Een reddingsplan voor de duurzame ontwikkeling van de wereld

Deze maand vindt in Sevilla een bijeenkomst van leiders plaats met een reddingsmissie: het verbeteren van de manier waarop de wereld investeert in duurzame ontwikkeling .

De inzet kan niet hoger zijn: 10 jaar nadat de Duurzame Ontwikkelingsdoelen werden aangenomen en er wereldwijd talloze toezeggingen werden gedaan om ze te financieren, is tweederde van de doelen nog lang niet gehaald . En de wereld schiet tekort: elk jaar ontbreken ontwikkelingslanden meer dan 4 biljoen dollar aan middelen om deze toezeggingen in 2030 te realiseren.

Er moet een ambitieus, wereldwijd gedragen plan komen om te investeren in de Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen.

Tegelijkertijd vertraagt ​​de wereldeconomie, nemen de handelsspanningen toe, krimpen de budgetten voor ontwikkelingshulp, stijgen de militaire uitgaven enorm en staat de internationale samenwerking onder ongekende druk.

De wereldwijde ontwikkelingscrisis is niet iets abstracts. Het wordt gemeten aan gezinnen die hongerig naar bed gaan, ongevaccineerde kinderen, meisjes die gedwongen worden van school te gaan en hele gemeenschappen die verstoken zijn van basisvoorzieningen.

We moeten van koers veranderen. En die verandering begint tijdens de Vierde Internationale Conferentie over Financiering voor Ontwikkeling in Sevilla, waar een ambitieus, wereldwijd gedragen plan voor investeringen in de Duurzame Ontwikkelingsdoelen moet worden aangenomen.

Dit plan moet drie essentiële elementen omvatten: Ten eerste moet de Conferentie van Sevilla ervoor zorgen dat de middelen sneller naar de landen stromen die ze het hardst nodig hebben. En wel zo snel mogelijk.

Landen moeten het voortouw nemen en binnenlandse middelen mobiliseren, de belastinginning verbeteren en belastingontduiking, witwassen en illegale geldstromen bestrijden via internationale samenwerking. Dit zou broodnodige middelen opleveren om prioriteit te geven aan uitgaven op gebieden met de grootste impact, zoals onderwijs, gezondheidszorg, werkgelegenheid, sociale bescherming, voedselzekerheid en hernieuwbare energie.

Tegelijkertijd moeten nationale, regionale en multilaterale ontwikkelingsbanken hun krachten bundelen om grootschalige investeringen te financieren.

Om deze inspanning te ondersteunen, moet de leencapaciteit van deze banken verdrievoudigd worden, zodat ontwikkelingslanden gemakkelijker toegang krijgen tot kapitaal tegen betaalbare voorwaarden en met langere looptijden.

Deze grotere toegang zou ook de herallocatie van onvoorwaardelijke reserveactiva (of speciale trekkingsrechten) naar ontwikkelingslanden moeten omvatten, bij voorkeur via multilaterale ontwikkelingsbanken om hun impact te maximaliseren.

Private investeringen zijn eveneens essentieel. Middelen kunnen worden vrijgemaakt door private financiële steun te faciliteren voor financierbare ontwikkelingsprojecten en door oplossingen te promoten die valutarisico's beperken en publieke en private financiering effectiever combineren. Gedurende het hele proces moeten donoren hun ontwikkelingsbeloften nakomen.

Ten tweede moeten we het wereldwijde schuldensysteem herstellen. Het is oneerlijk en kapot. Het huidige leenstelsel is onhoudbaar en ontwikkelingslanden hebben er weinig vertrouwen in, wat gemakkelijk te begrijpen is. Schuldaflossing is een stoomwals die ontwikkelingswinst vernietigt, met een snelheid van meer dan 1,4 biljoen dollar per jaar. Veel regeringen worden gedwongen meer uit te geven aan schuldaflossing dan aan essentiële diensten zoals gezondheidszorg en onderwijs samen.

De conferentie van Sevilla moet concrete maatregelen opleveren om de kosten van leningen te verlagen, een tijdige schuldsanering mogelijk te maken voor landen die kampen met onhoudbare schuldenlasten en, bovenal, schuldencrises te voorkomen.

De bijeenkomst in Sevilla gaat niet over liefdadigheid. Het gaat over rechtvaardigheid en het bouwen aan een toekomst waarin landen vooruit kunnen.

Voorafgaand aan de conferentie hebben diverse landen voorstellen gedaan om de schuldenlast van ontwikkelingslanden te verlichten. Enkele voorbeelden: het gemakkelijker maken om de schuldendienst te onderbreken in noodsituaties; het opzetten van één schuldenregister om transparantie te bevorderen; en het verbeteren van de manier waarop het IMF, de Wereldbank en kredietbeoordelingsbureaus risico's in ontwikkelingslanden inschatten.

Tenslotte moet de Conferentie van Sevilla ertoe bijdragen dat de stem van de ontwikkelingslanden wordt gehoord en dat hun invloed in het internationale financiële systeem voelbaar wordt, zodat het systeem beter kan inspelen op hun behoeften.

Internationale financiële instellingen moeten hun bestuursstructuren hervormen om de stem van ontwikkelingslanden te versterken en hun deelname aan het bestuur van de instellingen waarvan zij afhankelijk zijn, te vergroten.

De wereld heeft ook een eerlijker mondiaal belastingstelsel nodig, vormgegeven door alle regeringen, niet alleen de rijkste en machtigste. De oprichting van een 'lenersclub', waar landen hun aanpak kunnen coördineren en van elkaar kunnen leren, is een andere bemoedigende stap in de strijd tegen machtsongelijkheid.

De bijeenkomst in Sevilla gaat niet over liefdadigheid. Het gaat over rechtvaardigheid en het bouwen aan een toekomst waarin landen samen vooruit kunnen komen, kunnen bouwen, handel kunnen drijven en kunnen floreren. In een steeds meer onderling verbonden wereld leidt een toekomst van rijken en armen tot nog grotere wereldwijde onzekerheid die de vooruitgang voor iedereen zal blijven belemmeren.

Door middel van nieuwe wereldwijde toezeggingen en acties kan de Conferentie van Sevilla een impuls geven aan het herstellen van hoop in de internationale samenwerking en het verwezenlijken van duurzame ontwikkeling voor mens en planeet.

In Sevilla moeten de leiders de handen ineenslaan om de reddingsmissie tot een succes te maken.