Ignacio Torres: "Het voegen van de middelste laan is klaar."

- Javier Milei kwam als buitenstaander aan de macht. Jij ook?

In Chubut speelde het fenomeen zich volledig buiten de politiek af. Hier, zoals in veel provincies, is er een traditie van de oudste partijen. Het is erg moeilijk om de politiek in te gaan als je geen familieleden hebt die er al eerder waren, of zonder sponsoring. Ik had er geen. Sterker nog, ik heb Mauricio Macri pas na 2019 ontmoet. Ik kom uit een familie uit de particuliere sector, dus ik heb niets met politiek te maken. Hoewel ik afgevaardigde en senator was geweest, was ik niet centraal binnen de PRO (Pro-partij). Zozeer zelfs dat toen ik me kandidaat wilde stellen tegen de radicalen, mijn eigen partij me vroeg me terug te trekken. We hebben laten zien dat we die interne strijd tegen een honderd jaar oude partij konden winnen.

-Wat is je relatie met Mauricio Macri?

Mijn relatie met Mauricio is oprechter en openhartiger dan ooit. Ik spreek vanuit een andere positie. Er zijn geen beperkingen bij het nemen van beslissingen, hoewel ik die nooit heb gehad. Er zijn woorden van advies, te goeder trouw, en ook overleg. We spreken elkaar minstens één keer per week. Het is een goede relatie, omdat we elkaar kunnen zeggen wanneer we het ergens niet mee eens zijn en die verschillen respecteren, zoals we altijd hebben gedaan. Er is geen ruimte, aan beide kanten, om elkaar zomaar bloemen toe te werpen.

-Is PRO tegenwoordig een partij onder leiding van Macri? Of is er binnen de structuur ruimte voor andere nuances?

Ik geloof dat er een frontgerichte ruimte aankomt, waar de PRO deel van zal uitmaken. We hebben dat in Chubut bereikt; we zijn een partijoverschrijdend front, dat radicalisme, de PRO en zelfs een deel van het peronisme omvat. Dat zal nationaal weerspiegeld worden. Ik denk bijvoorbeeld dat iemand met een profiel als (Juan) Schiaretti deel zal uitmaken van een federaal en republikeins front. Dat is wat mij motiveert en enthousiast maakt als alternatief op nationaal niveau. Argentinië heeft zo'n front nodig om zijn instellingen te versterken.

- Is het idee van sterke instellingen niet in strijd met de regering van Milei?

De regering beperkt zich tot een missie, wat op zich niet slecht is. Het is een pre-ideologische discussie, niet liberaal-libertarisch op economisch gebied, maar eerder een basale, gezonde verstandsdiscussie, waarin hetzelfde wordt voorgesteld als Chili, een socialistische regering: begrotingsevenwicht, een zwevende wisselkoers en de overgang naar normaliteit. In die discussie hebben we meer gemeen met de regering dan verschillen. Waar ontstaan ​​die verschillen? Vanaf nu, wanneer we het hebben over hoe we waarde kunnen toevoegen aan onze hulpbronnen, hoe we een concurrerend land kunnen zijn zonder dat dit leidt tot banenverlies in het hele land.

-Zijn er, als je een front wilt vormen, grenzen aan met wie je kunt onderhandelen?

-Ja, er zijn grenzen, want in Argentinië is alles wat niet duidelijk of beknopt is, nep en zal niemand overtuigen. Daarom heb ik het, als ik het over een front heb, niet over samenklonteren, maar over het opbouwen van een republikeinse en federale ruimte door leiderschap te tonen. Samenklonteren omwille van het samenklonteren is nutteloos.

-Was dat niet de mislukte ervaring van Together for Change?

- Samen voor Verandering was duidelijk, maar het had ook last van verdringing. Er is één ding waar we zelfkritisch over moeten zijn: we hebben binnen het Ministerie van Economie ambtenaren gehad met compleet tegengestelde standpunten binnen onze regering. Dat is gebeurd, en het was duidelijk een fout, een fout die niet gemaakt had mogen worden. De "middenweg"-coalitie is voorbij in Argentinië. Het is niet wat het land nodig heeft. We hebben een leiderschapsvernieuwing nodig, hand in hand met een nationaal project. Deze centristische coalities proberen leiders samen te brengen om te zien hoeveel vertegenwoordigers ze kunnen krijgen. Daarom geloof ik niet in de PRO-coalitie met La Libertad Avanza.

