsbergen voelt het overgrote deel van de maatschappelijke massa van politieke partijen zich doorgaans aangetrokken tot publieke communicatie, behalve bij deze gelegenheden tijdens conventies en congressen, waar hun externe inertie zich verschuift naar de interne sfeer van hun middenechelons, bijeengeroepen volgens de principes van meervoudige en beredeneerde discussie. De nieuwe partijwetten vereisen terecht dat hun programmatische vergaderingen om de twee jaar, of zelfs vaker, plaatsvinden.