Santa Fe droomt van de finale: het heeft zijn moed getoond door Once Caldas in Bogotá te verslaan en nu is het aan zichzelf te danken.

Het laatste fluitsignaal klonk en de ogen van de Santafereños waren ten hemel gericht. Die fans konden het niet geloven. Het was echt waar dat hun team, hetzelfde team waarvan ze soms niet zo'n fan waren, hetzelfde team dat hen niet echt enthousiast maakte, hetzelfde team dat soms schitterde en soms teleurstelde, hetzelfde team dat gedijt op het onvoorspelbare, op toeval en het onverwachte, al zijn moed, al zijn kracht had verzameld om Once Caldas in Bogotá met 1-0 te verslaan . Daarmee zijn ze nu koploper in groep B met 9 punten, en ze hebben hun eigen weg naar de finale. Naar de finale! Laat de inwoners van Santafereños geloven wie wil geloven, laat degenen die willen dromen dromen.

In het begin leek het erop dat het anders zou worden: Ooit leek Caldas de thuisploeg. Ze speelden, domineerden, kwamen geleidelijk dichterbij, zochten naar het doel, en Santa Fe leed eronder. Binnen 15 minuten begon doelman Marmolejo aan zijn keepersrol. Ooit raakte Caldas Santa Fe's gezicht met een aanraking, een diepe pass over de vleugel, een voorzet in het strafschopgebied, en Barrios schoot de bal van dichtbij op de doelman, die zelfs met zijn gezicht redde. De verdediging van de Cardinals was water. Een zee van zenuwen. De verdedigers gaven de bal weg. En ooit was Caldas de baas. Comfortabel. En de aanval van Santa Fe was onsamenhangend, ongevaarlijk. De fans van de Cardinals konden, gezien de manier waarop de wedstrijd verliep, weer een vreselijke avond verwachten. Maar nee...

Naarmate de minuten verstreken, werd het team van Manizales sterker, zelfverzekerder en meer een team. Met hun snelle aanval verwoestten ze de linkerflank van Santa Fe. Arme Mafla, ze waren compleet de mindere partij.

Alsjeblieft, een idee, riepen de fans van de Cardinals. Iemand pauzeert, iemand denkt na over een actie. Iemand geeft een goede pass. Iemand schiet op doel. Iemand doet iets...

En de kreet werd gehoord. Omdat het geloof van de inwoners van Santa Fe er een is waarvan ze zeggen dat het bergen kan verzetten, probeerde Hugo Rodallega in de 40e minuut een volley, maar Mateo Rodas blokkeerde hem als een basketballer met beide armen, en de bal raakte zijn elleboog. De VAR greep in, scheidsrechter Luis Matorel bekeek de wedstrijd, en jawel, een penalty.

Hugo Rodallega, de doelpuntenmaker, de meest onfeilbare van allemaal, deed een stap achteruit, keek naar de doelman, het doel, de tribunes, en schoot kalm en zelfverzekerd weg, zijn schot krachtig, een donderende knal. Hugo trapte met meer dan alleen zijn hart, alsof hij het gebonk van de duizenden Santafereños die hem aanmoedigden in zijn borst droeg. De bal zwol in het net, hoog boven, waar zelfs twee keepers niet bij konden. Doelpunt, 1-0. En de fans keken dankbaar naar de hemel voor wat op dat moment een wonderbaarlijke prestatie leek. In finales worden doelpunten niet verdiend: ze worden gescoord.

Maar Santa Fe kent geen rust. Om te winnen, hebben ze angst nodig; dat lijkt hun filosofie te zijn. Na dertig seconden een penalty, 30, net als in de eerste helft tegen Nacional. Gelukkig voor de Lions waarschuwde de VAR centrale verdediger Matorel, die zijn beslissing terugdraaide. Het tweede wonder van de Cardinals van diezelfde avond.

In de tweede helft was de wedstrijd een ander verhaal. Caldas verloor even zijn woede en moest toekijken hoe de leeuwen op hen afkwamen. In de 51e minuut werd Edwar López op de rand van het strafschopgebied neergehaald. Penalty, geen penalty? De centrale verdediger kende de penalty toe, maar de VAR gaf aan dat de overtreding buiten de lijn was, met een fractie van een seconde verschil, maar buiten de lijn.

Toen scoorde López een verbluffend doelpunt, zoals hij er nog nooit een had gezien, maar het werd afgekeurd wegens buitenspel. Frasica was dicht bij een doelpunt. Velásquez wist vervolgens "goal" te roepen, maar de doelman voorkwam dit met een duikredding. Zelfs Rodallega scoorde bijna het doelpunt waar hij op had gewacht vanaf de chalaca. Het rode team groeide. Ze juichten, precies zoals hun fans hadden gevraagd.

En hoewel Once Caldas niet intimiderend was, baden de fans dat de wedstrijd voorbij zou zijn, dat het geschiedenis zou worden, dat geen ongeluk hun geluk zou bederven. Pas toen het fluitsignaal klonk, haalden de fans en spelers diep adem, sprongen op en zongen, want ze hadden gewonnen en kwamen steeds dichter bij de finale. Ze hoeven Millonarios alleen nog maar terug te zien. Degenen uit Santa Fe die willen geloven, laten ze geloven.