-Vanwege fundamentele verschillen. Als er geen gemeenschappelijke parlementaire agenda is, slaat het nergens op. We zijn het over veel zaken eens en steunen elkaar, maar over andere zaken niet. Als we het bijvoorbeeld niet eens zijn over de noodzaak van een serieus infrastructuurplan, over het concept van wat de verplichtingen van een nationale staat zouden moeten in acht nemen, of over de methoden..., waarom gaan jullie dan samenwonen? Het slaat nergens op. Het is zelfgenoegzaam om dat te doen, het is middelmatig. Dat is mijn standpunt, maar ik weet dat het niet het standpunt van de hele partij is. Ik geloof dat er eerst een interne zuivering binnen de PRO moet plaatsvinden, en wie wil vertrekken, heeft het recht om dat zonder inquisitie te doen. Maar we moeten geen front veinzen waar we geen belang bij hebben.

-Als La Libertad Avanza er niet in slaagt de zaak op te lossen, kan de PRO dan geen minderheidspartij worden?

-Wat heeft het voor zin om de overwinnaars te beschermen als je jezelf verraadt? Het enige wat overblijft in de carrière van een politicus is consistentie. In de politiek is het onvergeeflijk om jezelf en de kiezers te verraden.

Is de relatie tussen de gouverneurs en de regering verbroken nadat het wetsvoorstel voor meer financiering werd ingediend?

-Als we een paar maanden teruggaan, kondigde de regering een ingrijpende belastinghervorming aan, waaraan de provincies gebonden zijn. Hieruit komen tal van clichés naar voren, die systematisch worden herhaald en ontkracht moeten worden, zoals dat de fiscale last zwaarder is door provinciale belastingen dan door nationale belastingen. Dat is een leugen. Wij, in Chubut, dragen meer dan het dubbele bij aan dat fantasma van de natie, die uitgeeft maar geen inkomsten genereert, en we ontvangen minder dan 40% van wat we genereren. Het is een verstorende matrix die het producerende Argentinië verstikt. In reactie op deze aankondiging van de nationale regering stellen wij bij het CFI voor om deze discussie te voeren, maar dan wel op een verantwoorde manier. Niemand heeft het over het aanpakken van een probleem waarvan men vreest dat het de staatskas zal aantasten. Wat wij voorstellen is hetzelfde als wat de regering nog niet zo lang geleden zei: "We moeten een einde maken aan de trustfondsregelingen." Dat stellen wij voor. Daarom is er geen conceptueel conflict. Het is voor de overheid heel moeilijk om te zeggen: "De provincies willen de begrotingsbalans ondermijnen." Het gaat niet om geld van de staat, maar om wegen of om de provincies.

- Denkt u niet dat dit een mogelijke aanpak zou kunnen zijn als de dialoog met de regering gespannener wordt?

Ik geloof dat de regering een gebaar heeft gemaakt, namelijk het heractiveren van het beroemde Meipact, waarbij er een gezamenlijke tafel is om vooruitgang te boeken op het gebied van belasting-, pensioen- en arbeidswetgeving. Ik geloof dat de regering een hervormingsgezinde roeping heeft, maar niet alle hervormingen hoeven in het voordeel van het land te zijn.

Wat vindt u van Milei's voortdurende confronterende benadering van politici, journalisten en kunstenaars?

