Hoe overleef je een slechte start: Alcaraz in Nadal-modus en helpt Spanje zijn liefdesrelatie met Roland Garros voort te zetten.

Het is net als die rituelen, of liever gezegd tradities, waar het leven vol van is. Twee decennia zijn verstreken, maar één ding blijft inherent aan een bezoek aan Parijs in juni: een Spanjaard speelt in de finale van Roland Garros . Na zijn eerste trofee in Frankrijk te hebben gewonnen, verdedigt Carlos Alcaraz zijn titel in de finale tegen Jannik Sinner na een overwinning op Lorenzo Musetti (4-6, 7-6, 6-0, 2-0). De Italiaan gaf zich op vanwege fysieke problemen nadat hij zichzelf flink had gepusht en ontdekte dat het tevergeefs was geweest.

De aanloop naar de wedstrijd werd gekenmerkt door een iconisch moment: Carlitos maakte een foto van de plaquette van Rafa Nadal, die vóór de editie van dit jaar werd onthuld. Misschien was het een manier om een ​​beroep te doen op het geluk, om zich te doordrenken met de geest van het idool . Alcaraz groeide op met zijn avonturen in Parijs, en de droom werd vorig jaar al werkelijkheid. Maar hij wil dat het zo blijft, zodat de Spaanse dynastie haar heerschappij op Roland Garros kan verlengen.

Het was een pittig duel, ook al geeft Musetti's terugtrekking aanleiding tot andere gedachten. De Italiaan liet zijn beste tennis zien, met eenhandige crosscourt backhands die deden denken aan de beste Roger Federer. Dit is geen overdrijving, let wel; ga gewoon naar de netten en zie zulke slagen die zelfs als museumstukken beschouwd zouden kunnen worden .

De breakkansen van Alcaraz waren, in tegenstelling tot die van Musetti, niet benut . De uitkomst leek somber voor Carlitos, gezien zijn aanhoudende moeite om tegenslag te weerstaan . Maar in zo'n situatie kwam zijn meest Nadaliaanse zelf naar boven om de beproeving te overwinnen en de weg naar de finale te effenen.

De heropleving van Carlitos

Carlitos' mentaliteit is altijd al een doelwit geweest van kritiek , misschien omdat het het enige gebied is waarop hij kwetsbaar is. Alcaraz is, kortom, een complete tennisser met een gevarieerde staat van dienst die hem praktisch onverslaanbaar zou maken als hij zijn cv met psychologische kracht zou versterken . En dat heeft hij bewezen tegen Musetti.

Het bijwonen van zijn meest Nadal-achtige optreden roept de vraag op: houden wij Spanjaarden van tennis of keken we liever naar Nadal? Het is verstandig om voor het laatste te kiezen, omdat we epische prestaties bewonderen. Net zoals we Perico boven Induráin verkozen, kozen we Rafa boven Carlitos omdat Alcaraz' spel verre van moeilijk is, terwijl de overduidelijke minderwaardigheid de reden was dat we Nadals prestaties bewonderen.

De terugkeer naar de finale in Parijs

Een voorliefde voor Rafa weerhoudt je er niet van om Carlitos te bekijken wanneer je maar kunt. Bij Alcaraz is het scenario echter voorspelbaarder, ook al zijn er spelers, zoals bij Musetti, die hem dwingen zich als een koorddanser te gedragen . Het is (vrijwel) zeker dat hij gedurende de wedstrijd een dipje zal vertonen, maar de locatie waar hij het beste presteert, maakt hem tot een onstuitbare orkaan.

Nu staat ze voor de derde finale in twaalf maanden in de Philippe Chatrier , het stadion waar de Spanjaarden in 16 van hun laatste 21 finales hebben gespeeld. Een overwinning zou haar vijfde Grand Slam-titel betekenen. En de voortzetting van een onvoltooide hegemonie in Parijs. Een dynastie die de geur van een absolute monarchie heeft.