"Wat willen we voor Andy?": Nadals standbeeld in Parijs inspireert Wimbledon om Murray te eren
%3Aformat(jpg)%3Aquality(99)%3Awatermark(f.elconfidencial.com%2Ffile%2Fbae%2Feea%2Ffde%2Fbaeeeafde1b3229287b0c008f7602058.png%2C0%2C275%2C1)%2Ff.elconfidencial.com%2Foriginal%2Fbaa%2F2cc%2Fe45%2Fbaa2cce458d14c8533d5909e0905f08f.jpg&w=1920&q=100)
"We zagen Rafa met die plaquette die op Roland Garros werd onthuld, wat heel bijzonder was, en we dachten: 'Wat willen we voor Andy?'" Dit zijn de woorden van Debbie Jevans, voorzitter van de All England Club, over Wimbledons aanstaande eerbetoon aan Murray, de laatste Britse kampioen die die Grand Slam won. Geïnspireerd door Nadals standbeeld, zal ook hij vereeuwigd worden.
De verschillen tussen de twee zijn echter opvallend. Rafa heeft Roland Garros 14 keer gewonnen, terwijl Andy er slechts twee won op Wimbledon, in 2013 en 2016. In zijn geval was de betekenis echter enorm, omdat het 77 jaar geleden was dat een Brit de titel voor het laatst op het gras van Londen had gewonnen.
"We willen hier een standbeeld van Andy Murray plaatsen en werken nauw met hem en zijn team samen", legde Jevans uit. De All England Club is van plan het in 2027 te onthullen, als onderdeel van de 150e verjaardag van het toernooi. Zijn laatste wedstrijd op Wimbledon werd al gevierd met een eerbetoon.
"De ambitie is om het te onthullen op de 150e verjaardag van ons eerste kampioenschap, dat in 1877 begon. Hij moet daarbij betrokken zijn, en hij en zijn team zullen dat ook zijn. We hebben Andy geweldig gevierd toen hij hier zijn laatste wedstrijd speelde . Alle legendes kwamen hem begroeten. En Sue Barker interviewde hem."
:format(jpg)/f.elconfidencial.com%2Foriginal%2F726%2F7ba%2F3b8%2F7267ba3b8ebccfee1bf5c3ff5764bcb4.jpg)
:format(jpg)/f.elconfidencial.com%2Foriginal%2F726%2F7ba%2F3b8%2F7267ba3b8ebccfee1bf5c3ff5764bcb4.jpg)
Fred Perry was de laatste Britse kampioen totdat Murray de titel veroverde. Zijn voorganger won de titel in 1936, en bijna 50 jaar later, in 1984, werd er een standbeeld van hem op het terrein geplaatst , net als Andy. Beiden krijgen hun plek op het sportcomplex, net als in de geschiedenis van de competitie.
Murray beleeft ook nog een gloriemoment op het gras in Londen . Op de Olympische Spelen van 2012 nam hij het in de finale op tegen Roger Federer. De Zwitser arriveerde als de absolute favoriet: hij had al elke Grand Slam gewonnen, en Olympisch goud was wel het laatste wat hij nodig had . Maar Andy gaf een show tot groot plezier van de fans.
:format(jpg)/f.elconfidencial.com%2Foriginal%2F435%2F972%2F32a%2F43597232a7e425f009f7126cb5fe9531.jpg)
:format(jpg)/f.elconfidencial.com%2Foriginal%2F435%2F972%2F32a%2F43597232a7e425f009f7126cb5fe9531.jpg)
Het eerbetoon is des te aangrijpender gezien het precedent van Perry, een drievoudig kampioen op het magische gras van Londen. Als er één tennisser was die erkenning nodig had op Wimbledon, dan is het Murray wel, wiens carrière overschaduwd werd door de successen van de Grote Drie . Maar hij verdient het om herinnerd te worden vanwege zijn vermogen om drie Grand Slam-titels van hen af te pakken.
Er zijn redenen om dit standbeeld te rechtvaardigen , dankzij zijn status als nationaal idool, maar het gebruik van Nadal als referentiepunt heeft een reeks kritieken uitgelokt die onterecht en onbegrijpelijk zijn. Het lijkt onhoudbaar om de successen van een tennisser die 14 keer dezelfde Grand Slam heeft gewonnen, die zijn privétuin is geworden, te vergelijken met die van iemand die hem slechts twee keer heeft gewonnen. De argumenten moeten anders zijn, ook al hebben ze als inspiratie gediend .
El Confidencial