- Het bagatelliseren van de indruk die het gedrag van de president maakt op degenen die niet zoals hij denken, is volgens mij eerder dwaas dan gevaarlijk. Het moedigt vaak spot, racistische, homofobe, scatologische en vulgaire opmerkingen aan. Daar houd ik niet van. Standvastigheid wordt getoond door daden, en de luidste stem is niet per se juist. Ik heb veel respect voor Milei, die een heldere blik heeft; als hij vecht, doet hij dat frontaal, en dat maakt elke rivaal waardig. Degenen die hem vieren en de andere kant versterken, realiseren zich niet de schade die ze aanrichten. Dat hoort niet bij de culturele strijd; het is achterlijk, het is respectloos. Milei's discussies met Lali Espósito of met (Ricardo) Darín over de prijs van empanadas zijn zinloos. Er zijn andere, belangrijkere discussies.

-Zal het politieke landschap veranderen nu Cristina Kirchner in de gevangenis zit?

- Het feit dat de discussies geanonimiseerd zijn, is voor mij gunstig. We kunnen over de toekomst praten zonder terug te vallen op dezelfde oude namen. Het bespreken van Cristina's juridische situatie leidt de focus af van discussies over de toekomst. Er was geen volksopstand zoals sommigen beweerden. Daarmee trapt de nationale regering in de valkuil van het openrijten van wonden uit het verleden, met de fetisj van de jaren zeventig. Wij, kinderen van de democratie, geloven dat er andere discussies te voeren zijn. Wij in Chubut voeren bijvoorbeeld een zeer felle strijd tegen juridisch corporatisme, en daarom stellen we voor om de immuniteit af te schaffen.

Hoeveel tijd besteedt u aan de lokale campagne?

- Voorlopig niets. Ik denk dat er vanaf nu een sterker electoraal klimaat zal zijn. We werken aan het Despierta Chubut-front, wat ons het gouverneurschap heeft opgeleverd.

Vormen deze verkiezingen een belangrijke definitie? Zouden ze de bestuurbaarheid op provinciaal niveau kunnen compliceren?

-Alle verkiezingen zijn belangrijk en moeten frontaal worden uitgevochten. Sommigen zouden kunnen zeggen dat het ongemakkelijke verkiezingen zijn, die te nationalistisch zouden kunnen worden... Vandaag strijden we om twee nationale zetels in Chubut; we strijden niet om senatoren, dus vanuit parlementair perspectief heeft het niet het gewicht van de vorige verkiezingen. Maar het helpt ons deze constructie, die we willen behouden, in stand te houden, die verder gaat dan Nacho Torres, en die te maken heeft met het voortzetten van een provinciaal merk op basis van deze fundamenten die veel moeite hebben gekost om op te bouwen na 20 jaar verwaarlozing in het bestuur van de provincie.

Hoeveel tijd kunt u besteden aan de nationale situatie?

-De grenzen tussen nationale en provinciale politiek zijn moeilijk te trekken. Het een beïnvloedt het ander. De provincies moeten bij de discussie betrokken worden, want ze zijn bindend. Chubut is de vierde grootste exportprovincie van het land. Hoe kunnen we dan niet betrokken zijn bij de nationale discussies?

-Heeft u een carrièreplan voor de middellange of lange termijn?

Ik geniet enorm van het managen en het zien van tastbare resultaten in mijn provincie, en ik wil die transformatie de komende jaren voortzetten. Ik stel me voor dat ik morgen het gouverneurschap verlaat en met opgeheven hoofd, hand in hand met mijn zoon, trots kan zijn op het management dat we in Chubut hebben gevoerd. Ik ben al zeven jaar bezig met psychoanalyse; ik heb geen egoproblemen of andere ambities dan het streven naar een blijvende verandering in Chubut. Dat zal niet in twee of vier jaar te realiseren zijn. Twee regeringen zijn nodig om het volledig te consolideren.

Toen hij in juli 2023 de gouverneursverkiezingen in Chubut won, was Ignacio Torres pas 35 jaar oud. Op deze leeftijd gaan veel jongeren aan de slag in middenfuncties in hun beroep.

Vandaag, twee jaar later, is hij op 37-jarige leeftijd nog steeds verreweg de jongste provinciale leider van het land, een feit dat, zo zegt hij, noch voor noch tegen hem werkt als het op leidinggeven aankomt. "De politiek heeft van nature een afkeer van jongeren, vooral van de meer traditionele partijen", legt de man uit, die zich een zekere vijandigheid herinnert in de behandeling die hij vanwege zijn jeugdigheid kreeg toen hij van 2021 tot 2023 nationaal senator was.

