Drie daden van volledige democratie

Het is de moeite waard om te onthouden dat Donald Trump in 2017 president van de VS was toen de gebeurtenissen van 1 oktober zich in Catalonië afspeelden. Voor de jongen uit Queens waren er noch rebellen noch helden in Catalonië; het was allemaal iets prozaïscher, ook al was het een dwaalspoor, een intern probleem van coëxistentie dat Spanje eerst via de rechterlijke macht, vervolgens via de uitvoerende macht en ten slotte via de wetgevende macht onder ogen zag. In deze drie wetten, met hun timing en procedures, zegevierde rechtvaardigheid met de rechterlijke uitspraak (straf), de uitvoerende macht met de gratieverlening (vergeving), en ten slotte de wetgevende macht met de amnestie (vergeten). Drie wetten van volledige democratie.

In de ogen van een gemiddelde burger van Denemarken of België, om twee voorbeelden van Europese NAVO-landen te noemen, richt de uitspraak van het Grondwettelijk Hof (CC) over de amnestiewet zich ook op een strikt lokale kwestie in Spanje, zonder enige verrassing. Dit toont aan dat, althans in de EU, politiek bestuur de meest democratische van alle regeringen blijft. Sterker nog, er zijn drie constitutionele machten, en onze Grondwet plaatst geen enkele macht boven een andere. Elk vervult zijn rol, en dat is de norm in Europa en ook in de VS, hoewel het misschien anders lijkt.

Jongeren eisen een heldere toekomst en richten zich op het politieke vacuüm en niet op de verhalenindustrie.

Bovendien is er in Spanje dankzij de amnestiewet geen sprake geweest van een probleem van coëxistentie. Het is een zeer stabiel land, er is geen burgeroorlog, de instellingen functioneren en Spanje betaalt zijn rekeningen, hoewel de regering in Madrid elke ochtend om duizend redenen ten prooi valt aan de media . De amnestiewet maakt het mogelijk dat "iedereen" terugkeert naar de politiek, niets meer en niets minder, de wens van de meerderheid van de Spanjaarden al meer dan tien jaar.

De gemiddelde burger blijft echter beseffen dat Spanje nog steeds een nieuwe manier nodig heeft om de verschillende nationale realiteiten te integreren, die de ruimte vullen als een leegte, en dat dit niet op de autoritaire manier kan worden opgelost met grotere spanningen in Catalonië. Het Spanje van de grondwettelijke amnestie staat nog steeds voor dezelfde uitdaging als vóór de wet zelf: het oplossen van de plurinationale coëxistentie. Ons land is een volwaardige democratie met afwisseling en alternatieven. En de PP zal, vroeg of laat, afhankelijk van op wie ze stemmen, moeten reageren op de plurinationaliteit.

Gezien de hitte, de angst en het zwavelzuur was de amnestie dezer dagen een verademing. We gaan nu de belangrijkste julimaand in de geschiedenis van de president in. In afwachting van de verkiezingen in september, die de impact van de corrosie op de PSOE echt zullen meten, kunnen we al een eerste conclusie trekken. Rechts, in zijn drie vormen (PP, Vox en SALF), overtreft zijn beste resultaat in absolute stemmen, dat in 2011 werd behaald met de PP en UPyD, niet. De linkerzijde van de PSOE behaalde afzonderlijk evenveel stemmen als op 23 juni. De nationalisten en onafhankelijkheidsgezinden zitten op hun plek, omdat ze mensen met een verschillende nationale identiteit zijn, met de Catalaanse Alliantie als een nieuw staatsbreed initiatief, terwijl de PSOE naar verluidt aan de rand lijdt onder de terugkeer van sommige plurinationale partijen naar hun oorspronkelijke acroniem en, bovenal, een aanzienlijke onthouding onder oudere kiezers.

Het meest alarmerende aan de huidige situatie is dat Vox regelmatig staatssteun ontvangt, zowel via de "en jullie meer"-boodschap, als direct via Trumps social engineering en indirect via de verklaring van Felipe González dat hij niet op de PSOE zal stemmen, en via zoveel andere manifesten, getuigenissen en verklaringen die ontevredenheid oproepen. Het vergroten van de proteststemmen, of ze nu actief, passief of transitief zijn.

De jongere generatie observeert. Zij zien de politieke agenda als een zaak voor politici, terwijl ze zich afvragen of we ons in een oorlogsgebied bevinden en wat er van ons terechtkomt als we de oorlog ingaan: wat zal mijn levensplan zijn en wie zal mijn plek in de wereld het beste veiligstellen? Wat eisen ze? Duidelijk leiderschap dat de politieke leegte aanspreekt, niet de narratieve industrie.

Terwijl we wachten op dat leiderschap, hoe lang dat nog zal duren, weten we niet, laten we glimlachen en herinneren wat de populaire Soraya Sáenz de Santamaría in 2010 zei: "Het Constitutionele Hof heeft gesproken, en nu is het aan iedereen om zich aan de uitspraak te houden en deze te respecteren." Dat is alles. Toen en nu. Succes in de politiek zal de som blijven van goede beslissingen in moeilijke tijden, zoals de gratieverlening, de amnestie en deze uitspraak. Drie daden van volledige democratie.

Volgende week De kiezers

De constitutionele amnestie stelt Junts in staat aan de macht te blijven en, op de middellange termijn, het zeer diverse Spaanse rechts aan te moedigen zich met meer autonomie uit te spreken, zoals het al begint te doen op economisch gebied. Hoewel het oplossen van de plurinationaliteit een intern probleem voor Spanje zal blijven, wordt de samenstelling van toekomstige kiesdistricten steeds belangrijker in de onderliggende strijd tussen Trump en de Volksrepubliek China. Vergeet niet dat kiesdistricten op regionale, en niet op lokale schaal worden gevormd, hoewel dat misschien niet altijd zo lijkt.

De Hawkeye Het vullen van het politieke vacuüm

Als je leest over het nieuwe vastgoedproduct dat volgens de media een hit is: kamers kopen, waan je dan in die golf uit de film Interstellar en denk aan artikel 47 van de Grondwet. Daarin schuilt de kloof, net als bij immigratie of armoede, zelfs als je een baan hebt. Die ligt in de vergeten Spanjaarden die worstelen om rond te komen. Het profiel: hij is 30 jaar oud en bezit een kamer van elf vierkante meter die hem 52.000 euro heeft gekost. Is dit het Spanje dat we willen? En er is een wachtlijst in het hele land. Dáár draait het om bij het opvullen van het politieke vacuüm.