Netanyahu's dubbele oorlog: overwinning in het buitenland, crisis binnenin

Voor premier Benjamin Netanyahu is de oorlog tegen Iran voorbij, maar zijn persoonlijke strijd is nog lang niet gestreden. Hoewel hij een epische overwinning claimt, is de Israëlische politiek een mijnenveld waar zijn juridische toekomst en de invloed van Donald Trump elkaar kruisen.

In Israël heeft de echo van Iraanse raketten plaatsgemaakt voor het gebrul van een binnenlandse politieke storm met onvoorspelbare gevolgen. Premier Benjamin Netanyahu bevindt zich midden in een orkaan en probeert te profiteren van een militaire overwinning in het buitenland om een ​​diepe legitimiteitscrisis in eigen land te overleven. Hij voert twee oorlogen tegelijk: één tegen Israëls vijanden en de andere voor zijn eigen politieke en juridische overleving.

Met het staakt-het-vuren nog vers in het geheugen, haastte Netanyahu zich om de uitkomst van de "Twaalfdaagse Oorlog" in grootse bewoordingen te formuleren. In een toespraak tot de natie verklaarde hij dat Israël een "historische overwinning" had behaald die "generaties lang zal voortduren". Volgens zijn verhaal had "Operatie De Opkomende Leeuw" niet alleen het nucleaire project van Iran verijdeld, maar ook "de dreiging van vernietiging" die boven het Israëlische volk hing, geëlimineerd.

"We hebben een historische overwinning behaald... We hebben het Iraanse nucleaire programma naar de knoppen geholpen." – Benjamin Netanyahu, premier van Israël.

Deze toespraak, waarin Netanyahu wordt afgeschilderd als de onmisbare leider die de natie heeft gered, is een belangrijk onderdeel van zijn strategie om zijn macht te consolideren en zijn critici het zwijgen op te leggen op een moment van maximale persoonlijke kwetsbaarheid.

Netanyahu's oorlog aan het thuisfront kent een onverwachte en enorm invloedrijke externe actor: Donald Trump. In een ongekende stap heeft de voormalige Amerikaanse president publiekelijk opgeroepen tot het annuleren van Netanyahu's corruptieproces. Deze directe interventie in het rechtssysteem van een soeverein land is geïnterpreteerd als een poging om zijn bondgenoot te beschermen, maar heeft ook het debat aangewakkerd over de instrumentalisering van nationale veiligheid voor persoonlijke doeleinden.

Trumps druk botst met een groeiende opinie in Israël. Editorials in invloedrijke media en politieke analisten stellen dat, juist nu "de Iraanse existentiële dreiging voorbij is, het tijd is voor Netanyahu om af te treden". Ze beweren dat de premier de oorlog probeert te gebruiken om een ​​machtsgevoel te creëren en de aandacht af te leiden van zijn juridische problemen.

Netanyahu's verhaal van totale overwinning wordt ondermijnd door twee fronten die hij weigert te sluiten. Het eerste, en meest pijnlijke, is de situatie van de gijzelaars die nog steeds in Gaza worden vastgehouden. Het Forum van Families van Gijzelaars en Vermiste Personen heeft het staakt-het-vuren met Iran een "ernstige diplomatieke mislukking" genoemd en betreurt dat de kans om te onderhandelen over de vrijlating van hun dierbaren niet is gegrepen.

De tweede golf van kritiek komt van binnenuit de militaire elite zelf en van analisten die zich afvragen of de IDF al haar strategische doelen wel heeft bereikt. Deze twijfels werpen twijfels op over de soliditeit van de door de premier verkondigde "historische overwinning".

Naast de binnenlandse spanningen heeft de oorlog ernstige veiligheidstekorten binnen de Israëlische grenzen blootgelegd. De autoriteiten maakten de arrestatie bekend van Roy Mizrahi, een 24-jarige Israëlische burger die ervan wordt beschuldigd een Iraanse spion te zijn.

De zaak is huiveringwekkend: Mizrahi, gerekruteerd via Telegram, zou hebben deelgenomen aan een complot om minister van Defensie Israel Katz te vermoorden door explosieven in de buurt van zijn huis te plaatsen. Dit incident toont aan dat de Iraanse dreiging niet alleen via raketten komt, maar ook via infiltratie en spionage, een stille oorlog die op de straten van Israël wordt gevoerd.

Netanyahu probeert Churchill na te volgen en van een oorlog zijn ultieme nalatenschap te maken. Hij wordt echter belaagd door interne verdeeldheid, onopgeloste crises en de verstorende invloed van een bondgenoot die, door hem te helpen, zijn precaire situatie mogelijk nog verder compliceert.