De Espanyol-loopgraaf

Nu is Espanyol aan de beurt. We moeten erkennen dat hun fans een veel hogere lijdensdrempel hebben dan gemiddeld. De parkiet is zo gewend aan chronische pijn, dat hij het niet eens meer voelt. De blauw-witten worden door de overgrote meerderheid van de supporters van Barcelona veracht en door de Catalaanse media vaak als buitenstaander behandeld. Ze overleven echter op brood en water in hun eigen loopgraaf. Ze vechten tegen alles en iedereen. Zozeer zelfs dat ze in de lijst met vijanden vaak ook zichzelf tegenkomen.

Ik heb de afgelopen dagen aan een paar willekeurige Barcelona-fans gevraagd of ze zouden willen dat Espanyol in de Eerste Divisie blijft of degradeert. De lezer kent het antwoord al: de meesten zullen ongetwijfeld geantwoord hebben dat de plek voor papegaaien in de hel is. Er is niets om verbaasd over te zijn. Het is ook helemaal niet vreemd dat Barça de landstitel niet op natuurlijke wijze kan vieren in het RCDE-stadion, ook al doen we alsof we beledigd zijn. Laten we voetbal vragen wat voetbal ons kan geven en laten we de knuffels tussen vreemden met Kerstmis bewaren. Wat Espanyol het meest dwarszit, is hun duivelse koppigheid om niet te buigen voor de reus en hun overtuiging dat ze het recht hebben om Barcelona als gelijkwaardig te blijven behandelen, ondanks hun overduidelijke minderwaardigheid op alle fronten. Het zou een ander verhaal zijn als ze zich zouden gedragen als een berustende figurant in het koninklijk gevolg dat de Blaugrana begeleidt. Als hij in plaats van trots en arrogant, conformistisch en onderdanig zou zijn, zouden de fans van Barcelona begripvol, liefdevol en vrijgevig tegenover hem kunnen zijn. Maar omdat parkieten, net als elke andere hobby, van nature brutaal zijn, bereiken ze toch hun uiteindelijke doel: de aandacht van de vijand trekken. De ultieme overwinning voor Barcelona zou zijn dat het Gracian-principe wordt vervuld: er bestaat geen grotere minachting dan het gebrek aan waardering. Het feit dat de Catalanen deze uitspraak verraden, is juist de grote triomf van Espanyol.

Lees ook Er zullen maar weinig culés onder ons zijn die het zullen vieren dat Espanyol in de Eerste Divisie blijft.

Dit alles is zo antipoëtisch dat Albert Espinosa geen regel met dit materiaal zou kunnen schrijven. Maar wat kunnen we doen als dit is hoe liefde werkt? Wij, de Barcelona-fans, die Espanyol oprecht het beste toewensen (hypocrieten en aardige mensen tellen niet mee) vormen een minderheid. En om eerlijk te zijn, wij die op deze manier redeneren, weten eigenlijk niet waarom we dat doen. Het is immers een onnatuurlijk gevoel. Misschien is het gewoon ijdelheid, omdat we onszelf superieur en niet sociaal achten omdat we onze eigen ideeën hebben buiten de groep waartoe we behoren. Of wie weet waarom. Maar de waarheid is dat maar weinigen onder ons, de culés, zullen vieren dat Espanyol in de First Division blijft. Er zijn maar weinig parkieten die blij zijn met Barça's dubbel. Grijpen naar gierigheid, zoals het hoort.