Karrenbestuurders: de controverse in New Mexico waarbij dierenrechtenactivisten tegenover arbeiders staan

Het besluit van het departement van Milieu van Nuevo León om het gebruik van paarden en andere dieren bij het ophalen van afval te verbieden, heeft geleid tot een heftige controverse in Guadalupe. Dierenrechtenorganisaties keren zich tegen karrenchauffeurs die zich bedreigd voelen in hun manier van leven.

In de gemeente Guadalupe is een conflict met diepe sociale, economische en ethische wortels ontstaan. Het ministerie van Milieu van Nuevo León heeft het gebruik van paarden, ezels en andere trekdieren door "carretoneros" (karrenmenners) voor het ophalen van afval definitief stopgezet. Deze maatregel is bedoeld om dierenmishandeling uit te bannen, maar brengt tegelijkertijd het levensonderhoud van honderden gezinnen in gevaar.

Het verbod is niet nieuw, maar de recente invoering ervan heeft wel tot debat geleid en ertoe geleid dat vrachtwagenchauffeurs zich hebben uitgesproken. Dit heeft geleid tot polarisatie in de publieke opinie in Nuevo León.

Het standpunt van de autoriteiten en dierenrechtenorganisaties is duidelijk: deze praktijk is in veel gevallen een daad van wreedheid. Het Ministerie van Milieu heeft gevallen van mishandeling gedocumenteerd en is in actie gekomen door paarden uit erbarmelijke omstandigheden te redden.

De argumenten tegen de karrenvrachtwagenchauffeurs concentreren zich op:

• Omstandigheden van de dieren: Lange uren in de zon, overmatige belasting, gebrek aan voldoende voedsel, water en veterinaire zorg.
• Verkeersveiligheid: De aanwezigheid van karren op wegen waar veel snelheid is, vormt een risico voor zowel dieren als bestuurders.
• Volksgezondheid: Informeel afvalbeheer creëert bronnen van infectie en besmetting in de openbare ruimte.

"Het gebruik van paarden, ezels of andere dieren om afval naar stortplaatsen te vervoeren is ten strengste verboden. Wij streven ernaar om met concrete acties bij te dragen aan het uitbannen van dierenmishandeling en ervoor te zorgen dat er geen enkel paard op straat meer te bekennen is." – Standpunt van de autoriteit.

Aan de andere kant van de medaille staan de karrenmenners, van wie velen hun hele leven aan dit vak hebben gewijd, een erfenis van vorige generaties. Voor hen is het paard niet zomaar een werktuig; het is hun kapitaal en hun enige middel om voedsel naar huis te brengen.

Hun eisen zijn direct en wanhopig:

• Gebrek aan alternatieven: Ze beweren dat ze geen eerlijke overgang of haalbaar alternatief voor werk hebben gekregen.
• Verloren investering: Ze beweren dat ze geld hebben geïnvesteerd in de aankoop en het onderhoud van hun dieren en voertuigen.
• Eis om compensatie: Ze hebben een vast standpunt: als de overheid hun dieren wil afpakken, moet ze hen financieel compenseren.

"Het heeft ons veel gekost om aan onze dieren te komen. Als ze ze willen, moeten ze ervoor betalen. Het is ons werk, zo verdienen we ons brood." – Armando Cazares, oudere karrenmenner

Dit sociale conflict heeft ook een onderliggend politiek conflict tussen de deelstaatregering (Movimiento Ciudadano) en de door de oppositie bestuurde gemeenten (PRI-PAN), zoals het geval is in Guadalupe. De karrenchauffeurs zijn midden in dit conflict terechtgekomen, zoals blijkt uit de protesten tegen de sluiting van afvalverwerkingsbedrijven, waar zij beweerden het meest getroffen te worden door beslissingen waar zij geen inspraak in hebben.

De overheid heeft geprobeerd programma's te implementeren om karretjes te vervangen door motorfietsen, maar de acceptatie is beperkt. De sleutel, volgens de autoriteiten zelf, is dat karretjesbestuurders "de wil hebben om te migreren", een wil die moeilijk te realiseren is wanneer ze het gevoel hebben dat hun manier van leven hen wordt afgenomen zonder een duidelijke oplossing.

Het dilemma van de karrenmenners in Guadalupe is een microkosmos van een grotere uitdaging: hoe kunnen we toewerken naar een rechtvaardigere samenleving voor dieren zonder de meest kwetsbaren achter te laten?