"Het overkwam me vaak in de Senaat, in tegenstelling tot het Huis van Afgevaardigden. Ik liep door de voordeur naar binnen en dan zeiden ze: 'Hé, jongen, het is aan de andere kant.' Ik moest altijd die vooroordelen over onervarenheid of jeugdigheid doorbreken; ik moest mezelf bewijzen beter te zijn dan iemand die ouder was," zegt hij.

Op provinciaal niveau herinnert Torres zich dat ze me tijdens de campagne tegen hem bij de laatste verkiezingen "aanvielen omdat ik geen kinderen had, alsof dat een deugd of een gebrek was in het regeren." Van een afstandje beweert hij dat "resultaten je politieke macht geven. Je kunt alles hebben wat je hebt, maar zonder resultaten red je het zonder veel ophef."

Naast de tien jaar ervaring in diverse strategische politieke functies, kan Torres nog een extra element aan zijn cv toevoegen: volgende maand wordt hij voor het eerst vader, samen met zijn partner Ornella, die hij twaalf jaar geleden ontmoette.

Hij spreekt voorzichtig over zijn aanstaande vaderschap. "Het duurt nog een maand tot Victorio geboren wordt. Vorig jaar verloren we een baby, en in de dagelijkse sleur en door mijn ervaring in Chubut was dat moeilijk."

En hij beschrijft, van een afstandje, wat het betekende om die situatie te boven te komen: "We hebben dat moeilijke moment doorgemaakt, en we hebben het rustig en in alle privacy beleefd. Het is essentieel om dat vol te houden, ondanks de problemen en de dagelijkse hectiek. Anders word je gek. Ik zou een slechte gouverneur zijn als ik niet de nodige tijd aan mijn dierbaren kon besteden," mijmert hij.

Ignacio Agustín Torres werd geboren op 4 mei 1988 in Trelew. Hij studeerde in 2013 af in bedrijfskunde aan de UADE en is al sinds zijn studententijd lid van de PRO-partij. In 2015 nam hij de Pensar en Chubut Foundation over, een lokale denktank voor de partij waarvan hij tot 2020 voorzitter was. Eerder, in 2017, tijdens het bewind van Mauricio Macri, trad hij toe tot de raad van bestuur van PAMI namens Chubut en maakte hij deel uit van de Patagonische Ontwikkelingsrondetafel, opgericht door de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken Rogelio Frigerio. In 2019 werd hij nationaal afgevaardigde en behaalde hij 32,3% van de stemmen op een lijst die als tweede eindigde. Zijn politieke doorbraak kwam in 2021, toen hij bij de parlementsverkiezingen een lijst aanvoerde die 38% van de stemmen behaalde, tien punten meer dan de peronistische kandidaat, en nationaal senator werd. Gesterkt door die prestaties stelde hij zich in 2023 kandidaat voor het gouverneurschap, en op 30 juli van dat jaar werd hij verkozen tot gouverneur van de provincie – de jongste in de geschiedenis, op 35-jarige leeftijd – na een zeer nipte verkiezing met 1,5 procentpunt verschil ten opzichte van zijn rivaal, justitiabelist Juan Pablo Luque. Hij is nu 18 maanden gouverneur van Chubut.

Eén uitdaging: twee. Herinnerd worden als een geweldige gouverneur en een goede vader.

Een droom: Ik heb twee dromen vervuld: gouverneur worden van mijn provincie en een gezin stichten.

Een project: bijdragen aan de opbouw van een republikeins en federaal alternatief in Argentinië.

Een boek: De dag dat Nietzsche huilde.

Een film: Alsof het de eerste keer is.

Een Chubut pinot noir.

Een held: José de San Martín.

Een leider: Engel "Chacho" Peñaloza.

Een genot: Samen met mijn partner ontbijten, vroeg in de ochtend.

Een jeugdherinnering: de eerste familiereis naar Brazilië.

Een vereniging die ik bewonder: de Chubut-vereniging.